Ayat-ayat Alkitab Ternama dari Луқо* 3

Berbagi

Инак, вақте ки ҳамаи мардум таъмид мегирифтанд, Исо низ таъмид гирифт. Ҳангоме ки Ӯ дуо карда истода буд, осмон кушода шуд ва Рӯҳулқудс дар шакли кабӯтаре болои Ӯ фаромад. Он гоҳ садое аз осмон баромад: «Ту Писари азизи Ман ҳастӣ ва Ман аз Ту хеле хушнудам!»

Яҳё бошад, ба онҳо гуфт: «Ман шуморо бо об таъмид медиҳам, вале аз ман Тавонотаре меояд, ки шуморо бо Рӯҳулқудс ва оташ таъмид медиҳад. Ман ҳатто сазовори кушодани банди пойафзори Ӯ нестам.

Тавба кунед ва самаре оваред, ки тавбаи шуморо нишон диҳад! Асло фикр накунед, ки ба сабаби аз насли Иброҳим буданатон ҷазо намебинед. Зеро ба шумо мегӯям, ки Худо аз ин сангҳо барои Иброҳим насл ба вуҷуд оварда метавонад.

Табар аллакай бар решаи дарахтон гузошта шудааст ва ҳар дарахте, ки самари хуб намеоварад, бурида ба оташ партофта мешавад».

Чуноне ки дар китоби Ишаъё пайғамбар дар бораи вай навишта шудааст: «Касе дар биёбон фарёд зада мегӯяд: „Барои Худованд роҳро тайёр кунед ва онро рост намоед! Бигзор ҳар водӣ баланд шавад, ҳар кӯҳу теппа ба ҳамворӣ мубаддал гардад. Бигзор роҳҳои каҷ рост шаванд ва роҳҳои пасту баланд ҳамвор, он гоҳ ҳар як ҷони зинда наҷоти Худоро мебинад!“»