Псалми 88:1-18

Господи, Боже на моето спасение, дење Те повикувам и ноќе сум пред Тебе: за да дојде пред Тебе молитвата моја, приклони го увото Свое кон молбата моја, Господи, зашто душата моја е полна со јад и животот ми се приближи до адот. Се изедначив со оние што слегуваат во гроб; станав како немоќен човек, како фрлени и ранети што лежат во гроб, за кои Ти веќе не се сеќаваш; тие се оттурнати од Твојата рака. Ме положи во подземен ров, во мрак и во смртна сенка. Ја истури врз мене Твојата јарост, и со сите Свои бранови ме поразуваш. Ти ги оддалечи од мене моите познати, ме направи одвратен за нив; затворен сум и не можам да излезам. Очите мои ослабеа од тага: цел ден викам кон Тебе, Господи, ги протегам рацете кон Тебе. Зар за мртовци ќе правиш чуда? Зар сенките ќе се кренат и ќе Те сла­ват? Зар во гроб некој ќе кажува за Тво­јата милост и за Твојата вистина – во местото на распаѓањето? Зар во темнината ќе ги објавуваат Твоите чудеса, и во земјата на забора­вот – Твојата правда? Но јас повикав кон Тебе, Господи, и наутро молитвата моја доаѓа пред Тебе. Зошто, Господи, ја оттурнуваш душата моја и го одвраќаш лицето Свое од мене? Јас сум несреќен и од раната младост се мачам; страдам во ужас и очаен сум. Над мене се надви Твојата јарост, Твоите заплашувања наполно ме скр­шија. Секој ден ме опкружуваат како во­да: од сите страни ме опседнуваат. Ти го оддалечи од мене ближниот и пријателот; мракот ми е единствен другар.