Изреки 19:1-14

Подобро сиромав, кој оди во својата непорочност, отколку богат со лажлива уста, притоа и глупав. Не ѝ е добро на душата без знае­ње; а кој брза со нозете, се сопнува. Глупавоста на човекот му го искри­вува патот негов, а срцето негово негодува против Господ. Богатството собира многу пријате­ли, а сиромавиот го напушта и пријате­лот негов. Лажниот сведок нема да остане не­казнет, и кој говори лага, нема да се спаси. Мнозина им се умилкуваат на го­лемците, и секој му е пријател на чове­кот, кој дава подароци. Сиромавиот го мразат сите негови браќа, а уште повеќе се оддалечуваат од него пријателите: трчка по нив, за да проговори – но нив ги нема. Кој се здобива со разум, ја сака ду­шата своја; кој ја пази мудроста, наоѓа среќа. Лажниот сведок нема да остане не­казнет, а кој говори лага, ќе загине. На глупавиот не му прилега рас­кош, уште помалку на слуга – да господари над кнезови. Благоразумноста го прави чове­кот бавен на гнев, и за него е чест да биде попустлив кон грешките. Гневот на царот е како лавовско рикање, а милоста негова – како роса по трева. Глупав син е пропаст за татко си, и жена кавгаџика е како незапирлива капка од стреа. Куќата и имотот се наследуваат од родителите, а разумна жена е дар од Господ.