႐ွင္မာကုခရစ္ဝင္ 6:30-44

တမန္ေတာ္​တို႔​သည္ ေယရႈ​ထံ ျပန္လည္​စုေဝး​လာ​ၾက​၍ သူ​တို႔​ျပဳ​ခဲ့​သမွ်​ႏွင့္ သြန္သင္​ခဲ့​သမွ်​တို႔​ကို ကိုယ္ေတာ္​အား​ၾကားေလွ်ာက္​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“သင္​တို႔​သည္ လူသူ​ကင္းေဝး​ရာ​အရပ္​သို႔ သင္​တို႔​ခ်ည္းသာ​လာ​၍ ေခတၱ​အနားယူ​ၾက​ေလာ့”​ဟု သူ​တို႔​အား မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထိုသို႔​မိန႔္​ေတာ္မူ​ျခင္း​မွာ ဝင္​ထြက္​သူ​မ်ား​သျဖင့္ သူ​တို႔​သည္ အစာ​စား​ရန္​ပင္ အခ်ိန္​မ​ရ​ၾက​ေသာေၾကာင့္​ျဖစ္​၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ​တို႔​သည္ လူသူ​ကင္းေဝး​ရာ​အရပ္​သို႔ သူ​တို႔​ခ်ည္းသာ ေလွ​ျဖင့္​ထြက္သြား​ၾက​၏။ သို႔ေသာ္ လူ​မ်ားစြာ​တို႔​သည္ သူ​တို႔​သြား​ၾက​သည္​ကို​ေတြ႕​၍ သိျမင္​သျဖင့္ ၿမိဳ႕​႐ြာ​အေပါင္း​တို႔​မွ ထို​အရပ္​သို႔ ကုန္းေၾကာင္း​ျဖင့္​ေျပးသြား​ကာ သူ​တို႔​ထက္​အလ်င္​ဦးစြာ ေရာက္​ႏွင့္​ၾက​ေလ​၏။ ကိုယ္ေတာ္​သည္​ေလွ​ေပၚမွ​ဆင္း​ေသာအခါ မ်ားစြာ​ေသာ​လူထု​ပရိသတ္​ကို​ျမင္​လွ်င္ သူ​တို႔​သည္ သိုးထိန္း​မ​ရွိ​ေသာ​သိုး​မ်ား​ကဲ့သို႔​ျဖစ္​ၾက​ေသာေၾကာင့္ သူ​တို႔​အေပၚ​ၾကင္နာ​စိတ္​ရွိ​ေတာ္မူ​၍ မ်ားစြာ​ေသာ​အရာ​တို႔​ကို​သြန္သင္​ေတာ္မူ​၏။ အခ်ိန္​ေနာက္က်​ေန​ၿပီ​ျဖစ္​၍ တပည့္​ေတာ္​တို႔​သည္ အထံ​ေတာ္​သို႔​ခ်ဥ္းကပ္​လ်က္ “ဤ​ေနရာ​သည္ လူသူ​ကင္းေဝး​ရာ​အရပ္​ျဖစ္​ၿပီး အခ်ိန္​လည္း​ေနာက္က်​ေန​ပါ​ၿပီ။ လူ​တို႔​သည္ ဝန္းက်င္​ရွိ​ေက်းလက္​ေတာ႐ြာ​မ်ား​သို႔​သြား​၍ မိမိ​တို႔​အတြက္ စား​စရာ​မ်ား​ဝယ္ယူ​ႏိုင္​ရန္ သူ​တို႔​ကို​ျပန္လႊတ္​ေတာ္မူ​ပါ”​ဟု ေလွ်ာက္​ၾက​၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္​က“သင္​တို႔​ကိုယ္တိုင္ သူ​တို႔​အား စား​စရာ​ေပး​ၾက​ေလာ့”​ဟု ျပန္​၍​မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ တပည့္​ေတာ္​တို႔​က​လည္း “အကြၽႏ္ုပ္​တို႔​သည္ ေဒနာရိ​ႏွစ္ရာ​ျဖင့္ မုန႔္​မ်ား​သြား​ဝယ္​၍ သူ​တို႔​စား​ရန္ ေပး​ရ​ပါမည္ေလာ”​ဟု ျပန္ေလွ်ာက္​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“သင္​တို႔​၌ မုန႔္​မည္မွ်​ရွိ​သနည္း။ သြား​၍​ၾကည့္​ၾက​ေလာ့”​ဟု သူ​တို႔​အား မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ သူ​တို႔​သည္​လည္း သိရွိ​ၿပီးမွ “မုန႔္​ငါး​လုံး​ႏွင့္​ငါး​ႏွစ္​ေကာင္​ရွိ​ပါ​သည္”​ဟု ေလွ်ာက္​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ လူ​အေပါင္း​တို႔​ကို စိမ္းလန္း​ေသာ​ျမက္​ခင္း​ေပၚ၌ အစုလိုက္​ထိုင္​ေစရန္ တပည့္​ေတာ္​တို႔​အား အမိန႔္​ေပး​ေတာ္မူ​၏။ လူ​တို႔​သည္​လည္း တစ္ရာ​စီ၊ ငါးဆယ္​စီ အစုလိုက္​ထိုင္​ၾက​၏။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္​သည္ မုန႔္​ငါး​လုံး​ႏွင့္​ငါး​ႏွစ္​ေကာင္​ကို​ယူ​၍ မိုး​ေကာင္းကင္​သို႔​ေမွ်ာ္ၾကည့္​ကာ ေက်းဇူး​ေတာ္​ခ်ီးမြမ္း​ၿပီးလွ်င္ မုန႔္​ကို​ဖဲ့​၍ လူ​တို႔​ကို​ေဝ​ေပး​ရန္ တပည့္​ေတာ္​တို႔​အား​ေပး​ေတာ္မူ​၏။ ငါး​ႏွစ္​ေကာင္​ကို​လည္း လူ​အေပါင္း​တို႔​အား ခြဲေဝ​ေပး​ေတာ္မူ​၏။ လူ​အေပါင္း​တို႔​သည္ စား​၍​ဝ​ၾက​၏။ ထို႔ေနာက္ မုန႔္​အက်ိဳးအပဲ့​ႏွင့္ ငါး​၏​အႂကြင္းအက်န္​တို႔​ကို ေကာက္သိမ္း​ၾက​ရာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္​ေတာင္း​အျပည့္​ရ​ၾက​၏။ မုန႔္​ကို​စား​ေသာ​ေယာက္်ား​ဦးေရ​မွာ ငါးေထာင္​ရွိ​၏။