ဗ်ာဒိတ္က်မ္း 16:17-21

သတၱမ​ေကာင္းကင္​တမန္​သည္ သူ​၏​ဖလား​ကို အာကာသ​ထဲသို႔​သြန္းေလာင္း​ေသာအခါ ဗိမာန္​ေတာ္​ထဲရွိ ပလႅင္​ေတာ္​မွ က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ထြက္ေပၚ​လာ​၍ “အမႈ​ၿပီးေျမာက္​ၿပီ”​ဟု ဆို​၏။ ထိုအခါ လွ်ပ္စီးလက္​ျခင္း၊ အသံ​ျမည္ဟည္း​ျခင္း​ႏွင့္ မိုးခ်ဳန္း​ျခင္း​မ်ား​ျဖစ္ေပၚ​လာ​၍ ငလ်င္​ျပင္းထန္​စြာ​လႈပ္​ေလ​၏။ ေျမႀကီး​ေပၚတြင္ လူ​ျဖစ္ေပၚ​လာ​ခ်ိန္​မွစ၍ ထိုမွ်ေလာက္​ႀကီးမား​၍​ျပင္းထန္​ေသာ​ငလ်င္​မ်ိဳး​သည္ မ​ျဖစ္​ခဲ့​ဖူး​ေပ။ ၿမိဳ႕​ႀကီး​သည္ သုံး​ပိုင္း​ကြဲ​သြား​၍ တိုင္းႏိုင္ငံ​တို႔​၏​ၿမိဳ႕​မ်ား​သည္​လည္း ၿပိဳလဲ​ၾက​ကုန္​၏။ ဘုရားသခင္​သည္ မိမိ​၏​အမ်က္​ေတာ္​ႏွင့္ဆိုင္သည့္ ျပင္းစြာ​ေသာ​ေဒါသ​စပ်စ္​ဝိုင္​ခြက္​ကို​ေပး​ရန္ ေဘဘီလုံ​ၿမိဳ႕​ႀကီး​ကို​သတိရ​ေတာ္မူ​၏။ ကြၽန္း​ရွိသမွ်​တို႔​သည္ ေပ်ာက္လြင့္​သြား​၍ ေတာင္​မ်ား​ကို​လည္း မ​ေတြ႕​ရ​ေတာ့​ေပ။ ေကာင္းကင္​မွ​လည္း ေပါင္​တစ္ရာ​ခန႔္​ေလး​ေသာ​မိုးသီး​ႀကီး​မ်ား​သည္ လူ​တို႔​အေပၚသို႔​က်​ေလ​၏။ ဤ​ေဘးဒဏ္​သည္ အလြန္​ျပင္းထန္​သျဖင့္ လူ​တို႔​သည္ ထို​မိုးသီး​၏​ေဘးဒဏ္​ေၾကာင့္ ဘုရားသခင္​ကို​ေစာ္ကား​ေျပာဆို​ၾက​၏။