႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 7:1-50
႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 7:1-50 MSBZ
ကိုယ္ေတာ္သည္ ဤတရားစကားအားလုံးကို လူတို႔အားေဟာၾကားၿပီးေနာက္ ကေပရေနာင္ၿမိဳ႕သို႔ဝင္ေတာ္မူ၏။ ထိုစဥ္ တပ္မႉးတစ္ေယာက္၏အလြန္အားထားရေသာ အေစအပါးတစ္ဦးသည္ နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး ေသအံ့ဆဲဆဲျဖစ္ေန၏။ ထိုတပ္မႉးသည္ ေယရႈ၏သတင္းကိုၾကားေသာအခါ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးတို႔၏သက္ႀကီးဝါႀကီးမ်ားကို ကိုယ္ေတာ္ထံသို႔ေစလႊတ္ကာ ႂကြလာ၍ သူ႔အေစအပါးကို က်န္းမာေစေတာ္မူမည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ေစ၏။ သူတို႔သည္ ေယရႈထံသို႔ေရာက္လာ၍ “သူ႔အတြက္ ထိုသို႔ကိုယ္ေတာ္ျပဳေပးျခင္းကို သူခံထိုက္ပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား သူသည္ အကြၽႏ္ုပ္တို႔လူမ်ိဳးကိုခ်စ္၍ အကြၽႏ္ုပ္တို႔အတြက္ ဝတ္ျပဳစည္းေဝးေက်ာင္းကိုေဆာက္ေပးခဲ့ပါသည္”ဟု ဆိုလ်က္ ကိုယ္ေတာ္ကို အေလးအနက္ေတာင္းပန္ၾက၏။ ထိုအခါ ေယရႈသည္ ထိုသူတို႔ႏွင့္အတူႂကြေတာ္မူ၏။ တပ္မႉး၏အိမ္ႏွင့္ မေဝးလွေသာေနရာသို႔ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါ တပ္မႉးသည္ မိတ္ေဆြမ်ားကိုေစလႊတ္၍ “သခင္ဘုရား၊ အပင္ပန္းခံေတာ္မမူပါႏွင့္။ အေၾကာင္းမူကား အကြၽႏ္ုပ္၏အိမ္ေခါင္မိုးေအာက္သို႔ ကိုယ္ေတာ္ႂကြဝင္ေတာ္မူျခင္းေက်းဇူးကို အကြၽႏ္ုပ္မခံထိုက္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အကြၽႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္သည္လည္း ကိုယ္ေတာ္ထံသို႔မလာထိုက္ပါဟုမွတ္ယူပါသည္။ အမိန႔္ေတာ္ကိုသာ ေပးေတာ္မူပါ။ သို႔ျပဳလွ်င္ အကြၽႏ္ုပ္၏ငယ္သားသည္ က်န္းမာပါလိမ့္မည္။ ဤသို႔ဆိုျခင္းမွာ အကြၽႏ္ုပ္သည္လည္း အမိန႔္အာဏာေအာက္၌ရွိေသာသူတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အကြၽႏ္ုပ္၏လက္ေအာက္တြင္ စစ္သားမ်ားရွိပါသည္။ ဤတစ္ဦးကို ‘သြားပါ’ဟု အကြၽႏ္ုပ္ဆိုလွ်င္ သူသည္သြား၍ အျခားတစ္ဦးကို ‘လာပါ’ဟု ဆိုလွ်င္ သူသည္လာပါသည္။ အကြၽႏ္ုပ္၏အေစအပါးကိုလည္း ‘ဤအရာကိုလုပ္ပါ’ဟု ဆိုလွ်င္ သူသည္လုပ္ပါသည္”ဟူ၍ ေလွ်ာက္ေစ၏။ ေယရႈသည္ ထိုစကားတို႔ကိုၾကားလွ်င္ တပ္မႉးကိုအံ့ၾသ၍ ေနာက္ေတာ္သို႔လိုက္ေသာသူတို႔ကို လွည့္ၾကည့္ကာ“သင္တို႔အား ငါဆိုမည္။ ဤမွ်ေလာက္ႀကီးမားေသာယုံၾကည္ျခင္းကို အစၥေရးလူမ်ိဳး၌ပင္ ငါမေတြ႕ဖူးေခ်”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ေစလႊတ္ျခင္းခံရေသာသူတို႔သည္ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ထိုအေစအပါးက်န္းမာလ်က္ရွိေနသည္ကိုေတြ႕ၾက၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကိုယ္ေတာ္သည္ နာဣနဟုေခၚေသာၿမိဳ႕သို႔ ႂကြေတာ္မူရာ တပည့္ေတာ္တို႔မွစ၍ မ်ားစြာေသာလူထုပရိသတ္သည္ ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္အတူလိုက္ပါလာၾက၏။ ၿမိဳ႕တံခါးအနီးသို႔ေရာက္ေတာ္မူေသာအခ်ိန္တြင္ လူတို႔သည္ ေသဆုံးေသာသူတစ္ေယာက္ကို ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ထုတ္ေဆာင္လာၾက၏။ သူသည္ မိခင္ျဖစ္သူမုဆိုးမ၏တစ္ဦးတည္းေသာသားျဖစ္၏။ မ်ားစြာေသာၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔သည္လည္း ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွင့္အတူရွိၾက၏။ သခင္ဘုရားသည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကိုျမင္ေသာအခါ သူ႔အေပၚၾကင္နာစိတ္ရွိေတာ္မူ၍“မငိုႏွင့္”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ အေလာင္းစင္ကို တို႔ထိေတာ္မူရာ အေလာင္းစင္ထမ္းေသာသူတို႔သည္ ရပ္တန႔္ၾက၏။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္က“အခ်င္းလူငယ္၊ သင့္အား ငါဆိုမည္။ ထေလာ့”ဟု မိန႔္ေတာ္မူရာ ေသေသာသူသည္ ထထိုင္ၿပီး စကားေျပာေလ၏။ ကိုယ္ေတာ္သည္လည္း သူ႔ကို သူ႔မိခင္ထံျပန္အပ္ေတာ္မူ၏။ လူတို႔သည္ထိတ္လန႔္အံ့ဩလ်က္ ဘုရားသခင္၏ဘုန္းေတာ္ကိုခ်ီးမြမ္းကာ “ပေရာဖက္ႀကီးတစ္ပါးသည္ ငါတို႔တြင္ ေပၚထြန္းေလၿပီ”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “ဘုရားသခင္သည္ မိမိလူမ်ိဳးေတာ္ကိုအၾကည့္အရႈ ႂကြလာေတာ္မူၿပီ”ဟူ၍လည္းေကာင္း ေျပာဆိုၾက၏။ ကိုယ္ေတာ္၏သတင္းသည္လည္း ယုဒနယ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေလ၏။ ေယာဟန္၏တပည့္မ်ားသည္ ဤအေၾကာင္းအရာအလုံးစုံတို႔ကို ေယာဟန္အား ေျပာျပၾက၏။ ထိုအခါ ေယာဟန္သည္ မိမိတပည့္ႏွစ္ဦးကိုေခၚ၍ သခင္ဘုရားထံသို႔ေစလႊတ္ကာ “ကိုယ္ေတာ္သည္ ႂကြလာေတာ္မူေသာအရွင္ျဖစ္ပါသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ အျခားေသာသူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရပါမည္ေလာ”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေစ၏။ သူတို႔သည္ ကိုယ္ေတာ္ထံသို႔ေရာက္လာၾကေသာအခါ “ဗတၱိဇံဆရာေယာဟန္သည္ အကြၽႏ္ုပ္တို႔ကို ကိုယ္ေတာ္ထံသို႔ေစလႊတ္၍ ‘ကိုယ္ေတာ္သည္ ႂကြလာေတာ္မူေသာအရွင္ျဖစ္ပါသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ အျခားေသာသူကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရပါမည္ေလာ’ဟု ေမးေလွ်ာက္ေစပါသည္”ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ေတာ္သည္ လူမ်ားစြာတို႔ကို ေရာဂါေဝဒနာမ်ားႏွင့္ နတ္ဆိုးတို႔ေဘးမွ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာေစ၍ မ်က္မျမင္တို႔ကို မ်က္စိျမင္ရေသာအခြင့္ေပးေတာ္မူ၏။ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း ေယာဟန္၏တပည့္တို႔အား“သင္တို႔ျမင္ရ၊ ၾကားရသမွ်တို႔ကို သြား၍ ေယာဟန္အား ေျပာျပၾကေလာ့။ မ်က္မျမင္တို႔သည္ မ်က္စိျမင္ရၾက၏။ ေျခမသန္စြမ္းသူတို႔သည္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ၾက၏။ အနာႀကီးေရာဂါသည္တို႔သည္ စင္ၾကယ္ျခင္းသို႔ေရာက္ၾက၏။ နားမၾကားေသာသူတို႔သည္ ၾကားရၾက၏။ ေသေသာသူတို႔သည္ ထေျမာက္ေစျခင္းကိုခံရၾက၏။ ဆင္းရဲသားတို႔သည္ ေကာင္းျမတ္ေသာသတင္းကိုၾကားရၾက၏။ ငါ့ေၾကာင့္ စိတ္မပ်က္ေသာသူသည္ မဂၤလာရွိ၏”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ေယာဟန္၏ေစတမန္မ်ားျပန္သြားၾကေသာအခါ ကိုယ္ေတာ္သည္ လူထုပရိသတ္တို႔အား ေယာဟန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ႁမြက္ဆိုေတာ္မူသည္မွာ“သင္တို႔သည္ မည္သည့္အရာကိုၾကည့္ရႈရန္ ေတာကႏၲာရသို႔ ထြက္သြားၾကသနည္း။ ေလတိုက္၍လႈပ္ေနေသာ က်ဴပင္ကိုေလာ။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ မည္သည့္အရာကိုၾကည့္ရႈရန္ ထြက္သြားၾကသနည္း။ ႏူးညံ့ေသာအဝတ္မ်ားဝတ္ဆင္ထားေသာသူကိုေလာ။ တင့္တယ္ေသာအဝတ္မ်ားဝတ္ဆင္လ်က္ ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးေနေသာသူတို႔သည္ နန္းေတာ္မ်ား၌ရွိၾက၏။ ထိုသို႔မဟုတ္လွ်င္ မည္သည့္အရာကိုၾကည့္ရႈရန္ ထြက္သြားၾကသနည္း။ ပေရာဖက္ကိုေလာ။ မွန္ေပ၏။ ပေရာဖက္ထက္ပင္ ႀကီးျမတ္ေသာသူျဖစ္သည္ဟု သင္တို႔အား ငါဆို၏။ ‘ၾကည့္ရႈေလာ့။ သင့္ေရွ႕၌သင္၏လမ္းကိုျပင္ဆင္မည့္ ငါ၏ေစတမန္ကို သင့္ထက္အလ်င္ဦးစြာငါေစလႊတ္မည္’ဟု က်မ္းစာ၌ေရးထားသည္မွာ ဤသူ၏အေၾကာင္းပင္ျဖစ္၏။ သင္တို႔အား ငါဆိုမည္။ မိန္းမတို႔မွေမြးဖြားလာေသာသူတို႔တြင္ ေယာဟန္ထက္ ႀကီးျမတ္ေသာသူတစ္ေယာက္မွ်မရွိ။ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္၏ႏိုင္ငံေတာ္၌ အငယ္ဆုံးေသာသူသည္ သူ႔ထက္ ႀကီးျမတ္၏။” (အခြန္ေကာက္ခံသူမ်ားမွစ၍ လူအေပါင္းတို႔သည္ ေယာဟန္၏ဗတၱိဇံကိုခံယူခဲ့သျဖင့္ ဤစကားကိုၾကားနာရေသာအခါ ဘုရားသခင္ေျဖာင့္မတ္ေၾကာင္းဝန္ခံၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဖာရိရွဲႏွင့္က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ေယာဟန္ထံမွ ဗတၱိဇံကိုမခံယူခဲ့သျဖင့္ မိမိတို႔အတြက္ ဘုရားသခင္ႀကံစည္ထားေတာ္မူေသာအရာကို ပစ္ပယ္ၾက၏။) “ထို႔ေၾကာင့္ ဤေခတ္ကာလလူတို႔ကို မည္သည့္အရာႏွင့္ခိုင္းႏႈိင္းရမည္နည္း။ သူတို႔သည္ မည္သည့္အရာႏွင့္တူၾကသနည္း။ သူတို႔သည္ ေဈးအရပ္၌ထိုင္လ်က္ ‘ငါတို႔သည္ သင္တို႔အတြက္ ပေလြမႈတ္ေပးေသာ္လည္း သင္တို႔သည္မကၾက။ ငိုခ်င္းကိုဖြဲ႕ႏြဲ႕သီဆိုေသာ္လည္း သင္တို႔သည္မငိုေႂကြးၾက’ဟု တစ္ဦးကိုတစ္ဦးလွမ္း၍ေျပာဆိုေနၾကေသာ ကေလးသူငယ္မ်ားႏွင့္တူၾက၏။ အေၾကာင္းမူကား ဗတၱိဇံဆရာေယာဟန္သည္ ေရာက္လာ၍ အစာ ကိုမစား၊ စပ်စ္ဝိုင္ကိုလည္း မေသာက္ဘဲေနေသာ္ ‘သူ၌ နတ္ဆိုးပူးေနသည္’ဟု ဆိုၾက၏။ လူ႔သားသည္ ေရာက္လာ၍ စားေသာက္လ်က္ေနေသာ္ ‘ၾကည့္ရႈေလာ့။ အစားၾကဴးေသာသူ၊ ေသေသာက္ၾကဴးေသာသူ၊ အခြန္ေကာက္ခံသူမ်ားႏွင့္ အျပစ္သားမ်ား၏အေပါင္းအသင္း’ဟု ဆိုၾကျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ဉာဏ္ပညာေတာ္သည္ေျဖာင့္မတ္ေၾကာင္း မိမိသားသမီးရွိသမွ်တို႔က ေဖာ္ျပၾက၏”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ဖာရိရွဲတစ္ဦးသည္ မိမိႏွင့္အတူစားေသာက္ရန္ ကိုယ္ေတာ္ကိုဖိတ္ေခၚသျဖင့္ ကိုယ္ေတာ္သည္ ထိုဖာရိရွဲ၏အိမ္သို႔ဝင္၍ စားပြဲ၌ထိုင္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ထိုၿမိဳ႕၌ေနသည့္ အျပစ္မ်ားေသာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ ဖာရိရွဲ၏အိမ္တြင္ ကိုယ္ေတာ္ထိုင္၍စားေသာက္ေနေၾကာင္းသိသျဖင့္ ဆီေမႊးထည့္ထားသည့္ ေက်ာက္ျဖဴဘူးတစ္လုံးကို ယူေဆာင္လာၿပီးလွ်င္ ကိုယ္ေတာ္၏ေနာက္တြင္ ေျခေတာ္ရင္း၌ရပ္လ်က္ ငိုေႂကြးရင္း မိမိ၏မ်က္ရည္ျဖင့္ ေျခေတာ္ကိုစိုေစကာ မိမိဦးေခါင္းမွဆံပင္ျဖင့္ သုတ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္၏ေျခတို႔ကိုနမ္း၍ ဆီေမႊးျဖင့္လိမ္းေလ၏။ ကိုယ္ေတာ္ကိုဖိတ္ေခၚေသာဖာရိရွဲသည္ ထိုအျခင္းအရာကိုျမင္ေသာအခါ “ဤသူသည္ ပေရာဖက္ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကိုတို႔ထိေနေသာအမ်ိဳးသမီးသည္ မည္သူျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ မည္သို႔ေသာအမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေၾကာင္းသိရမည္။ အေၾကာင္းမူကား ဤအမ်ိဳးသမီးသည္ အျပစ္မ်ားေသာသူျဖစ္၏”ဟု မိမိစိတ္ထဲ၌ဆိုေလ၏။ ထိုအခါ ေယရႈက“ရွိမုန္၊ သင့္ကို ငါေျပာစရာတစ္ခုရွိ၏”ဟု မိန႔္ေတာ္မူရာ သူက “ေျပာပါ ဆရာ”ဟု ျပန္ေလွ်ာက္ေလ၏။ ေယရႈကလည္း“ေႂကြးရွင္တစ္ဦးတြင္ အေႂကြးတင္သူႏွစ္ဦးရွိ၏။ တစ္ဦးသည္ ေဒနာရိငါးရာ၊ အျခားတစ္ဦးသည္ ေဒနာရိငါးဆယ္အေႂကြးတင္၏။ သူတို႔၌ အေႂကြးဆပ္စရာမရွိေသာေၾကာင့္ ေႂကြးရွင္သည္ ႏွစ္ဦးစလုံးတို႔၏အေႂကြးကို ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္ေလ၏။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ထိုသူႏွစ္ဦးတြင္ မည္သူသည္ ေႂကြးရွင္ကို ပို၍ခ်စ္မည္နည္း”ဟု ေမးေတာ္မူ၏။ ရွိမုန္ကလည္း “ပို၍မ်ားေသာအေႂကြးကို ေလွ်ာ္ပစ္ျခင္းခံရသူျဖစ္မည္ထင္ပါ၏”ဟု ေလွ်ာက္လွ်င္ ကိုယ္ေတာ္က“သင္ယူဆသည့္အတိုင္းမွန္၏”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ အမ်ိဳးသမီးဘက္သို႔လွည့္ေတာ္မူ၍ ရွိမုန္အား“ဤအမ်ိဳးသမီးကိုျမင္သေလာ။ ငါသည္ သင္၏အိမ္သို႔ဝင္စဥ္ သင္သည္ ငါ့အတြက္ေျခေဆးေရကိုမေပး။ သို႔ေသာ္ သူသည္ မ်က္ရည္ျဖင့္ ငါ့ေျခကိုစိုေစ၍ မိမိဆံပင္ျဖင့္သုတ္ေပး၏။ သင္သည္ ငါ့ကိုမနမ္း။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဝင္လာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ငါ့ေျခကိုအဆက္မျပတ္နမ္းလ်က္ေန၏။ သင္သည္ ငါ၏ေခါင္းကို ဆီျဖင့္မလိမ္း။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ငါ၏ေျခကို ဆီေမႊးျဖင့္လိမ္းေပး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္အား ငါဆိုမည္။ သူ၏မ်ားျပားလွေသာအျပစ္တို႔သည္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းခံရၿပီ။ အေၾကာင္းမူကား သူသည္ မ်ားစြာခ်စ္၏။ အနည္းငယ္သာခြင့္လႊတ္ျခင္းခံရေသာသူသည္ အနည္းငယ္သာခ်စ္၏”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုအမ်ိဳးသမီးအား“သင္၏အျပစ္မ်ားခြင့္လႊတ္ျခင္းခံရၿပီ”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခါ ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္အတူ စားေသာက္ပြဲ၌ထိုင္ေနေသာသူတို႔က “အျပစ္ကိုပင္ ခြင့္လႊတ္ေသာဤသူကား မည္သူနည္း”ဟု အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုၾက၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္သည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးအား“သင္၏ယုံၾကည္ျခင္းသည္ သင့္ကိုကယ္တင္ၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာသြားေလာ့”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။
သမၼာက်မ္းစာအက္ပ္
ကေလးမ်ားအတြက္ သမၼာက်မ္းစာအက္ပ္
