႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 13:1-8

ထို​အခ်ိန္​၌​ပင္ လူ​အခ်ိဳ႕​တို႔​သည္​ေရာက္လာ​၍ ပိလတ္​မင္း​သည္ ဂါလိလဲ​နယ္သား​အခ်ိဳ႕​တို႔​၏​ေသြး​ကို သူ​တို႔​ပူေဇာ္​ေသာ​ယဇ္​မ်ား​ႏွင့္​ေရာေႏွာ​ခဲ့​ေၾကာင္း ကိုယ္ေတာ္​အား​ၾကားေလွ်ာက္​ၾက​၏။ ကိုယ္ေတာ္​က​လည္း“ထို​ဂါလိလဲ​နယ္သား​တို႔​သည္ ထိုသို႔​ေသာ​ဒုကၡ​ေဝဒနာ​ကို​ခံစား​ၾက​ရ​ေသာေၾကာင့္ အျခား​ဂါလိလဲ​နယ္သား​အားလုံး​တို႔​ထက္ အျပစ္​မ်ား​သည္​ဟု သင္​တို႔​ထင္​ၾက​သေလာ။ ထိုသို႔​မ​ဟုတ္​ေပ။ သင္​တို႔​အား ငါ​ဆို​သည္​ကား သင္​တို႔​အားလုံး​သည္​လည္း ေနာင္တ​မ​ရ​လွ်င္ ထိုနည္းတူ​ပ်က္စီး​ၾက​လိမ့္မည္။ ထို႔ျပင္ ရွိေလာင္​ေမွ်ာ္စင္​ၿပိဳက်​သျဖင့္ ပိ​မိ​၍​ေသဆုံး​ေသာ​သူ​တစ္ဆယ့္ရွစ္​ေယာက္​တို႔​သည္ ေဂ်႐ုဆလင္​ၿမိဳ႕​တြင္ ေနထိုင္​ၾက​ေသာ​အျခား​သူ​အားလုံး​တို႔​ထက္ အျပစ္​မ်ား​သည္​ဟု သင္​တို႔​ထင္​ၾက​သေလာ။ ထိုသို႔​မ​ဟုတ္​ေပ။ သင္​တို႔​အား ငါ​ဆို​သည္​ကား သင္​တို႔​အားလုံး​သည္​လည္း ေနာင္တ​မ​ရ​လွ်င္ ထိုနည္းတူ​ပ်က္စီး​ၾက​လိမ့္မည္”​ဟု ျပန္​၍​မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ေတာ္​သည္ ဤ​ပုံ​ဥပမာ​ကို​ေပး​၍ ႁမြက္ဆို​ေတာ္မူ​သည္​မွာ“လူ​တစ္​ဦး​တြင္ မိမိ​စပ်စ္ၿခံ​ထဲ၌​စိုက္​ထား​ေသာ သဖန္းပင္​တစ္​ပင္​ရွိ​၏။ သူ​သည္ ထို​အပင္​၌ အသီး​ကို​လာ​ရွာ​ေသာ္လည္း မ​ေတြ႕​ရ​ေခ်။ ထိုအခါ သူ​သည္ ဥယ်ာဥ္မႉး​အား ‘ၾကည့္​ေလာ့။ ငါ​သည္ သုံး​ႏွစ္​တိုင္တိုင္ ဤ​သဖန္းပင္​မွ​အသီး​ကို​လာ​ရွာ​ေသာ္လည္း​မ​ေတြ႕​ရ။ ဤ​သဖန္းပင္​ကို​ခုတ္​ပစ္​ေလာ့။ အဘယ္ေၾကာင့္ ေျမ​ကို အက်ိဳးမဲ့​ျဖစ္​ေစ​မည္နည္း’​ဟု ဆို​၏။ သို႔ေသာ္ ဥယ်ာဥ္မႉး​က ‘သခင္၊ ဤ​အပင္​ကို ယခု​ႏွစ္​လည္း​ထား​ပါ​ဦး။ အပင္​ပတ္လည္​ကို အကြၽႏ္ုပ္​တူးဆြ​၍ ေျမၾသဇာ​ထည့္​ပါ​ဦး​မည္။