Mak 6:45-52
Mak 6:45-52 1998 Haïtienne (HAT98)
Toutswit apre sa, Jezi fè disip li yo moute nan yon kannòt, li voye yo devan nan direksyon Betsayida. Jezi menm rete dèyè pou ranvwaye foul la. Apre li fin ranvwaye yo, l'al lapriyè sou yon ti mòn. Lè solèy fin kouche, kannòt la te nan mitan lanmè a toujou. Jezi te pou kont li atè. Li wè disip yo te gen anpil traka pou yo rame paske van an te kont yo. Vè twazè dimaten, Jezi pran mache sou lanmè a pou l'ale jwenn disip yo. Li te fè kòmsi li vle depase yo. Men lè yo wè l'ap mache sou lanmè a, yo te kwè se te yon zonbi. Yo pran rele. Yo tout yo te wè li, yo tout te pè. Menm lè a, Jezi pale avèk yo, li di yo konsa: — Pran tèt nou non. Se mwen menm. Nou pa bezwen pè. Li moute bò kote yo nan kannòt la, van an vin tonbe. Se pa ti sezi disip yo te sezi. Yo pat konprann sans mirak pen an, paske lespri yo te bouche toujou.
Mak 6:45-52 Parole de Vie 2017 (PDV2017)
Tout de suite après, Jésus oblige ses disciples à monter dans la barque. Il veut qu’ils passent avant lui de l’autre côté du lac, vers la ville de Bethsaïda. Pendant ce temps, il veut faire partir la foule. Jésus la renvoie donc, puis il s’en va dans la montagne pour prier. Quand la nuit arrive, la barque est au milieu du lac, et Jésus est seul, à terre. Il voit que ses disciples ont du mal à ramer, parce que le vent souffle contre eux. Alors, vers la fin de la nuit, Jésus vient vers eux en marchant sur l’eau, il veut les dépasser. Les disciples le voient marcher sur l’eau et ils croient que c’est un fantôme . Ils se mettent à crier. En effet, tous le voient et ils sont effrayés. Mais Jésus leur parle tout de suite en disant : « Rassurez-vous, c’est moi ! N’ayez pas peur ! » Il monte à côté d’eux dans la barque, et le vent s’arrête de souffler. Les disciples sont profondément étonnés. En effet, ils n’ont pas compris ce qui s’est passé, quand Jésus a partagé les pains. Leur cœur est fermé.
Mak 6:45-52 Nouvo Testaman: Vèsyon Kreyòl Fasil (VKF)
Tousuit apre sa, Jezi fè disip li yo monte nan yon bato pou yo travèse lak la. Men li menm, li te rete dèyè pou l te ka voye tout moun lakay yo. Apre Jezi te fin voye foul la ale, li monte sou mòn nan pou l priye. Lannuit vin tonbe, bato a te gentan nan mitan lak la epi Jezi te atè a poukont li. Li wè disip yo te gen anpil difikilte pou yo mennen bato a, paske van an t ap vante nan sans kontrè. Ant twazè epi sizè nan maten konsa, Jezi mache sou dlo a pou li rive nan bato a. Li kontinye mache jouktan li te prèske depase bato a. Lè disip yo wè l ap mache sou dlo a, lapèrèz te pran yo. Yo tout te kòmanse rele “Anmwe, zonbi!” Yo tout te wè li, epi laperèz te anvayi yo. La menm, li pale avèk yo epi li di: “Pran kouraj, se mwen. Pa pè. Monte Jezi monte nan bato a avèk yo, tout van an sispann. Se pa de sezi disip yo te sezi. Yo pa t ka konprann vrè sans mirak senk pen an paske kè yo te fèmen.
Mak 6:45-52 New International Version (NIV)
Immediately Jesus made his disciples get into the boat and go on ahead of him to Bethsaida, while he dismissed the crowd. After leaving them, he went up on a mountainside to pray. Later that night, the boat was in the middle of the lake, and he was alone on land. He saw the disciples straining at the oars, because the wind was against them. Shortly before dawn he went out to them, walking on the lake. He was about to pass by them, but when they saw him walking on the lake, they thought he was a ghost. They cried out, because they all saw him and were terrified. Immediately he spoke to them and said, “Take courage! It is I. Don’t be afraid.” Then he climbed into the boat with them, and the wind died down. They were completely amazed, for they had not understood about the loaves; their hearts were hardened.
Mak 6:45-52 La Bible du Semeur 2015 (BDS)
Aussitôt après, Jésus pressa ses disciples de remonter dans le bateau pour qu’ils le précèdent de l’autre côté du lac, vers Bethsaïda, pendant que lui-même renverrait la foule. Après l’avoir congédiée, il se rendit sur une colline pour prier. A la tombée de la nuit, le bateau se trouvait au milieu du lac et Jésus était resté seul à terre. Il vit que ses disciples avaient beaucoup de mal à ramer, car le vent leur était contraire. Vers la fin de la nuit, il se dirigea vers eux en marchant sur les eaux du lac. Il voulait les dépasser. Mais quand ils le virent marcher ainsi sur l’eau, ils crurent que c’était un fantôme et se mirent à pousser des cris. En effet, tous l’avaient aperçu et étaient pris de panique. Aussitôt, il se mit à leur parler : Rassurez-vous, leur dit-il, c’est moi, n’ayez pas peur ! Puis il monta auprès d’eux dans le bateau. Le vent tomba. Ils en furent frappés de stupeur. Car ils n’avaient pas compris ce qui s’était passé au sujet des pains. Leur intelligence était aveuglée.