Bantawa Rai

खोन्‍किना येसु निनाम्‍हाङ ब़क्‍खाखिम्‌दाङ्‌का म़लोन्‍ताकि म़खाराङाहिदा खोक्‍कोसोओ अ़चुकाखेङ्‌पाचि खोक्‍को निनाम्‍हाङ ब़क्‍खाखिम्‌एनान म़याआङाओ अ़धिवो खान्‍नुओ खिम्‌चि खाङ्‌मेत्‍मा निम्‍पाङ खोक्‍कोसोओ अ़चुच़क्‌दा म़ता। मेन खोक्‍कोसाआ मोचि म़सेनुचि, “खानानिन्‌आ ओचि झारा त़खाम्‌योम्‍च़म, माआङ कि? अ़नुछ्‍या, अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, अ़क्‌तात लुङ्‌ताक्‌दुङ्‌दु नितात लुङ्‌ताक अ़याक्‍निन्‍लो ओचि झारा म़भुङ्‌खान!”
येसु जैतुन भ़ऱदु म़युङाङाहिदा अ़चुकाखेङ्‌पाचि खोक्‍कोएदा म़ताकि सुकुलादा अ़सेना, “आन्‍कान्‍का लोनि, ओ य़ङ्‌चि देम्‍खा म़लि, खोन्‍कि आम्‍नुओ तामाओ खोन्‍कि ओ जुगाओ अ़लुक्‍माओ दि-दि बुन्‌चि म़लि?”
खोन्‍कि येसुआ मोचि म़लासुलोचि, “चाप्‍चेत्‍तानिन्‍चिन, साङ्‌आछाङ खानानिन ऩथेम्‍सिमिन्‍ने। देकिनालो ब़द्‍धे म़नाचि अ़ङ्‌ऩङ्‌दा ‘अ़ङ्‌का ख्रिस्‍त ओ!’नि य़ङ्‌सा म़ता, खोन्‍किना ब़द्‍धे म़नाचि म़थेम्‍सुचि। खानानिन्‌आ च़क्‍चिदात्‍नि म़लियाङ्‌ओ ङेन्‌चि खोन्‍कि अ़थाह्‍तात्‍नि लिमा मुयाङ्‌ओ ङेन्‍चिओ य़ङ्‌खान्‌चि त़एनुम्‍च़म्‌हिदा मान्‍क़दानिन। खानुम, ओ झारा य़ङ्‌चि लिमाङादोत, मेन अ़लुक्‍मा तामा ना हान्‍छाङ युङ्‌याङ। देकिनालो रावाओ अ़देङ्‌सालाप्‍पादा रावा खोन्‍कि हेन्‍कोप्‌ओ अ़देङ्‌सालाप्‍पादा हेन्‍कोप पुक्‍लोन। खोन्‍कि खादा-खादा स़ङ्‌साक्‌वाचि म़लु खोन्‍कि झारादात्‍नि लुत्‍लिचि म़खात। मेन ओचि ना छातोक्‍मा दुखाओ अ़पुङ्‌मान्‍चिन ओन्‍ङा ओ।
खोन्‍किना म़नाचिआ खानानिन चाअ़त्‍लो दुखा प़सि निचिओ अ़चुछुक्‌दा ऩप़न, खोन्‍कि खानानिन ऩसेरिन, खोन्‍कि अ़ङ्‌का कात़ङ्‌चिओसा झारा रावाचिआ खानानिन ऩङाऩछिरिन। मोन्‍ग़रि ब़द्‍धेकापाङ अ़चुसाकोङ्‌छ़ङ्‌दाङ्‌का म़ला, खोन्‍कि अ़क्‍छा निएदा धान्‍का-धान खोन्‍कि ऩङाछित्‍काछित म़मु। ब़द्‍धे सोज्‍जेओ निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुचि म़लोन्‌कि ब़द्‍धे म़नाचि म़थेम्‍सुखात्‍तुचि। खोन्‍कि अ़त्‍लो च़मा पोन्‌ओसा ब़द्‍धेसोओ अ़चुसोम्‍तुक्‍मा माखात। मेन साङ आदेङ्‌तारि साकोङ्‌छ़ङ मुयुङ, मो लेन। खोन्‍कि निनाम्‍हाङ्‌होन्‌ओ ओ नुय़ङ्‌खान झारा हेन्‍खामादा झारा रावाचि सालुम्‍स़ङ्‌ओ निम्‍पाङ खालु, खोन्‍किना अ़लुक्‍मा ता।”


येसु म़य़ङा, “खानानिन्‌आ दानिएल निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुलाम्‍पा चेप्‍माय़ङ कालुक चिप्‍माकात्‍तुओ सेङ्‌याङ्‌ओदा एप्‌याङ्‌ओ त़खाम।” (काखिप्‌चिआ ओ य़ङ अ़तुप्‍ने) “खोन्‍किना खा-खाक्‍कोचि यहुदियादा म़युङ्‌याङ, मोचि भ़ऱचिदुत्‍नि म़फुङ्‌ने। साङ खिम्‌ओ अ़छोङ्‌छान्‌दु याक्‌याङ अ़खिम्‌दाओ अ़खाम्‍माखुयाचि लासि ह्‍युना अ़धानिन्‍ने। साङ व़क्‌दा युङ्‌याङ अ़बोप्‍खु लासिछाङ अ़लानिन्‍खात्‍निन्‍ने। मोन्‍ग़रि बुक्‍खुन्‍दि मेत्‍छामाचि, खोन्‍कि उन्‍दादाओ नुनु नुवासि कादुङ छामाचि देम चाअ़त्‍लो म़लि! चुङ्‌हिप्‌दा माङ्‌लो सावातोम्‍खा-लेन्‌दा फुङ्‌मा अ़दोत्‍निन्‍ने निकिना खानानिन निनाम्‍हाङ्‌एदा यामारानिन। देकिनालो मोन्‍ग़रि ओवाको तोक्‍पो अ़चाअ़त्‍मा लि, मो हेन्‍खामाओ अ़पुङ्‌चिपुक्‌दाङ्‌का आइमित्‌तारि मान्‍लियुक खोन्‍कि देम्‍खाछाङ अ़लानिन्‍लिनिन। मो लेन्‌चि मान्‍दुन्‍म़दोचिओ खाङ्‌दे साङ्‌छाङ ह़ङ्‌मा मान्‍ऱचिओ, मेन निनाम्‍हाङ्‌आ म़छेन्‍तुचिओ म़नाचिओ निम्‍पाङ मो लेन्‌चि म़दुइसुचि।
खोन्‍किना खा-खाक्‍कोसाआ ‘खानुम! ख्रिस्‍त ना ओदा म़युङ्‌याङ!’ माङ्‌लो ‘खानुम! मोदा म़युङ्‌याङ!’नि ऩलोन्‌नुछाङ मो साकोङ्‌छ़ङ मान्‍मुदानुम। देकिनालो सोज्‍जेओ ख्रिस्‍तचि, खोन्‍कि सोज्‍जेओ निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुचि म़लोन, खोन्‍कि लिमा ऱनालो छेन्‍माय़ङ्‌चिछाङ थेम्‍माखात्‍माचि निम्‍पाङ अ़धिवो बुन्‌चि खोन्‍कि म़दोम्‍दाओ काचिचिछाङ म़मुचि।
खानुम! अ़ङ्‌का खानानिन झारा य़ङ बुयाङा लोनाचिन्‍नायुङ्‌नानिन। मोवात्‍नि मोचिआ खानानिन, खानुम, ‘खोक्‍को लेक्‍लेक्‍लेक्‌वाओदा म़युङ्‌याङ!’नि म़य़ङ्‌नालो बुङ्‌खाया मान्‍लोन्‍दानिन। खोन्‍कि ‘खानुम, खोक्‍को अ़कोङ्‌हुत्‌याओ खोप्‌दा म़युङ्‌याङ!’नि ऩलोन्‌नुछाङ मो साकोङ्‌छ़ङ मान्‍मुदानुम। देकिनालो देत्‍नि नाम्‍चिम्‍पेलेक बान्‌हिदा बुसुहोन्‌दाङ्‌का झिलिप्‍नि लिहिदा देङ्‌सुहोन्‌तारि उप्‍तुदिसु, मोवात्‍निङा म़नाओ अ़छाओ अ़तामा झारासा अ़खाङ। खादा साक़त्‌वा युङ, मोदा कापेन्‍माचिछाङ म़कोप्‍नान्‍चिन। मो झारासा अ़खाङ!


मो चात्‍लो दुखाओ लेन्‌चिओ च़क्‍नि, नाम कुन्‍चियाधेक्‍धेक लि, खोन्‍कि लादिप्‍माआ अ़साम अ़प़न, खोन्‍कि साङ्‌केन्‍माचि नाम्‍छ़ऱदुङ्‌का म़धा, खोन्‍कि नाम्‍छ़ऱदुओ सावाचि म़ङाङ्‌खात। खोन्‍किना म़नाओ अ़छाओ अ़बुन नाम्‍छ़ऱदु खाङ्‌मुनान्‍चिन। खोन्‍कि हेन्‍खामादाओ झारा रावाचि म़खाप, खोन्‍कि मोचिआ म़नाओ अ़छा नाम्‍छ़ऱदुओ य़वारिदा सावा खोन्‍कि तोक्‍पो साम्‌एनान य़याङ्‌ओ झारासाआ अ़खाङ। खोक्‍कोसाआ निनाम्‍हाङ काफाचि थुथुरिओ अ़धिवो अ़साङ्‌माएनान म़छुत्‍तुचि, खोन्‍कि मोचिआ हेन्‍खामादाओ अ़क च़क्‌दाङ्‌का नि च़क्‌तारिओचि झारादात्‍निओ निनाम्‍हाङ्‌आ म़छेन्‍तुचिओचि म़कोउचि।
वासिताङ्‌दाङ्‌का दोय़ङ्‌ला चिन्‍तानिन्‍चिन। ओसोओ अ़खेक्‌चि नोत्‍चिचिवा म़लिकि अ़ऩङ्‌वा अ़बाक्‌वाचि पाक्‍तुचिहिदा उप्‍लाक्‌वा लोन्‍मा मुयाङ निकिना खानानिन्‌आ त़सिन्‍तुम। मोवात्‍निङा, खानानिन्‌आछाङ ओ झारा य़ङ्‌चि त़खाम्‍च़म, खोन्‍किना म़नाओ अ़छा च़क्‌दाङा लाप्‍तिखोप्‌दा म़युङ्‌याङ निकिना त़सिन्‍तुम। अ़नुछ्‍या, अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, ओ झारा य़ङ्‌चि मान्‍तालामाङ ओ दुङ अ़लुक्‍निन्‍खात्‍निन। निनाम्‍मा खोन्‍कि हेन्‍खामा लुक्‍खात, मेन अ़ङ्‌य़ङ देम्‍खाछाङ अ़लुक्‍निन्‍खात्‍निन।


मेन मो लेन माङ्‌लो ग़रिओ अ़तुक्‌वादा साङ्‌आछाङ अ़सिन्‍तुन्‌योन, ना निनाम्‍मादुओ निनाम्‍हाङ काफाचिआ ना निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुछाआङा, मेन निनाम्‍हाङ पापाआ ओन्‍ङा अ़सिन्‌याङ। म़नाओ अ़छाओ अ़तामा नोआओ लेन्‌दा लिसाओवात्‍निङा लि। देकिनालो वाधुप तामा बुया नोआ वाप्‍तेलाहुत्‌दा वाङ्‌मा लेन्‌तारि म़नाचि म़चाङा, म़दुङाङा, साया म़काम्‍साङा, खोन्‍कि निचि साया म़काम्‍सुप़ङुचि। वाधुप ताकि मोचि झारा वामान्‍लेक्‍खात्‌युक्‍तुचितारि मोचिआ दे लिमा मुवाङाओ मो य़ङ मान्‍सिन्‌अ़दा। म़नाओ अ़छाओछाङ अ़तामा मोवात्‍निङा लि। मोन्‍ग़रि ह़वाङ व़क्‌दा याक्‌चि, अ़क्‍छा निनाम्‍मादुत्‍नि अ़खात खोन्‍कि नि अ़छित्‌दा। ह़वाङ मेत्‍छामाचि चाचेम्‍खादा चा चेम्‍चिङ्‌चिहिदा अ़क्‍छा निनाम्‍मादुत्‍नि अ़खात खोन्‍कि नि अ़छित्‌दा।
खोन्‌ओसा चाप्‍चाप्‍चाप्‌वा युङानिन, देकिनालो खाउ लेन आम्‍नुओ हाङ्‌पा म़ता, खानानिन त़सिन्‍तिमिन्‌येन। खोन्‍कि ओ तुप्‍तानुम, काख़ खाउग़रि तायाङ निकिना खिम्‌ओ अ़हाङ्‌पाआ सिन्‍तुओ खाङ्‌दे, खो चाप्‍चाप्‍चाप्‌वा युङाकि खोसाआ काख़ अ़खिम केरुकि वाङ्‌मा मान्‍प़दोओ। खानानिन्‌छाङ चुम्‍सायुङ्‌सानिन्‍चिन। देकिनालो खानानिन्‌आ त़मित्‍तिमिन्‌येन्‌ओ ग़रिदा अ़ङ्‌का म़नाओ अ़छा ताङा।


सोम्‍कुवा मुमाय़ङ खोन्‍कि खारु कातोक खिम काचि काखाङ साङ ओ? खोसोओ अ़हाङ्‌पाआ नि अ़हारुक्‌चि खोसोओ अ़छुक्‌दा अ़पाक्‌कि मोचिआ चामादोत्‌ओ ग़रिदा मोचिओ अ़चुचामा, दुङ्‌मायु काप़ अ़मु। मो अ़हाङ्‌पा लाताहिदा मोवात्‍निङा च़याङ्‌ओ धिरुनालो, मो आसिखा कातोक हारुक ओ। अ़नुछ्‍या, अ़ङ्‌का खानानिन लोनानिन, अ़हाङ्‌पाआ मो झारा अ़चासुम्‍छेन्‍बिचि काखाङ मु। मेन मो अ़अ़त्‍पा अ़हारुक्‌आ, ‘अ़ङ्‌हाङ्‌पा च़क्‍नि अ़तानिन’नि अ़मिन्‍मादा मिन, खोन्‍कि खोसोओ अ़यावा हारुक्‌चि धात्‍मा, सेत्‍चावाचिएनान चामा खोन्‍कि दुङ्‌मा पुङ्‌सुनालो, मो हारुक्‌ओ अ़हाङ्‌पा अ़हारुक्‌आ अ़मित्‍तुन्‌योन्‌ओ लेन खोन्‍कि अ़सिन्‍तुन्‌योन्‌ओ ग़रिदा तादि। खोन्‍कि अ़हाङ्‌पाआ मो चाअ़त्‍लो दन्‍दा प़, खोन्‍कि मो कोङ्‌क़त्‌वाचिओ अ़चुरादा वेइसुदिसु। मोदा म़नाचि म़खाप, खोन्‍कि अ़चुक़ङ अ़ऱक।”

နားေထာင္ပါ။ मत्‍ति 24