႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 15:11-17

တစ္ဖန္ ကိုယ္ေတာ္​က“လူ​တစ္​ဦး​၌ သား​ႏွစ္​ေယာက္​ရွိ​၏။ သားငယ္​သည္ ဖခင္​အား ‘အေဖ၊ အကြၽႏ္ုပ္​ရ​ထိုက္​ေသာ​အေမြ​ပစၥည္း​ကို ခြဲေဝ​ေပး​ပါ’​ဟု ဆို​သျဖင့္ ဖခင္​သည္ သူ​၏​ဥစၥာ​ပစၥည္း​မ်ား​ကို သူ​တို႔​အား ခြဲေဝ​ေပး​ေလ​၏။ ထို႔ေနာက္ ရက္​မ်ား​မၾကာမီ သားငယ္​သည္ မိမိ​၌​ရွိသမွ်​တို႔​ကို​စုစည္း​ၿပီးလွ်င္ ေဝးလံ​ေသာ​တိုင္းျပည္​သို႔​ခရီးထြက္​၍ ထို​အရပ္​၌ အထိန္း​အကြပ္​မ​ရွိ​အသက္ရွင္​လ်က္ မိမိ​၏​အေမြ​ပစၥည္း​မ်ား​ကို ျဖဳန္းတီး​ေလ​၏။ မိမိ​၌​ရွိသမွ်​တို႔​ကို အကုန္​သုံးစြဲ​ၿပီး​ေသာအခါ ထို​ျပည္​အႏွံ႔​တြင္ ႀကီးစြာ​ေသာ​ငတ္မြတ္​ေခါင္းပါး​ျခင္း​ေဘး​က်ေရာက္​သျဖင့္ သူ​သည္ ဆင္းရဲ​ႏြမ္းပါး​ျခင္း​သို႔​ေရာက္​ေလ​၏။ ထိုအခါ သူ​သည္ ထို​ျပည္​မွ​ျပည္သား​တစ္​ဦး​ထံ သြားေရာက္​မွီခို​ရာ ထို​သူ​သည္ ဝက္​တို႔​ကို​ထိန္းေက်ာင္း​ရန္ သူ႔​ကို မိမိ​လယ္​သို႔​ေစလႊတ္​ေလ​၏။ သူ​သည္ ဝက္​မ်ား​စား​ေန​ေသာ​ပဲေတာင့္​မ်ား​ျဖင့္ မိမိ​ဝမ္း​ကို​ျဖည့္​ရန္ ေတာင့္တ​ခဲ့​၏​။ သို႔ေသာ္ မည္သူ​က​မွ် သူ႔​ကို စားစရာ​မ​ေပး​ခဲ့​ေခ်။ ထိုအခါ သူ​သည္ အသိတရား​ျပန္​ရ​၍ ‘ငါ့​အေဖ​ထံ၌ အလုပ္သမား​မည္မွ်ပင္​မ်ား​ေစကာမူ သူ​တို႔​တြင္ စားစရာ အလွ်ံပယ္​ရွိ​၏။ ငါ​မူကား ဤ​အရပ္​၌ အစာငတ္​လ်က္ ေသ​လုမတတ္​ျဖစ္​ေန​ရ​၏။