Crimean Tatar - IBT Version

Адам озь апайы Аванен ятты. Ава юкке къалып, Хаинни догъды ве:
– Мен адамны РАББИден мульк киби алдым! – деди.
Сонъ онынъ къардашыны Хабильни догъды. Хабиль къой-эчки бакъа эди, Хаин исе топракъны ишлей эди.
Бир къач вакъыт кечкен сонъ, Хаин топракънынъ махсулларындан РАББИге бахшыш берди. Хабиль де озь сюрюсининъ бир къач биринджи догъгъан, энъ яхшы ве семиз къой-эчкилерини кетирди. РАББИ Хабильни ве онынъ бахшышыны алгъышлады. Хаинни ве онынъ бахшышыны исе алгъышламады. Хаин пек ачувланды, онынъ чырайы бозулды.
– Сен не ичюн ачувландынъ? – деп сорады РАББИ Хаинден. – Не ичюн чырайынъ бозулды? Эгер яхшылыкъ япсанъ, башынъны котермейсинъми? Яхшылыкъ япмасанъ, босагъанънынъ янына гуна ятмакътадыр. О, сени истей, сен исе онынъ эфендиси ол.
Сонъ Хаин озь къардашы Хабильнен лаф этти. Олар тарлада олгъанда, Хаин озь къардашы Хабильге къаршы чыкъып, оны ольдюрди.
РАББИ Хаинден:
– Сенинъ къардашынъ Хабиль къайда? – деп сорады.
– Бильмейим, – деди Хаин. – Мен не, къардашыма къаравулыммы?
Сонъ РАББИ:
– Не яптынъ сен? Къардашынъ къанынынъ сеси Манъа топракътан къыямет къопара. Энди сен лянетсинъ, къолунъдан тёкюльген къардашынънынъ къаныны къабул эткен топракътан ред этильгенсинъ. Топракъны ишлегенинъде, топракъ санъа озь кучюни башкъа бермейджек. Сен ер юзюнде долашкъан къачакъ оладжакъсынъ, – деди.
Хаин РАББИге:
– Джезам котергисиз. Мына шимди Сен мени топракътан къувасынъ. Сенинъ юзюнъден мен сакъланырым ве ер юзюнде долашкъан къачакъ олурым. Ким манъа расткельсе, мени ольдюрир, – деди. РАББИ онъа:
– Ким Хаинни ольдюрсе, онынъ акътыманы еди къат алынаджакътыр, – деди.
РАББИ, Хаинге расткельген ич бир ким оны ольдюрмесин деп, онъа нишан къойды. Сонъ Хаин РАББИнинъ юзю огюнден кетип, Эдемден шаркъта яткъан Нод мемлекетинде ерлешти.

Хаин озь апайынен ятты. Апайы юкке къалып, Ханокъны догъды. Сонъ Хаин шеэр къурды ве о шеэрни огълунынъ адынен – Ханокъ – деп адландырды. Ханокънынъ Ирад деген огълу олды. Ираднынъ – Мехуяэл, Мехуяэлнинъ – Метушаэл, Метушаэлнинъ исе Ламех деген огълу олды. Ламех озюне эки апай алды: бирисининъ ады Ада эди, экинджисининъ – Цилла. Ада Явалны догъды; о, чадырларда яшагъан ве чобанлыкъ эткен адамларнынъ бабасы-дедеси олды. Явалнынъ Ювал деген къардашы бар эди; о, къавал ве сантыр чалгъан эписининъ бабасы-дедеси олды. Цилла Тувал-Къаинни догъды; о, демирджи олып, бакъыр ве демирни дёге эди. Тувал-Къаиннинъ Наама деген къызкъардашы бар эди.
Ламех озь апайларына бойле деди:
– Ада ве Цилла, айткъанымны динъленъиз.
Ламехнинъ апайлары, сёзлериме къулакъ асынъыз:
Эгер акъай мени яраласа, оны ольдюририм,
огълан урса, оны да ольдюририм!
Эгер Хаин ичюн еди къат акътыман алынса,
Ламех ичюн етмиш кере еди къат акътыман алынаджакътыр.

Адем кене апайынен ятты. Апайы огълан бала тапты ве, «Хаин ольдюрген Хабильнинъ ерине Алла манъа башкъа бала берди», деп, онынъ адыны Шет къойды. Шетнинъ де огълу олды. Шет онъа Энош деген ад къойды.
О замандан башлап, адамлар РАББИге дува этип башладылар.

နားေထာင္ပါ။ Башланув 4