Популарни Библиски стихови од Marcus 10

Сподели

Óir ní ṫáinig Mac an Duine féin ċum go ndéanfaiḋe frioṫáileaṁ air, aċt ċum fo ndéanfaḋ seisean frioṫáileaṁ, agus go dtiuḃraḋ sé a anam i n‐éiric móráin.

Agus ag féaċain d’Íosa orṫa, aduḃairt sé, Ní féidir do ḋaoiniḃ é, aċt ní mar sin do Ḋia; óir is féidir le Dia gaċ uile niḋ do ḋéanaṁ.

Agus aduḃairt Íosa leis, Imṫiġ leat, do ṡlánuiġ do ċreideaṁ ṫú. Agus ar an láṫair ṫáinig a raḋarc dó, agus do lean sé é sa tsliġe.

D’á ḃriġ sin, an niḋ atá ceangailte ag Dia, ná scaoileaḋ duine é.

Agus iar ḃféaċain d’Íosa air, ṫug sé gráḋ ḋó, agus aduḃairt sé leis, Atá aon niḋ aṁáin i n‐easnaṁ ort: imṫiġ, díol a ḃfuil agat, agus taḃair a luaċ do na boċtaiḃ, agus do‐ġeoḃair saiḋḃreas ar neaṁ; agus tar agus lean mise.

Agus d’ḟreagair Íosa, agus aduḃairt sé, Créad ba ṁian leat do‐ġéanainn duit? Agus aduḃairt an dall leis, A Ṁáiġistir, mo raḋarc ṫaḃairt dom.

Aċt ní mar sin daoiḃ‐se: aċt cibé duine gur mian leis ḃeiṫ mór eadraiḃ, caiṫfiḋ sé ḃeiṫ ’n‐a ṡeirḃíseaċ agaiḃ

Adeirim liḃ go fírinneaċ, Cibé duine naċ nglacfaiḋ ríoġaċt Dé ar nós leinḃ, naċ raċaiḋ sé isteaċ innti ċoiḋċe.

Aċt is iomḋa duine d’á ḃfuil ar tosaċ ḃéas ar deireaḋ: agus d’á ḃfuil ar deireaḋ ḃéas ar tosaċ.

Aċt ó cruṫuiġeaḋ gaċ niḋ ar dtús, fireann agus baineann do sinne sé iad. Ar an aḋḃar sin tréigfiḋ duine a aṫair agus a ṁáṫair, agus claoiḋfiḋ sé le n‐a ṁnaoi; agus béiḋid beirt ’n‐a n‐aon ḟeoil aṁáin: i dtreo naċ beirt iad as sin amaċ, aċt aon ḟeoil aṁáin.