СОЛОМОНЫ ДУУН 2:1-17
СОЛОМОНЫ ДУУН 2:1-17 Ариун Библи 2013 (АБ2013)
Би Шароны нэгэн сарнай Бэл хөндийн сараана л юм даа. Махирсын дунд сараана цэцэг ямар билээ. Миний хайрт, эмс охидын дунд тийм ажээ. Ой модон дунд алимын мод хэр билээ. Олон хөвгүүн дунд амраг чи минь тэр билээ Сүүдэр дор нь би суумаар таатай Жимс нь тагнайд минь жигтэйхэн амттай. Дарст цэнгэлийн өргөөнөө дагуулав тэр, намайгаа Дарцаг болсон хайраараа даруулав бас, намайгаа Үзмээр намайг сэрээгээч, Алимаар намайгаа сэргээгээч. Үгүй бол би дурлалдаа амь тавьж мэдэх нь Зүүн гараа тэр толгой дор минь ивээд л Зөв гар нь намайг тэврэнхэн илбээд л. —Иерусалимын охид оо, Талын гөрөөс, марал бугаар андгайлъя. Таашаал дурыг бэлэн болтол нь битгий өдөөж сэрээ. Хайртын минь чимээ! Хараач, тэр уулсын дээгүүр дэгдэж, Толгод тойрон сүлжсээр ирмүй. Хайрт минь яг л Хангал буга, гөрөөс мэт амуй Хараач, хананы маань цаана тэр зогсоод, Цонхоор минь ширтэж Сараалжаар нь шагалзан баймуй. Хайрт минь надад хандаж өгүүлрүүн: —Сэрж босооч, хайр минь Цэвэрхэн ганц минь гарч ирээч. Өвөл нэгтээ өнгөрчээ, Бороо ч болиод татарчээ. Дэлхийд цэцэгс дэлгэрээд Жиргээн дуулиан жигдрээд Хүүрзгэнийн дуу нутагт маань дуулдаад Инжир мод жимслээд, Усан үзэм цэцэглээд Сэнгэнэм үнэр анхилж байна Сэрж босооч, хайр минь. Ангал цохионы үе нөмөрдөн суугаа ай миний тагтаахан Үзэмж зүс чинь жавхаалаг, өөрийн чинь дуу цовоолог тул Өнгө эгшгээ сонсгоод өөрийгөө нэг үзүүлээч. Цэцэглэж байгаа усан үзмийн минь Цэцэрлэгийг сүйтгэх үнэгнүүдийг, Өчүүхэн тэр үнэгдийг өөрсдөд минь бариад өгөөч. Хайрт минь минийх харин би түүнийх Сараануудын дунд сүргээ тэр бэлчээнэм. Өдрийн амьсгааг сэргэтэл Үнэгэн харанхуйг үргэтэл Жалгат уулс дээрээ миний хайрт Залуу буга, гөрөөс адил эргээрэй.
СОЛОМОНЫ ДУУН 2:1-17 Ариун Библи, 2004 (АБ2004)
Би бол Шароны сарнай, талын сараана цэцэг билээ. — Охидын дундаас миний хонгор өргөст ургамал дундах сараана цэцгийн адил байдаг билээ. — Залуусын дундаас миний хайрт ойн дундах алимын мод адил байдаг билээ. Түүний сүүдэрт би үлэмж таашаалыг аван суухад жимс нь ч надад чихэрлэг амттай байв. Намайг тэрээр цайллагын танхимдаа аваачив. Миний дээгүүрх түүний туг нь хайр юм. Үзэмтэй боовоор намайг тэтгэн, алимаар намайг сэргээгээч. Учир нь би дурлалдаа шаналжээ. Түүний зүүн гар миний толгой дор байж, баруун гар нь намайг тэврэг. — Иерусалимын охид оо, хээрийн зээр болон марлаар би та нарт тушаая. Тааламжтай болтол хайрыг та нар бүү өдөөн, бүү сэрээгтүн. — Сонсогтун! Хайрт минь! Харагтун, уулан дээгүүр харайсаар, толгод дээгүүр үсэрсээр тэр ирж явна. Миний хайрт зээр эсвэл идэр бугатай адил бөлгөө. Харагтун, хананы маань цаана тэр зогсоод, цонхоор харж, сараалжаар цухуйна. Миний хайрт надад хэлэх нь “Босоорой, хонгор минь, үзэсгэлэн гоо бүсгүй минь, хамтдаа явъя. Хараач, өвөл өнгөрч, бороо зогсож арилав. Газарт цэцэгс хэдийн ургаж, Дуу хуурын цаг ирж, нутагт маань хүүрзгэнийн дуу сонсогдоно. Инжрийн мод жимсээ боловсруулж, цэцэглэж буй усан үзмийн модод анхилуун үнэрээ тараана. Босоорой, хонгор минь, үзэсгэлэн гоо бүсгүй минь, хамтдаа явъя!” гэнэ. Хадны хавцал, өгсүүр цохионы нуувчинд буй тагтаахан минь ээ, надад төрхөө үзүүлж, дуу хоолойгоо сонсгооч. Учир нь дуу хоолой чинь амттай, төрх чинь дур булаам сайхан аж. Усан үзмийн талбайг маань цэцэглэж байхад сүйтгэн буй бяцхан үнэгнүүдийг, тэр үнэгнүүдийг бидэнд барьж өгөөч. Хайрт минь минийх бөгөөд би түүнийх билээ. Тэрээр сүргээ сараана цэцэгсийн дунд бэлчээдэг. Сэрүү татаж, сүүдэр арилах хүртэл, хайрт минь, буцан ирж, Бетерийн уулс дээрх ооно, эсвэл идэр буга шиг байгаач.