႐ွင္ေယာဟန္ခရစ္ဝင္ 12:1-6

ပသခါ​ပြဲေတာ္​မတိုင္မီ ေျခာက္​ရက္​အလို​တြင္ ေယရႈ​သည္ ေဗသနိ​႐ြာ​သို႔​ႂကြ​ေတာ္မူ​၏။ ထို​႐ြာ​သည္ ေသ​ေသာ​သူ​တို႔​ထဲမွ ေယရႈ​ထေျမာက္​ေစ​ခဲ့​ေသာ လာဇ႐ု​ေနထိုင္​ရာ​အရပ္​ျဖစ္​၏။ လူ​တို႔​သည္ ထို​အရပ္​၌ ကိုယ္ေတာ္​အတြက္ ညစာ​ကို​ျပင္ဆင္​ၾက​ၿပီး မာသ​သည္ ဧည့္ဝတ္​ျပဳ​ေန​၏။ ကိုယ္ေတာ္​ႏွင့္အတူ စားပြဲ​၌​ထိုင္​ေန​သူ​မ်ား​ထဲတြင္ လာဇ႐ု​လည္း​ပါ​၏။ ထိုအခါ မာရိ​သည္ အလြန္​တန္ဖိုးႀကီး​ေသာ နာဒု​ဆီေမႊး​အစစ္​ႏွစ္ဆယ္​သား​ကို​ယူ​၍ ေယရႈ​၏​ေျခ​ေတာ္​ကို​လိမ္း​ၿပီးလွ်င္ မိမိ​ဆံပင္​ႏွင့္ ေျခ​ေတာ္​ကို​သုတ္​ေလ​၏​။ ထို​ဆီေမႊး​၏​ရနံ႔​သည္​လည္း တစ္​အိမ္​လုံး​ပ်ံ႕ႏွံ႔​သြား​၏။ သို႔ေသာ္ တပည့္​ေတာ္​တို႔​ထဲမွ တစ္​ပါး​ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ေတာ္​ကို​အပ္ႏွံ​ေတာ့မည့္​သူ ယုဒ​ဣရွကာ႐ုတ္​က “အဘယ္ေၾကာင့္ ဤ​ဆီေမႊး​ကို ေဒနာရိ​သုံးရာ​ႏွင့္​ေရာင္း​၍ ဆင္းရဲသား​တို႔​အား မ​ေပးကမ္း​ခဲ့​သနည္း”​ဟု ဆို​၏။ ထိုသို႔​ဆို​ျခင္း​မွာ သူ​သည္ ဆင္းရဲသား​တို႔​၏​အက်ိဳး​ကို ေထာက္ထား​ငဲ့ညႇာ​၍​မ​ဟုတ္​ဘဲ မိမိ​သည္ သူခိုး​ျဖစ္​ၿပီး ေငြ​အိတ္​ကို​ထိန္းသိမ္း​ရင္း ထည့္​ဝင္​ေငြ​ကို ႏႈိက္​ယူ​ေလ့​ရွိ​ေသာေၾကာင့္​ျဖစ္​၏။