Ziņait: Kamēr mantinieks vēl nav pieaudzis, nav nekādas starpības starp viņu un kalpu, kaut arī visa manta viņam pieder.
Bet viņš ir padots aizbildņiem un pārvaldniekiem, līdz tēva nospriestam laikam.
Tā arī mēs, kad nebijām pieauguši, bijām pasaules pirmbūtņu kalpībā.
Bet kad laiks bija piepildījies, tad Dievs sūtīja savu Dēlu, dzimušu no sievas, noliktu zem bauslības,
Lai izpirktu tos, pār kupiem valdīja bauslība, ka mēs iegūtum bērnu tiesības.
Bet ka jūs esat bērni, to ir Dievs apliecinājis, sūtīdams sava Dēla garu jūsu sirdīs, kas sauc: Aba—Tēvs!
Tā tad tu vairs neesi kalps, bet bērns, bet ja bērns, tad ari caur Dievu mantinieks.
Gan toreiz jūs, Dievu nepazīdami, kalpojāt tiem, kas pēc būtības nav dievi.
Bet tagad, kad jūs Dievu esat atzinuši, jeb labāki sakot: kad Dievs jūs ir atzinis, kā tad jūs atkal atgriežaties pie nespēcīgajām un nabadzīgajām pirmbūtnēm un tām atkal no jauna gribat kalpot?
Jūs cienījat dienas, mēnešus, gadus un laikus.
Es bīstos, ka tik nebūtu velti pie jums strādājis.