Ayat-ayat Alkitab Ternama dari Луқо* 17

Berbagi

Баъд ба ӯ гуфт: «Бархезу бирав, туро имонат шифо дод».

Агар ӯ рӯзе ҳафт бор гуноҳ кунад ва ҳафт маротиба „Тавба кардам“ гӯяд, ӯро бахшед».

Яке аз онҳо чун дид, ки шифо ёфтааст, бо овози баланд Худоро ситоишкунон баргашт ва худро пеши пойҳои Исо партофта, ба Ӯ миннатдорӣ баён кард. Он мард аз Сомара буд.

Пас, эҳтиёт бошед! Агар бародаратон бар шумо гуноҳе бикунад, ӯро насиҳат кунед ва агар тавба карда, аз гуноҳ даст кашад, ӯро бахшед.

Исо пурсид: «Магар даҳ нафар аз беморияшон пок нашудаанд? Нуҳ нафари дигар куҷоянд?

Худованд гуфт: «Агар шумо ҳатто ба андозаи донаи хардал имон медоштед, ба ин дарахти тут „Решакан шаву ба баҳр шинонда шав“ гуфта метавонистед ва вай ба шумо итоат мекард.

Касе ки ҳаёташро эмин нигоҳ доштанӣ аст, онро аз даст медиҳад, вале касе ки ҳаёташро фидо мекунад, онро эмин нигоҳ медорад.

Ба шогирдонаш бошад, Исо чунин гуфт: «Васвасаҳо пайдо хоҳанд шуд, вале вой бар ҳоли он касе, ки ба воситаи вай васвасаҳо ба миён меоянд. Барои вай беҳтар мешуд, ки ба гарданаш санги осиёбро овехта, ба баҳр партоянд аз он ки вай яке аз ин пайравони хурдтаринро гумроҳ кунад.

Чи тавре ки дар замони Нӯҳ пайғамбар буд, замони омадани Писари Одамизод низ ҳамон тавр мешавад. Зеро то рӯзи ба киштӣ даромадани Нӯҳ одамон мехӯрданду менӯшиданд, зан мегирифтанд ва ба шавҳар мебаромаданд, вале баъд тӯфон бархоста, ҳамаро несту нобуд кард.