႐ွင္ေယာဟန္ခရစ္ဝင္ 6:15-21

လူ​တို႔​သည္​လာ​၍ မိမိ​ကို​အတင္း​ေခၚေဆာင္​သြား​ၿပီး မင္းေျမႇာက္​ရန္ ႀကံ႐ြယ္​ေန​ၾက​သည္​ကို ေယရႈ​သိ​ေတာ္မူ​သျဖင့္ တစ္ဖန္ ေတာင္​ေပၚသို႔ တစ္ကိုယ္တည္း​ထြက္သြား​ေတာ္မူ​၏။ ညေနခ်မ္း​အခ်ိန္​ေရာက္​ေသာအခါ တပည့္​ေတာ္​တို႔​သည္ ပင္လယ္​သို႔​ဆင္း​သြား​၍ ေလွ​ေပၚ​တက္​ၿပီးလွ်င္ ပင္လယ္​တစ္ဖက္ကမ္း​ရွိ ကေပရေနာင္​ၿမိဳ႕​သို႔ ကူးသြား​ၾက​၏။ မိုးခ်ဳပ္​ၿပီ​ျဖစ္​ေသာ္လည္း ေယရႈ​သည္ သူ​တို႔​ထံသို႔​မ​ေရာက္လာ​ေသး။ ပင္လယ္​၌​လည္း ေလျပင္း​တိုက္​လ်က္​ေန​သျဖင့္ လႈိင္းတံပိုး​မ်ား​ထ​လာ​၏။ သုံး​ေလး​မိုင္​ခန႔္​ေလွာ္ခတ္​ၿပီး​ေသာအခါ ပင္လယ္​ေပၚတြင္ ေယရႈ​လမ္းေလွ်ာက္​လ်က္ ေလွ​အနီး​သို႔​ခ်ဥ္းကပ္​လာ​သည္​ကို တပည့္​ေတာ္​တို႔​ျမင္​၍ ေၾကာက္႐ြံ႕​ၾက​၏။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္ေတာ္​က“မ​ေၾကာက္​ၾက​ႏွင့္၊ ငါ​ပင္​ျဖစ္​သည္”​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​၏။ ထိုအခါ တပည့္​ေတာ္​တို႔​သည္ အားရ​ဝမ္းေျမာက္​လ်က္ ကိုယ္ေတာ္​ကို ေလွ​ေပၚသို႔​ေခၚဖိတ္​လက္ခံ​ၾက​ရာ ေလွ​သည္ သူ​တို႔​သြား​ရန္​ရည္႐ြယ္​ထား​သည့္​အရပ္​သို႔ ခ်က္ခ်င္း​ေရာက္​ေလ​၏။