Ayat-ayat Alkitab Ternama dari Луқо* 5

Berbagi

Дар охири суханаш Ӯ ба Шимъун ва ҳамроҳонаш гуфт: «Қаиқро ба мобайни баҳр бурда тӯрҳоятонро барои сайди моҳӣ ба об андозед».

Шимъун ҷавоб дод: «Устод! Мо тамоми шаб заҳмат кашидем ва чизе сайд накардем, вале тӯрро ба об меандозем, чунки Ту мефармоӣ». Вақте ин корро карданд, он қадар моҳӣ сайд шуд, ки тӯрҳояшон ба кандан даромаданд.

Исо бошад, барои дуо кардан ба ҷойи беодам мерафт.

Ман ҳам барои он омадаам, ки на некукорон, балки гунаҳкоронро ба тавба даъват намоям».

Шимъуни Петрус ин ҳолатро дида, пеши пойҳои Исо афтода гуфт: «Эй Хоҷаам! Аз пеши ман биравед, чунки ман одами гунаҳкор ҳастам».

Исо ба онҳо ҷавоб дод: «Ба табиб на одамони солим, балки беморон муҳтоҷанд.

Сипас, моҳигирон қаиқҳоро ба соҳил бароварданд ва ҳамаи корҳояшонро партофта, Исоро пайравӣ карданд.

Исо дар шаҳре буд, ки дар он ҷо марде аз сар то по гирифтори бемории пӯст буд. Он бемор Исоро дида, рӯй ба замин ниҳоду илтимос кард: «Хоҷа, агар хоҳӣ, метавонӣ маро пок созӣ». Он гоҳ Исо дасташро ба ӯ расонда гуфт: «Албатта, мехоҳам, пок шав!» ва ҳамон дам пӯсташ сиҳат шуд.

Аммо ба ин нигоҳ накарда, овозаи Исо торафт паҳн мешуд. Шумораи зиёди мардум барои шифо ёфтан аз бемориҳои худ ва шунидани сухани Ӯ дар атрофаш ҷамъ меомаданд.