႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 23:26-49

သူ​တို႔​သည္ ကိုယ္ေတာ္​ကို ေခၚေဆာင္​သြား​ၾက​စဥ္ ေတာ႐ြာ​မွ​လာ​ေသာ ကုေရေန​ၿမိဳ႕သား​ရွိမုန္​ကို​ဖမ္းဆီး​၍ သူ႔​အေပၚ၌ လက္ဝါးကပ္တိုင္​ကို​တင္​လ်က္​ထမ္း​ေစ​ကာ ေယရႈ​၏​ေနာက္​မွ လိုက္​ေစ​ၾက​၏။ လူ​အေျမာက္အျမား​ႏွင့္တကြ ကိုယ္ေတာ္​အတြက္ ရင္ဘတ္​စည္တီး​လ်က္​ျမည္တမ္း​ေန​ၾက​ေသာ အမ်ိဳးသမီး​တို႔​သည္ ကိုယ္ေတာ္​၏​ေနာက္​မွ​လိုက္​သြား​ၾက​၏။ ေယရႈ​သည္ ထို​အမ်ိဳးသမီး​တို႔​ဘက္​သို႔​လွည့္​၍“ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​၏​သမီး​တို႔၊ ငါ့​အတြက္​မ​ငိုေႂကြး​ၾက​ႏွင့္။ သင္​တို႔​ႏွင့္ သင္​တို႔​၏​သားသမီး​မ်ား​အတြက္​သာ ငိုေႂကြး​ၾက​ေလာ့။ အေၾကာင္းမူကား ၿမဳံ​ေသာ​မိန္းမ၊ သေႏၶ​မ​လြယ္​ဖူး​ေသာ​ဝမ္း​ႏွင့္ သူငယ္​မ​စို႔​ဖူး​ေသာ​သားျမတ္​တို႔​သည္ မဂၤလာရွိ​၏​ဟု​ဆို​ၾက​မည့္​ေန႔ရက္​မ်ား​ေရာက္လာ​လိမ့္မည္။ ထိုအခါ လူ​တို႔​သည္ ေတာင္​မ်ား​အား ‘ငါ​တို႔​အေပၚသို႔​ၿပိဳက်​ၾက​ပါ’​ဟူ၍​လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ကုန္း​မ်ား​အား ‘ငါ​တို႔​ကို​ဖုံးအုပ္​ၾက​ပါ’​ဟူ၍​လည္းေကာင္း ဆို​ၾက​လိမ့္မည္။ အေၾကာင္းမူကား သူ​တို႔​သည္ စိမ္းစို​ေသာ​အပင္​ကို ဤသို႔​ျပဳ​ၾက​လွ်င္ ေျခာက္ေသြ႕​ေသာ​အပင္​၌ မည္သို႔​ျဖစ္​လိမ့္မည္​နည္း”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ သူ​တို႔​သည္ ရာဇဝတ္သား​ႏွစ္​ေယာက္​တို႔​ကို​လည္း ကိုယ္ေတာ္​ႏွင့္အတူ​သတ္​ရန္ ေခၚေဆာင္​သြား​ၾက​၏။ ဦးေခါင္းခြံ​ဟု​ေခၚေဝၚ​ေသာ​အရပ္​သို႔​ေရာက္​ေသာအခါ သူ​တို႔​သည္​ကိုယ္ေတာ္​ကို လက္ဝါးကပ္တိုင္​ေပၚ၌​တင္​ၾက​ၿပီး ရာဇဝတ္သား​တို႔​ကို​လည္း လက္ယာ​ေတာ္​ဘက္​တြင္​တစ္​ေယာက္၊ လက္ဝဲ​ေတာ္​ဘက္​တြင္​တစ္​ေယာက္ လက္ဝါးကပ္တိုင္​ေပၚ၌​တင္​ၾက​၏။ ထိုအခါ ေယရႈ​က“အို အဖ၊ သူ​တို႔​သည္ မိမိ​တို႔​ျပဳ​ေန​ေသာ​အမႈ​ကို မ​သိ​ၾက​သည္​ျဖစ္၍ သူ​တို႔​ကို​ခြင့္လႊတ္​ေတာ္မူ​ပါ”​ဟု ႁမြက္ဆို​ေတာ္မူ​၏။ သူ​တို႔​သည္ ကိုယ္ေတာ္​၏​အဝတ္​ေတာ္​မ်ား​ကို မဲ​ခ်​၍​ခြဲေဝ​ၾက​၏။ လူ​တို႔​သည္​ရပ္​လ်က္​ၾကည့္​ေန​ၾက​၏။ အႀကီးအကဲ​တို႔​မူကား ကိုယ္ေတာ္​ကို​ျပက္ရယ္ျပဳ​၍ “ဤ​သူ​သည္ အျခား​သူ​မ်ား​ကို​ကယ္တင္​ခဲ့​၏။ သူ​သည္ ဘုရားသခင္​ေ႐ြးေကာက္​ေတာ္မူ​ေသာ​ခရစ္ေတာ္​ျဖစ္​လွ်င္ မိမိကိုယ္ကို​ကယ္တင္​ပါေစ”​ဟု ေျပာဆို​ၾက​၏။ စစ္သား​တို႔​သည္​လည္း ကိုယ္ေတာ္​ကို​ေျပာင္ေလွာင္​ၾက​ၿပီး ကိုယ္ေတာ္​ထံသို႔​ခ်ဥ္းကပ္​လ်က္ ဝိုင္ခ်ဥ္​ကို​တိုက္​ကာ “သင္​သည္ ဂ်ဴး​လူမ်ိဳး​တို႔​၏​ဘုရင္​ျဖစ္​လွ်င္ သင့္ကိုယ္သင္​ကယ္တင္​ပါ”​ဟု ဆို​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​၏​အေပၚ​ဘက္​၌​ကား “ဤ​သူ​သည္ ဂ်ဴး​လူမ်ိဳး​တို႔​၏​ဘုရင္​ျဖစ္​၏”​ဟူေသာ​ကမၸည္းစာ​ကို​တပ္​ထား​၏။ ဆြဲ​ထား​ျခင္း​ခံရ​ေသာ​ရာဇဝတ္သား​တို႔​ထဲမွ တစ္​ဦး​သည္​လည္း ကိုယ္ေတာ္​ကို​ေစာ္ကား​လ်က္ “သင္​သည္ ခရစ္ေတာ္​မ​ဟုတ္​ေလာ။ သင့္ကိုယ္သင္​ကယ္တင္​၍ ငါ​တို႔​ကို​လည္း​ကယ္တင္​ေလာ့”​ဟု ဆို​၏။ သို႔ေသာ္ အျခား​တစ္​ဦး​သည္ သူ႔​ကို​ဆုံးမ​၍ “သင္​သည္ သူ​ႏွင့္​တူညီ​ေသာ​ျပစ္ဒဏ္​စီရင္​ျခင္း​ကို​ခံရ​လ်က္​ပင္ ဘုရားသခင္​ကို​မ​ေၾကာက္​သေလာ။ ငါ​တို႔​သည္ ငါ​တို႔​ျပဳ​ခဲ့​သည့္​အမႈ​မ်ား​ႏွင့္ ထိုက္သင့္​ေသာ​ဒဏ္​ကို​ခံ​ၾက​ရ​သည္​ျဖစ္၍ အမွန္ပင္​တရား​ပါ​သည္။ ဤ​အရွင္​မူကား မည္သည့္​အျပစ္​ကို​မွ် မ​ျပဳ​ခဲ့​ပါ”​ဟု ဆို​၏။ ထို႔ေနာက္ “ေယရႈ၊ ကိုယ္ေတာ္​၏​ႏိုင္ငံ​ေတာ္​သို႔ ကိုယ္ေတာ္​ႂကြလာ​ေတာ္မူ​ေသာအခါ အကြၽႏ္ုပ္​ကို​သတိရ​ေတာ္မူ​ပါ”​ဟု ေလွ်ာက္​ေလ​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“သင့္​အား ငါ​အမွန္​ဆို​မည္။ သင္​သည္ ယေန႔​ပင္ ငါ​ႏွင့္အတူ​ပရဒိသု​ဘုံ​၌​ရွိ​မည္”​ဟု သူ႔​အား မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထို​အခ်ိန္​ကား မြန္းတည့္​ခ်ိန္​ခန႔္​ျဖစ္​၏။ ထိုမွ​မြန္းလြဲ​သုံး​နာရီ​တိုင္ေအာင္ ေျမ​တစ္ျပင္လုံး​၌ အေမွာင္​က်ေရာက္​ေလ​၏။ ေန​၏​အလင္း​ကြယ္ေပ်ာက္​သြား​ၿပီး ဗိမာန္​ေတာ္​ကန႔္လန႔္ကာ​သည္ အလယ္​မွ​ကြဲ​သြား​ေလ​၏။ ထိုအခါ ေယရႈ​သည္ က်ယ္ေလာင္​ေသာ​အသံ​ျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္​လ်က္“အို အဖ၊ အကြၽႏ္ုပ္​၏​ဝိညာဥ္​ကို ကိုယ္ေတာ္​၏​လက္​သို႔ အပ္ႏွံ​ပါ​၏”​ဟု ႁမြက္ဆို​ေတာ္မူ​၏။ ထိုသို႔​ႁမြက္ဆို​ၿပီးေနာက္ အသက္​ခ်ဳပ္ၿငိမ္း​ေတာ္မူ​၏။ ဤ​အျဖစ္အပ်က္​မ်ား​ကို ေတြ႕ျမင္​ေသာ​တပ္မႉး​သည္ ဘုရားသခင္​၏​ဘုန္း​ေတာ္​ကို​ခ်ီးမြမ္း​လ်က္ “ဤ​သူ​သည္ အမွန္ပင္​ေျဖာင့္မတ္​ေသာ​သူ​ျဖစ္​၏”​ဟု ဆို​ေလ​၏။ ထို​အမႈအရာ​ကို​ၾကည့္ရႈ​ရန္ စုေဝး​လာ​ၾက​ေသာ​လူထု​ပရိသတ္​အေပါင္း​တို႔​သည္​လည္း ဤ​အျဖစ္အပ်က္​မ်ား​ကို​ျမင္​၍ ရင္ဘတ္စည္တီး​လ်က္​ျပန္​သြား​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​ကို​သိကြၽမ္း​ေသာ​သူ​အေပါင္း​တို႔​မွစ၍ ဂါလိလဲ​နယ္​မွ ကိုယ္ေတာ္​၏​ေနာက္​သို႔​လိုက္​လာ​ၾက​ေသာ အမ်ိဳးသမီး​တို႔​သည္ အေဝး​မွ​ရပ္​လ်က္ ဤ​အျခင္းအရာ​မ်ား​ကို​ၾကည့္​ေန​ၾက​၏။