Bantawa Rai

खोन्‍कि येसुआ मोचि दोय़ङ्‌लाचिदा म़लोचि, “निनाम्‍हाङ्‌होन अ़क्‍छा हाङ्‌एनान तोङ्‌माखाङ्‌मा ऱम। खोसाआ अ़छाओ अ़चुसायाकाम्‍मादा खाबाचा चुम्‍सु। खोन्‍कि सायाकाम्‍मा खाबाचा चुम्‍साचिआकिना बुत्‍तुचिओ म़नाचि तानिन्‌नि लोसि अ़हारुक्‌चि छुत्‍तुचि, मेन मोचि तामा म़छुन्‍ता।
खोन्‍किना खोसाआ नि अ़हारुक्‌चि ओवात्‍नि लोचिकि लासुछुत्‍तुचि, ‘बुत्‍माय़ङ म़नाचि लोवानुम्‍च़म, अ़ङ्‌का अ़ङ्‌खाबाचा चुम्‍सुङ्‌युङ्‌सुङ। अ़ङ्‌बोयोङ्‌चि खोन्‍कि पुन्‍दुक्‍दुक्‌वाओ सायाम्‍पोक्‌चि म़सेरायुङ्‌सा, खोन्‍कि झारा सामाचि म़चुम्‍सायुङ्‌सा। सायाकाम्‍मा खाबाचादा तानिन!’
मेन मोचिआ मान्‌एन्‍सुलावा मुयाङ्‌सा अ़क्‍छा अ़व़क्‌दा नितात अ़खित्‍खा-अ़इन्‍खादात्‍नि खारा। निचिआ खोसोओ अ़हारुक्‌चि म़लाउचिकि मोचि अ़त्‍लो म़मुचि खोन्‍कि मोचि म़सेरुचि। हाङ्‌ओ अ़माइसुङ्‌कारा खोन्‍कि अ़रात्‍खामिचि छुत्‍तुचिकि मो म़ना कासेत्‌चि सेरुचि, खोन्‍कि मोचिओ अ़चुसहरा ह़त्‍ताखाइसा।
खोन्‍किना खोसाआ अ़हारुक्‌चि लोचि, ‘सायाकाम्‍मा खाबाचा चुम्‍सायुङ्‌सा, मेन बुत्‍माय़ङ्‌ओ म़नाचि तामा मान्‍खान्‍दोचि। खोन्‌ओसा खानानिन मुलो लाम्‌चिदा खारानिन, खोन्‍कि देम त़धिरुम्‍च़म, मोचि सायाकाम्‍मा खाबाचादा बुत्‍तानुम्‍च़म।’ खोन्‍किना मो अ़हारुक्‌चि लाम्‌चिदात्‍नि म़खाराकिना म़धिरुचिओ अ़अ़त्‍पा खोन्‍कि अ़नुवाक झारा म़कोउचि, खोन्‍कि सायाकाम्‍खा खिम तावाङ्‌चिआ अ़भेप्‍ता।
आदेङ हाङ तावाङ्‌चि खाङ्‌सि निम्‍पाङ खिम्‍हुत्‌दा वाङा, मोन्‍ग़रि खोसाआ सायाकाम्‍खा तित मान्‍हुम्‌याङ्‌ओ अ़क्‍छा म़ना खा। खोसाआ मो सेनु, ‘यावा, सायाकाम्‍खा तित मान्‍हुम्‍माङ खाना देत्‍नि ओदा त़वाङा?’ मो म़ना देत्‍छाङ य़ङ्‌मा मान्‍ऱ।
खोन्‍किना हाङ्‌आ अ़हारुक्‌चि लोचि, ‘मोसोओ अ़लाङ अ़छुक्‌दा छुम्‍सानुम खोन्‍कि बुङ्‌खायाओ कुन्‌यामादा वेइसालोइसानुम, मोदा खो खाप खोन्‍कि अ़क़ङ ऱउ।’”
खोन्‍किना येसुआ म़लोचि, “बुत्‍माय़ङ्‌ओचि ब़द्‍धे म़याक्‌याङ, मेन छेन्‍माय़ङ्‌ओचि चुक्‍लो म़याक्‌याङ।”


खोन्‍किना फरिसिचि म़खाराकि खोक्‍कोसोओ अ़चुय़ङ्‌दा देत्‍नि धान्‍मा निम्‍पाङ याम़योआ। फरिसिचिआ अ़चुकाखेङ्‌पाचि हेरोदि रुहुप्‌दाओ म़नाचिएनान खोक्‍कोएदा म़खाइसुचि। मोचि म़य़ङा, “काचिन्‍पो, आन्‍कान्‍का सिन्‍तुम्‌योम्‍का, खानानिन अ़नुवाक त़मुन्‌येन, खोन्‍कि निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुलाम अ़छ़ङ खात़चिन्‍तिन, खोन्‍कि खानानिन साङ्‌एदाङ्‌काछाङ त़क़सिमिन, देकिनालो खानानिन म़नाचि खाङ्‌याङ्‌सा काचि त़मुन्‍मिन। खोन्‍नालो आन्‍कान्‍का लोनि, खानानिन देत्‍नि त़मिनिन? रोमि तोक्‍पोहाङ कैसरएदा दाम्‍दु छोन्‍मा मोसाओ अ़य़ङ्‌हुप्‌आ अ़प़न्‍का हे अ़प़न्‍मिन्‍का?”
मेन मोचिओ अ़चुओ अ़अ़त्‍पा मिन्‍मा अ़सिन्‍ताकि येसुआ म़लोचि, “कोङ्‌क़त्‌वाचि ओ, देकि खानानिन्‌आ अ़ङ्‌का चिन्‍माखाङ्‌मा त़लाप्‍ङाङाऩङ? दाम्‍दु छोन्‍खा फेक्‌वा अ़ङ्‌का खाङ्‌मेत्‍नि!” खोन्‍किना मोचिआ खोक्‍कोएदा अ़क्‌फेक रुपाओ फेक्‌वा अ़तारा। खोक्‍कोसाआ मोचि म़सेनुचि, “ओ फेक्‌वादा साङ्‌कोओ अ़लावाछाप याक्‌याङ, खोन्‍कि साङ्‌कोओ अ़ऩङ सेप्‍तायुङ्‌सा?”
मोचिआ खोक्‍को अ़लासालोवा, “कैसरओ।”
खोन्‍किना खोक्‍कोसाआ मोचि म़लोचि, “खोन्‍नालो दि कैसरओ ओ, मो कैसरङा पुवानुम, खोन्‍कि दि निनाम्‍हाङ्‌ओ ओ, मो निनाम्‍हाङ पुवानुम।”
ओ अ़एनाकि मोचि दोम्‍तुदोचि, खोन्‍किना खोक्‍को अ़छिरादाकि म़खारालावा।


मो लेन्‌ङा म़स़दाओचि ऩखोन्‍निन्‍लोन्‍निन्‌नि काय़ङ सदुकिचि येसुएदा म़ता, खोन्‍कि खोक्‍को अ़सेना, “काचिन्‍पो, निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालु मोसा य़ङायुङ्‌सा, खाक्‍कोसोओ अ़बुवा छा मान्‍तोक्‍माङ स़दाकि अ़खिम्‍हाङ्‌मा छिरुदानालो अ़बुवाओ निकिना अ़निछाआ मेन्‍मित्‍मा सायाकाम्‍मादोत, खोन्‍कि अ़बुवाओ निकिना छातोक्‍मा प़मादोत हान, अ़क्‍खिम्‌दा सात्‌कापाङ द़क्‍छाचि म़याआङा। कुम्‍पा सायाकाम्‍सा खोन्‍कि छा मान्‍तोक्‍माङ मो सुवादा। खोन्‍किना छाचि मान्‍तोक्‌ओसा खोसोओ अ़निछाआ मो मेन्‍मित्‍मा सायाकाम्‍सु। मोवात्‍निङा मुक्‍सुआ खोन्‍कि सुम्‌कापाङ्‌ओतात्‌आछाङ खोन्‍कि सात्‌कापाङ्‌साआङा मोवात्‍नि साया अ़काम्‍सा। मोचि झारा म़सुवादाकि आदेङ्‌माङ मो मेत्‍छामाछाङ सुवादा। खोन्‍नालो हान, मोचि म़लाखोन्‍लोन्‌हिदा मो मेत्‍छामा खाक्‍कोसोओ अ़खिम्‍हाङ्‌मा लि? देकिनालो झारा सात्‌कापाङ्‌माङ्‌आङा मो मेत्‍छामा साया अ़काम्‍सा।”
येसुआ मोचि म़लासुलोचि, “खानानिन त़फेलिन्‌युङ्‌सिन, देकिनालो खानानिन्‌आ ना साम्‍कालिन ना निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुसावा त़सिन्‍तुम। देकिनालो म़सुवादाओ म़नाचि म़लाखोन्‍लोन्‌कि ना मोचि सायाम़काम ना सायाङा म़काम्‍सुप़चि। मेन मोचि निनाम्‍मादुओ निनाम्‍हाङ काफावात्‍नि म़लि। मेन म़सुवादाओचिओ अ़चुलामाखोन्‍मालोन्‍माओ अ़तुक्‌वादा निनाम्‍हाङ्‌आ खानानिन देत्‍नि ऩलोन्‌युङ्‌सिन, मो खानानिन्‌आ मान्‍खिप्‍त़युक्‍तुम? खोक्‍को म़य़ङायुङ्‌सा, ‘अ़ङ्‌का अब्राहाम्‌ओ अ़निनाम्‍हाङ, इसहाक्‌ओ अ़निनाम्‍हाङ खोन्‍कि याकुब्‌ओ अ़निनाम्‍हाङ ओ।’ खोक्‍को म़सुवादाओचिओ अ़चुनिनाम्‍हाङ माआङ, मेन अ़ह़ङ्‌चिओ अ़चुनिनाम्‍हाङ ओ।” ओ अ़एनाकि म़ना मुक्‍लाचि खोक्‍कोसोओ अ़चुचिन्‍माय़ङ्‌दा दोम्‍तुदोचि।


खोक्‍कोसाआ सदुकिचि वाइवेत म़मुचिओ अ़एनाकि फरिसिचि अ़क रुहुप म़कोवान्‍चिन। मोचिएदाओ अ़क्‍छा य़ङ्‌हुप काचिन्‍पाआ खोक्‍को चिन्‍माखाङ्‌मानि मिनाकिना ताकि खोक्‍को सेनु। “काचिन्‍पो, य़ङ्‌हुप्‌दाओ तोक्‍पो लोमाय़ङ खाक्‍को ओ?”
खोक्‍कोसाआ मो अ़लासालोवा, “‘खाना निनाम्‍हाङ पापा आम्‍निनाम्‍हाङ झारा आम्‍साकोङ्‌वाआ, खोन्‍कि झारा आम्‍लावाआ खोन्‍कि झारा आम्‍मिन्‍माआ सोमातुक्‍तु।’ तोक्‍पो खोन्‍कि बुयाओ लोमाय़ङ ओङा ओ। ह्‍वातात्‌ओतात्‌छाङ मोवात्‍निङा अ़च़वाङ मुयाङ, ‘खाना आम्‍तेन्‍पाङ आप्‍पिवाङा सोमातुक्‍तु।’ ओ ह्‍वातात लोमाय़ङ्‌दा झारा य़ङ्‌हुप खोन्‍कि निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुचिओ अ़चुचिन्‍माय़ङ तालायुङ्‌सा।”


फरिसिचि म़कोवान्‌युङ्‌सान्‍चिन्‌हिदा येसुआ मोचि अ़क्‌तात य़ङ म़सेनुचि, “ख्रिस्‍तओ अ़तुक्‌वादा देत्‍नि खानानिन त़मिनिन्‌येन? खोक्‍को साङ्‌को अ़छा ओ?”
मोचिआ खोक्‍को अ़लासालोवा, “दाउद्‌ओ अ़छा ओ।”
खोक्‍कोसाआ मोचि म़लोचि, “खोन्‍नालो दाउद्‌आ निनाम्‍हाङ लावादाङ्‌का राक तोक्‍तुकि खोक्‍को ‘हाङ्‌पो’नि देत्‍नि बुत्‍मा ऱ? खोक्‍को म़य़ङ,
‘निनाम्‍हाङ्‌आ अ़ङ्‌हाङ्‌पा अ़लोवा,
देम्‍खातारि अ़ङ्‌का आम्‍ङेङ्‌चि
आम्‍लाङ्‌थेम्‍भेन्‌यु अ़मुऩङ्‌च़ङ,
खोग़रितारि खाना अ़ङ्‌चुप्‍ताङ छुक्‌लिप्‍पा युङा।’
दाउद्‌आङा खोक्‍को ‘हाङ्‌पो’नि लोनालो देत्‍नि ख्रिस्‍त दाउद्‌ओ अ़छा लिमा ऱ?” खोन्‍किना साङ्‌आछाङ अ़क सिवाछाङ य़ङ्‌लामा मान्‍ऱचि। मो लेन्‌दाङ्‌का साङ्‌आछाङ खोक्‍को दित्‍छाङ च़लोक सेन्‍माय़ङ्‌चि लामासेन्‍मा राक मान्‍मुचि।

Ascolta मत्‍ति 22