႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 10:1-42
႐ွင္လုကာခရစ္ဝင္ 10:1-42 MSBZ
ထို႔ေနာက္ သခင္ဘုရားသည္ အျခားေသာသူ အေယာက္ခုနစ္ဆယ္တို႔ကိုခန႔္ထား၍ ႂကြေတာ္မူရန္ႀကံ႐ြယ္ထားေသာ ၿမိဳ႕႐ြာအရပ္ရပ္သို႔ မိမိေရွ႕မွႏွစ္ဦးစီ၊ ႏွစ္ဦးစီ ေစလႊတ္ေတာ္မူ၏။ ကိုယ္ေတာ္သည္ ထိုသူတို႔အား“ရိတ္သိမ္းစရာမ်ားစြာရွိေသာ္လည္း လုပ္သားသည္နည္းလွ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ရိတ္သိမ္းျခင္းအတြက္ လုပ္သားမ်ားကိုေစလႊတ္ေပးေတာ္မူရန္ ရိတ္သိမ္းျခင္း၏အရွင္ထံ ဆုေတာင္းၾကေလာ့။ သြားၾက။ ဝံပုေလြမ်ားထဲသို႔ သိုးသငယ္မ်ားကိုေစလႊတ္သကဲ့သို႔ သင္တို႔ကို ငါေစလႊတ္၏။ ပိုက္ဆံအိတ္၊ လြယ္အိတ္ႏွင့္ ဖိနပ္တို႔ကို မယူသြားၾကႏွင့္။ လမ္း၌ မည္သူ႔ကိုမွ် ႏႈတ္မဆက္ၾကႏွင့္။ မည္သည့္အိမ္သို႔မဆို သင္တို႔ဝင္ၾကေသာအခါ ‘ဤအိမ္၌ ၿငိမ္သက္ျခင္းရွိပါေစ’ဟူ၍ ဦးစြာႏႈတ္ဆက္ၾကေလာ့။ ထိုေနရာတြင္ ၿငိမ္သက္ျခင္း၏သားရွိလွ်င္ သင္တို႔၏ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ ထိုသူအေပၚသက္ေရာက္လိမ့္မည္။ မရွိလွ်င္မူကား ထိုၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ သင္တို႔ထံျပန္လာလိမ့္မည္။ ထိုတစ္အိမ္တည္းမွာပင္ တည္းခို၍ သူတို႔ထံ၌ စားေသာက္ၾကေလာ့။ အေၾကာင္းမူကား အလုပ္လုပ္ေသာသူသည္ လုပ္အားခကိုရထိုက္၏။ တစ္အိမ္မွ တစ္အိမ္သို႔ မေျပာင္းၾကႏွင့္။ မည္သည့္ၿမိဳ႕သို႔မဆို သင္တို႔ဝင္၍ လူတို႔သည္ သင္တို႔ကိုလက္ခံလွ်င္ သင္တို႔ေရွ႕၌တည္ခင္းေသာအရာမ်ားကို စားၾကေလာ့။ ထိုၿမိဳ႕ရွိ နာမက်န္းျဖစ္သူမ်ားကိုက်န္းမာေစ၍ ‘ဘုရားသခင္၏ႏိုင္ငံေတာ္သည္ သင္တို႔၌ေပၚထြန္းလုနီးၿပီ’ဟု သူတို႔အား ေဟာေျပာၾကေလာ့။ မည္သည့္ၿမိဳ႕သို႔မဆို သင္တို႔ဝင္၍ လူတို႔သည္ သင္တို႔ကိုလက္မခံလွ်င္ ထိုၿမိဳ႕၏လမ္းမေပၚသို႔ ထြက္ၿပီးလွ်င္ ‘ငါတို႔ေျခတြင္ကပ္ေနသည့္ သင္တို႔ၿမိဳ႕မွ ေျမမႈန႔္ကိုပင္ ငါတို႔ခါခ်ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ဘုရားသခင္၏ႏိုင္ငံေတာ္သည္ သင္တို႔၌ေပၚထြန္းလုနီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိမွတ္ၾကေလာ့’ဟု ေဟာေျပာၾကေလာ့။ သင္တို႔အား ငါဆိုမည္။ ထိုေန႔၌ ေသာဒုံၿမိဳ႕သည္ ထိုၿမိဳ႕ထက္ ခံသာလိမ့္မည္။ ေခါရာဇိန္ၿမိဳ႕၊ သင္သည္ အမဂၤလာရွိ၏။ ဗက္ဇဲဒၿမိဳ႕၊ သင္သည္ အမဂၤလာရွိ၏။ အေၾကာင္းမူကား သင္တို႔၌ျပဳခဲ့ေသာတန္ခိုးလကၡဏာမ်ားကို တိုင္ရာၿမိဳ႕ႏွင့္ဆီဒုန္ၿမိဳ႕တို႔၌ျပဳခဲ့လွ်င္ သူတို႔သည္ ေရွးယခင္ကပင္ ေလွ်ာ္ေတအဝတ္ကိုဝတ္လ်က္ ျပာထဲ၌ထိုင္ကာ ေနာင္တရခဲ့ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ တရားစီရင္ေတာ္မူေသာအခါ တိုင္ရာၿမိဳ႕ႏွင့္ဆီဒုန္ၿမိဳ႕တို႔သည္ သင္တို႔ထက္ ခံသာၾကလိမ့္မည္။ ကေပရေနာင္ၿမိဳ႕၊ သင္သည္ ေကာင္းကင္အထိ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္းကိုခံရပါမည္ေလာ။ သင္သည္ မရဏာႏိုင္ငံတိုင္ေအာင္ က်ဆင္းရလိမ့္မည္။ သင္တို႔စကားကိုနားေထာင္ေသာသူသည္ ငါ့စကားကိုနားေထာင္၏။ သင္တို႔ကိုျငင္းပယ္ေသာသူသည္ ငါ့ကိုျငင္းပယ္၏။ ငါ့ကိုျငင္းပယ္ေသာသူသည္ ငါ့အားေစလႊတ္ေတာ္မူေသာအရွင္ကိုျငင္းပယ္၏”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ ထိုအေယာက္ခုနစ္ဆယ္တို႔သည္ ဝမ္းေျမာက္စြာျပန္လာ၍ “သခင္၊ ကိုယ္ေတာ္၏နာမေတာ္၌ နတ္ဆိုးတို႔ပင္ အကြၽႏ္ုပ္တို႔ကိုနာခံၾကပါ၏”ဟု ေလွ်ာက္ၾက၏။ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း“စာတန္သည္ လွ်ပ္စီးလက္သကဲ့သို႔ မိုးေကာင္းကင္မွက်သည္ကို ငါျမင္ရ၏။ ငါသည္ သင္တို႔အား ေႁမြမ်ားႏွင့္ကင္းၿမီးေကာက္မ်ားကိုနင္းေခ်၍ ရန္သူ၏တန္ခိုးအလုံးစုံတို႔ကိုႏိုင္ရေသာအခြင့္အာဏာကို ေပးအပ္ထားၿပီျဖစ္၍ မည္သည့္အရာကမွ် သင္တို႔ကို အနာတရျဖစ္ေစမည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ နတ္ဆိုးတို႔သည္ သင္တို႔ကိုနာခံၾကသည့္အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းမရွိၾကႏွင့္။ သင္တို႔၏နာမည္မ်ားကို ေကာင္းကင္၌ေရးမွတ္ထားသည့္အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ၾကေလာ့”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ေတာ္သည္ သန႔္ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္အားျဖင့္အလြန္ဝမ္းေျမာက္၍“ေကာင္းကင္ႏွင့္ေျမႀကီး၏အရွင္သခင္ျဖစ္ေတာ္မူေသာအဖ၊ ကိုယ္ေတာ္သည္ ပညာရွိမ်ားႏွင့္ ဉာဏ္ထက္ျမက္ေသာသူမ်ားအား ဤအရာတို႔ကိုဝွက္ထားလ်က္ ကေလးသူငယ္မ်ားအား ဖြင့္ျပေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ေတာ္ကိုခ်ီးမြမ္းပါ၏။ မွန္ပါ၏အဖ၊ ဤသည္ကား ေရွ႕ေတာ္၌ ႏွစ္သက္ေတာ္မူေသာအရာျဖစ္ပါ၏။ ငါ၏ခမည္းေတာ္သည္ အရာခပ္သိမ္းတို႔ကို ငါ့အားအပ္ႏွင္းေတာ္မူၿပီ။ သားေတာ္သည္ မည္သူျဖစ္ေၾကာင္းကို ခမည္းေတာ္မွတစ္ပါး မည္သူမွ်မသိ။ ခမည္းေတာ္သည္ မည္သူျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သားေတာ္ႏွင့္ သားေတာ္ကဖြင့္ျပလိုေသာသူတို႔မွတစ္ပါး မည္သူမွ်မသိ”ဟု ႁမြက္ဆိုေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ တပည့္ေတာ္တို႔ဘက္သို႔လွည့္၍“သင္တို႔ျမင္ေနရသည့္အရာမ်ားကို ျမင္ရေသာမ်က္စိတို႔သည္ မဂၤလာရွိၾက၏။ သင္တို႔အား ငါဆိုသည္ကား မ်ားစြာေသာပေရာဖက္တို႔ႏွင့္ ရွင္ဘုရင္တို႔သည္ သင္တို႔ျမင္ေနရေသာအရာတို႔ကိုျမင္ရရန္ အလိုရွိေသာ္လည္း မျမင္ခဲ့ရၾကေပ။ သင္တို႔ၾကားေနရေသာအရာတို႔ကိုၾကားရရန္ အလိုရွိေသာ္လည္း မၾကားခဲ့ရၾကေပ”ဟု သူတို႔ကိုသာ သီးျခားမိန႔္ေတာ္မူ၏။ တစ္ခါက က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးသည္ ထ၍ “ဆရာ၊ ထာဝရအသက္ကိုအေမြဆက္ခံရန္ မည္သည့္အမႈကို အကြၽႏ္ုပ္ျပဳရပါမည္နည္း”ဟု ကိုယ္ေတာ္ကိုအကဲစမ္း၍ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း“ပညတ္တရားက်မ္းတြင္ မည္သို႔ေရးထားသနည္း။ သင္မည္သို႔ဖတ္ရသနည္း”ဟု ေမးေတာ္မူလွ်င္ ထိုသူက “သင္၏ဘုရားသခင္ထာဝရဘုရားကို သင္၏စိတ္ႏွလုံးအႂကြင္းမဲ့၊ သင္၏စိတ္ဝိညာဥ္တစ္ခုလုံး၊ သင္၏အစြမ္းသတၱိရွိသမွ်ႏွင့္ သင္၏အသိဉာဏ္ရွိသမွ်တို႔ျဖင့္ ခ်စ္ရမည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ကိုယ့္ဝန္းက်င္၌ရွိေသာသူကို ကိုယ္ႏွင့္အမွ်ခ်စ္ရမည္ဟူ၍လည္းေကာင္း ျဖစ္ပါသည္”ဟု ေလွ်ာက္ေလ၏။ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း“မွန္ေပ၏။ ထိုအတိုင္းျပဳေလာ့။ သို႔ျပဳလွ်င္ အသက္ရွင္လိမ့္မည္”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ ထိုသူသည္ မိမိကိုယ္ကိုေျဖာင့္မတ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလို၍ “သို႔ျဖစ္လွ်င္ မည္သူသည္ အကြၽႏ္ုပ္၏ဝန္းက်င္၌ရွိေသာသူျဖစ္သနည္း”ဟု ေယရႈအား ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။ ေယရႈက“လူတစ္ဦးသည္ ေဂ်႐ုဆလင္ၿမိဳ႕မွ ေဂ်ရိေခါၿမိဳ႕သို႔ဆင္းလာစဥ္ ဓားျပမ်ားႏွင့္ႀကဳံေတြ႕ရ၏။ ဓားျပတို႔သည္ သူ၏အဝတ္မ်ားကိုခြၽတ္ယူၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ကာ သူ႔ကိုေသလုေျမာပါးအေျခအေန၌ထားခဲ့၍ ထြက္သြားၾက၏။ ယဇ္ပုေရာဟိတ္တစ္ပါးသည္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ ထိုလမ္းအတိုင္းဆင္းလာၿပီး ထိုသူကိုျမင္လွ်င္ လမ္း၏အျခားတစ္ဖက္မွ ေရွာင္ကြင္းသြားေလ၏။ ထိုနည္းတူ ေလဝိအႏြယ္ဝင္တစ္ဦးသည္လည္း ထိုေနရာသို႔ေရာက္လာ၍ သူ႔ကိုျမင္လွ်င္ လမ္း၏အျခားတစ္ဖက္မွ ေရွာင္ကြင္းသြားေလ၏။ သို႔ေသာ္ ရွမာရိနယ္သားတစ္ဦးသည္ ခရီးသြားရင္း သူ႔အနားသို႔ေရာက္လာ၍ သူ႔ကိုျမင္လွ်င္ ၾကင္နာစိတ္ရွိသျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ သူ၏ဒဏ္ရာမ်ားအေပၚ ဆီႏွင့္စပ်စ္ဝိုင္ကိုေလာင္းထည့္ကာ အဝတ္ႏွင့္ပတ္စည္းေပး၏။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို မိမိ၏တိရစာၦန္ေပၚတင္လ်က္ တည္းခိုခန္းသို႔ ေခၚေဆာင္သြား၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေလ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ေဒနာရိႏွစ္ျပားကိုထုတ္၍ တည္းခိုခန္းပိုင္ရွင္အားေပးၿပီးလွ်င္ ‘ဤသူကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ။ ေနာက္ထပ္ ကုန္က်သမွ်ကို အကြၽႏ္ုပ္ျပန္လာေသာအခါ သင့္အား ျပန္ေပးပါမည္’ဟု ေျပာေလ၏။ ထိုသူသုံးဦးတို႔တြင္ မည္သူသည္ ဓားျပလက္တြင္းသို႔ က်ေရာက္ခဲ့သူ၏ဝန္းက်င္၌ရွိေသာသူ ျဖစ္သည္ဟု သင္ထင္သနည္း”ဟူ၍ ေမးေတာ္မူ၏။ ထိုသူကလည္း “သူ႔အေပၚက႐ုဏာျပေသာသူျဖစ္ပါ၏”ဟု ေလွ်ာက္လွ်င္ ေယရႈက“သင္သည္လည္း သြား၍ ထိုနည္းတူျပဳေလာ့”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။ သူတို႔သည္ ခရီးဆက္သြားစဥ္တြင္ ကိုယ္ေတာ္သည္ ႐ြာတစ္႐ြာသို႔ဝင္ေတာ္မူရာ မာသအမည္ရွိေသာအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ ကိုယ္ေတာ္ကို မိမိအိမ္၌လက္ခံႀကိဳဆိုေလ၏။ ထိုအမ်ိဳးသမီးတြင္ မာရိဟုေခၚေသာညီမတစ္ေယာက္ရွိ၏။ သူသည္ သခင္ဘုရား၏ေျခေတာ္ရင္း၌ထိုင္လ်က္ ကိုယ္ေတာ္၏တရားစကားကို နားေထာင္ေန၏။ မာသမူကား ဧည့္ခံျခင္းအမႈမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပူပန္သျဖင့္ အထံေတာ္သို႔ခ်ဥ္းကပ္လ်က္ “သခင္ဘုရား၊ ကြၽန္မ၏ညီမသည္ ကြၽန္မတစ္ဦးတည္းသာ ဧည့္ဝတ္ျပဳရန္ပစ္ထားခဲ့သည္ကို ကိုယ္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္ဘဲေနေတာ္မူသေလာ။ ကြၽန္မကိုကူညီရန္ သူ႔အား အမိန႔္ရွိေတာ္မူပါ”ဟု ေလွ်ာက္ေလ၏။ သခင္ဘုရားကလည္း“မာသ၊ မာသ၊ သင္သည္ မ်ားစြာေသာအမႈတို႔အတြက္စိုးရိမ္လ်က္ ေႏွာင့္ယွက္ျခင္းကိုခံေနရ၏။ သို႔ေသာ္ လိုအပ္ေသာအရာသည္ တစ္ခုတည္းရွိ၏။ မာရိသည္ ထိုေကာင္းျမတ္သည့္အပိုင္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီျဖစ္၍ ၎ကို သူ႔ထံမွမႏုတ္မပယ္ရာ”ဟု မိန႔္ေတာ္မူ၏။