တမန္ေတာ္ဝတၳဳ 22:6-16

သို႔ေသာ္ အကြၽႏ္ုပ္​ခရီးသြား​၍ ဒမတ္စကပ္​ၿမိဳ႕​အနီး​သို႔​ေရာက္​ေသာအခါ မြန္းတည့္​ခ်ိန္​ခန႔္​၌ ေကာင္းကင္​မွ အလြန္​ေတာက္ပ​ေသာ​အလင္း​သည္ အကြၽႏ္ုပ္​ပတ္လည္​၌ ႐ုတ္တရက္​ထြန္းေတာက္​ခဲ့​ပါ​သည္။ ထိုအခါ အကြၽႏ္ုပ္​သည္ ေျမ​ေပၚသို႔​လဲက်​သြား​ရာ‘ေရွာလု၊ ေရွာလု၊ သင္​သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ငါ့​ကို​ညႇဥ္းဆဲ​သနည္း’​ဟု အကြၽႏ္ုပ္​အား​ေျပာ​ေသာ​အသံ​ကို ၾကား​ရ​ပါ​သည္။ အကြၽႏ္ုပ္​က ‘သခင္၊ ကိုယ္ေတာ္​သည္ မည္သူ​ျဖစ္​ပါ​သနည္း’​ဟု ေမး​လွ်င္‘ငါ​သည္ သင္​ညႇဥ္းဆဲ​ေသာ နာဇရက္​ၿမိဳ႕သား​ေယရႈ​ျဖစ္​၏’​ဟု အကြၽႏ္ုပ္​အား မိန႔္​ေတာ္မူ​ခဲ့​ပါ​သည္။ အကြၽႏ္ုပ္​ႏွင့္အတူ​ရွိ​ေန​ေသာ​သူ​တို႔​သည္ အလင္း​ကို​ျမင္​ၾက​ေသာ္လည္း အကြၽႏ္ုပ္​အား​ေျပာ​ေသာ​အသံ​ကို မ​ၾကား​ရ​ၾက​ပါ။ အကြၽႏ္ုပ္​က​လည္း ‘သခင္၊ အကြၽႏ္ုပ္​သည္ မည္သို႔​ျပဳ​ရ​မည္နည္း’​ဟု ေလွ်ာက္​လွ်င္ သခင္​ဘုရား​က‘ထ​၍ ဒမတ္စကပ္​ၿမိဳ႕​သို႔​သြား​ေလာ့။ ထို​ၿမိဳ႕​၌ သင္​ေဆာင္႐ြက္​ရန္ စီမံ​ထား​ေသာ​အရာ​ရွိသမွ်​ကို သင့္​အား ေျပာျပ​လိမ့္မည္’​ဟု မိန႔္​ေတာ္မူ​ခဲ့​ပါ​သည္။ အကြၽႏ္ုပ္​သည္ ထို​အလင္း​၏​ေရာင္ျခည္​အရွိန္​ေၾကာင့္ မ်က္စိ​မ​ျမင္​ေတာ့​သျဖင့္ အတူ​ရွိ​ေန​ေသာ​သူ​တို႔​က အကြၽႏ္ုပ္​ကို​လက္ဆြဲ​၍ ဒမတ္စကပ္​ၿမိဳ႕​သို႔ ေခၚေဆာင္​သြား​ၾက​ပါ​သည္။ ထို႔ေနာက္ ပညတ္​တရား​ႏွင့္အညီ ဘုရား​တရား​ၾကည္ညိဳ​သူ​ျဖစ္​ၿပီး ဒမတ္စကပ္​ၿမိဳ႕​၌​ေနထိုင္​ေသာ ဂ်ဴး​လူမ်ိဳး​အားလုံး​တို႔​တြင္ ဂုဏ္​သတင္း​ေကာင္း​ေသာ အာနနိ​အမည္ရွိ​သူ​တစ္​ဦး​သည္ အကြၽႏ္ုပ္​ထံသို႔​လာ​၍ အနီး​၌​ရပ္​ကာ ‘ငါ့​ညီ​ေရွာလု၊ မ်က္စိ​ျမင္​ေစ’​ဟု အကြၽႏ္ုပ္​အား​ဆို​လွ်င္ ထို​အခ်ိန္​၌​ပင္ အကြၽႏ္ုပ္​သည္ သူ႔​ကို​ျမင္​ရ​ပါ​သည္။ ထိုအခါ သူ​က ‘ငါ​တို႔​ဘိုးေဘး​မ်ား​၏​ဘုရားသခင္​သည္ မိမိ​အလို​ေတာ္​ကို သိ​ေစရန္​လည္းေကာင္း၊ ေျဖာင့္မတ္​ေသာ​အရွင္​ကို ဖူးျမင္​ေစရန္​လည္းေကာင္း၊ ထို​အရွင္​၏​ႏႈတ္​မွ​အသံ​ေတာ္​ကို ၾကား​ေစရန္​လည္းေကာင္း သင့္​ကို ႀကိဳတင္​ခန႔္ထား​ေတာ္မူ​ၿပီ။ အေၾကာင္းမူကား သင္​သည္ မိမိ​ျမင္​ရ၊ ၾကား​ရ​ေသာ​အရာ​တို႔​အတြက္ လူ​အေပါင္း​တို႔​ေရွ႕တြင္ ကိုယ္ေတာ္​၏​သက္ေသ​ျဖစ္​ရ​လိမ့္မည္။ ယခု​မွာ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုင္းငံ့​ေန​သနည္း။ ထ​လ်က္ ကိုယ္ေတာ္​၏​နာမ​ေတာ္​ကို ပတၳနာ​ျပဳ​၍ ဗတၱိဇံ​ခံ​ၿပီး သင္​၏​အျပစ္​မ်ား​ကို​ေဆးေၾကာ​ေလာ့’​ဟု ဆို​ေလ​၏။