Łukasza 20
20
1Następnego dnia, kiedy Jezus wrócił na teren świątyni i dalej nauczał lud, głosząc Dobrą Wiadomość o Bożym Królestwie, podeszli do Niego arcykapłani, którzy razem z uczonymi w Piśmie oraz żydowską starszyzną byli zbulwersowani wydarzeniami dnia poprzedniego. 2#J 2,18; Dz 4,7Ci zapytali Go:
— Jakim prawem#Dosł. gr. eksousia – w najściślejszym sensie słowo to oznacza władzę wykonawczą. uczyniłeś to, co wczoraj zrobiłeś? I kto w ogóle upoważnił#W tym miejscu gr. eksousia zostało przełożone w dynamiczny sposób jako „upoważnienie do zrobienia czegoś”. cię do nauczania w świątyni?
3Jezus zaś tak im odrzekł:
— Ja również zapytam was o coś. Powiedzcie, 4#Mt 3,6.11; Mk 1,4‐5.8; Łk 3,3.16; Dz 13,24; Dz 19,3‐4czy posłannictwo Jana, który zanurzał Żydów w wodę#Gr. baptidzo., było wezwaniem pochodzącym z Niebios, czy raczej jego ludzkim pomysłem?
5 # Mt 21,32 Oni zaś, rozważając to między sobą, tak kalkulowali:
— Jeśli powiemy, że z Niebios, to pewnie spyta nas: Dlaczego zatem mu nie uwierzyliście?
6 # Łk 7,29 A jeśli powiemy, że była to jego ludzka inicjatywa, to tłum nas ukamienuje, gdyż wszyscy uważają Jana za wielkiego proroka.
7Ostatecznie więc odpowiedzieli Jezusowi, że nie wiedzą. 8Wówczas On oświadczył:
— To i ja wam nie powiem, jakim prawem czynię to, co robię.
9I zaraz, w obecności ludu, opowiedział im taką przypowieść:
— Pewien człowiek założył winnicę # Por. Iz 5,1‐7. , wydzierżawił ją okolicznym rolnikom i wyjechał na długo. 10#2 Krn 36,15‐16Gdy nadszedł czas zbiorów, wysłał do nich swego sługę, by odebrać część plonów jako czynsz należny za dzierżawę#W czasach antycznych zapłata w naturze była najpowszechniejszym sposobem regulowania należności za dzierżawę gruntów.. Dzierżawcy jednak brutalnie pobili tego sługę i odesłali z niczym. 11Wtedy właściciel wysłał do nich innego sługę. Lecz oni tego również sponiewierali, pobili i odesłali z niczym. 12Wysłał więc jeszcze trzeciego, ale oni i tego poranili, a następnie wyrzucili. 13Wówczas właściciel winnicy pomyślał: „Cóż z nimi począć? Poślę do nich mego umiłowanego syna. Tego chyba uszanują”. 14#Hbr 1,2Jednak dzierżawcy, gdy tylko zobaczyli syna właściciela, zgromadzili się na naradę i tak postanowili: „To jest dziedzic. Zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze”. 15Wywlekli więc go poza winnicę i zamordowali. Co według was uczyni właściciel winnicy, 16gdy wróci? Wygubi ich, a winnicę odda w użytkowanie innym!
Gdy arcykapłani, uczeni w Piśmie i przywódcy ludu to usłyszeli, powiedzieli:
— Oby nigdy coś takiego się nie wydarzyło!
17 # Ps 118,22; Mt 21,42; Dz 4,11 Wtedy Jezus, patrząc przenikliwie w ich oczy, rzekł:
— Co zatem oznaczają słowa Pisma:
Kamień, którym wzgardzili budowniczowie,
stał się głównym kamieniem spajającym # Por. Ps 118,22 oraz przypis do Ef 2,20. Kontekst wskazuje, że tym kamieniem jest Jezus Chrystus. Na Nim zostanie wzniesiony Nowy Przybytek Boga, którym będzie lud składający w Nim swoją ufność. ?
18 # Iz 8,14‐15 O jakich ludziach Pismo mówi, że ten kamień stanie się dla nich
kamieniem potknięcia – skałą, która na nich runie # Por. Iz 8,14. ?
O kim mówi, że ta skała ich zmiażdży # Nawiązanie do Dn 2,45. Patrz także Rz 9,33 i 1 P 2,8. i skruszy na proch?
19 # Łk 11,53‐54; Łk 19,47‐48; Łk 22,2; J 5,18; J 7,30 Wtedy uczeni w Piśmie i arcykapłani zrozumieli, że ta przypowieść była o nich. Zawrzeli więc gniewem#Reakcja starszyzny żydowskiej pokazuje, iż ludzie ci dokładnie zrozumieli przesłanie Chrystusowej przypowieści. W tradycji żydowskiej naród Izraela był często przedstawiany jako winnica Boga. Jezus, kierując do nich swoją przypowieść, wyraźnie wskazał, iż to oni są owymi zbuntowanymi dzierżawcami, których czeka gniew Boga podczas Sądu Ostatecznego. i znów zaczęli szukać sposobu, jak by Go pojmać. Jednak bali się tłumu.
Obnażenie chciwości serc, fałszu i zakłamania elit religijnych
(Mt 22,15‐46; Mk 12,13‐44)
20 # Łk 11,54 Po tej dyskusji uczeni w Piśmie wysłali za Jezusem prowokatorów, aby ci, udając ludzi prawych, przyłapali Go na jakiejś wypowiedzi. W ten sposób starszyzna chciała zdobyć jakiś pretekst, na podstawie którego mogliby poddać Jezusa jurysdykcji rzymskiego namiestnika. 21#J 3,2Pewnego dnia owi prowokatorzy przyszli do Jezusa z przewrotnym pytaniem:
— Nauczycielu, wiemy, że jesteś prostolinijny i w prawdzie nauczasz drogi Bożej. Widzimy też, że nikogo nie faworyzujesz, ponieważ nie kierujesz się żadnymi zewnętrznymi pozorami. 22#Rz 13,6‐7Powiedz nam, tak zupełnie szczerze: Czy – według Ciebie – podatek pogłówny#Judea w tamtych czasach znajdowała się pod okupacją rzymską. Pytanie o płacenie podatku pogłównego Cezarowi było pułapką zastawioną na Jezusa. Gdyby odpowiedział, iż należy go płacić, naraziłby się na utratę sympatii tłumów, gdyby zaś stwierdził, że nie należy go płacić, wystąpiłby przeciwko władzy zaborcy i mógłby zostać aresztowany jako buntownik. Taki też był cel faryzeuszy. powinno się płacić Cezarowi#Imię „Cezar” przybierali kolejni władcy imperium rzymskiego, aż w końcu stało się ono tytułem cesarskim., czy nie?
23Jezus, rozpoznając ich podstęp, rzekł:
— 24Podajcie mi denara#Wymiarem podatku pogłównego był jeden denar (równowartość jednej dniówki pracy robotnika rolnego)....Czyj wizerunek i tytuł są umieszczone na tej monecie?#Rzymskie denary nosiły na sobie wizerunki tych cesarzy, za których czasów były bite. W tym przypadku na monecie widniał wizerunek cesarza Tyberiusza wraz z łacińską inskrypcją na awersie: TiCaesar Divi AugF Augustus co było skrótem od: Ti(berius) Caesar Divi Aug(usti) F(ilius) Augustus, co oznacza: Cesarz Tyberiusz, syn boskiego Augusta . .
A oni odpowiedzieli:
— Cezara.
25 # Łk 23,2; Rz 13,6‐7 Wtedy Jezus rzekł:
— Oddajcie zatem Cezarowi to, co należy do niego, a Bogu to, co należy do Boga!
26Słysząc tę odpowiedź, prowokatorzy zaniemówili. Nie potrafili bowiem wobec tłumu wykazać niczego złego w Jego odpowiedzi.
27 # Dz 23,8 Zaraz potem podeszli do Jezusa przedstawiciele saduceuszy, którzy twierdzą, iż nie ma czegoś takiego jak zmartwychwstanie. Oni także, zastawiając na Niego pułapkę, poprosili o rozwikłanie wymyślonego problemu:
— 28#Rdz 38,8; Pwt 25,5‐6Nauczycielu, Mojżesz napisał nam, że gdyby umarł czyjś brat i pozostawił bezdzietną żonę, to brat zmarłego powinien wziąć tę kobietę za żonę i wzbudzić potomstwo swojemu bratu#O prawie braterskim (prawie lewiratu) czytamy w Pwt 25,5nn. Zwyczaj ten był praktykowany także przed Prawem Mojżeszowym (por. Rdz 38,8).. 29Wyobraź zatem sobie, że było siedmiu braci. Pierwszy miał żonę, lecz umarł bezdzietny. 30Drugi podobnie – wziął tę samą kobietę za żonę i też umarł bezdzietnie. 31Tak samo było i z trzecim, i z każdym kolejnym z siedmiu braci. Wszyscy pomarli, nie zostawiając potomstwa. 32Na końcu zmarła także owa kobieta. 33Którego z tych siedmiu braci miałaby być żoną po zmartwychwstaniu? Przecież siedmiu ją miało.
34A Jezus tak im odrzekł:
— Małżeństwo jest związkiem kobiety i mężczyzny tylko w tej doczesności. 35#Flp 3,11Ci zaś, którzy zostaną uznani za pasujących#Gr. kataksioo – być uznanym za pasującego, przystającego do czegoś. Inni tłumaczą: „być uznanym za godnego”. Proces uświęcenia, jakiemu w doczesnym życiu – już po opamiętaniu się (nawróceniu) – poddawani są wierzący, służy (jako swoisty „czyściec” ich postaw i charakterów) do takiego ich wychowania (gr. paideia), by pasowali do charakteru Bożego Królestwa.do odwiecznego i nieskończonego Życia w przyszłym świecie, po zmartwychwstaniu nie będą już więcej funkcjonować w związkach małżeńskich. 36#J 1,12; Ga 4,5‐7; 1 J 3,1‐2Nie będą też umierać, gdyż staną się podobni do aniołów. Tymi zaś, którzy okażą się pasujący do Życia po zmartwychwstaniu, będą jedynie dojrzali synowie#Przedstawiając tę wypowiedź Jezusa, Łukasz użył liczby mnogiej słowa gr. hyios. Hyios oznacza dojrzałego, zdolnego do dziedziczenia potomka (syna), a nie małe dziecko (gr. teknon lub gr. nepios).i córki Boże. 37#Wj 3,2.6.15‐16Jeśli zaś chodzi o to, czy umarli mogą powstawać z martwych#Jezus odnosi się tu do doktryny saduceuszy., to Mojżesz już wypowiedział się na ten temat. Relacjonując zdarzenie przy kolczastym krzewie, wspominał o PANU jako o Bogu Abrahama, Bogu Izaaka i Bogu Jakuba#Por. Wj 3,6. Słowa te wypowiedziane zostały przez PANA, który objawił się Mojżeszowi jako ogień w kolczastym krzewie. Z wypowiedzi Szczepana w Dz 7,30‐36 dowiadujemy się, że był to PAN, który później objawił się w osobie Jezusa., 38#Rz 6,10‐11; Rz 14,8‐9; Ga 2,19co wyraźnie pokazuje, iż Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz tych, którzy mają Życie. Wszyscy zaś, którzy otrzymali z Jego ręki Życie, mają je na wieki!
39Na to obecni tam uczeni w Piśmie#Uczeni w Piśmie i faryzeusze byli z saduceuszami (niereligijna elita społeczno‐polityczna Izraela, która należała do świty panującego Heroda) w nieustannym konflikcie. Ciągle prowadzili z nimi spory i, jak tu widać, bardzo spodobała się im odpowiedź Jezusa., przytakując głowami, mówili:
— Nauczycielu, doskonale to ująłeś... po prostu świetnie!
40 # Mt 22,46; Mk 12,34 I nikt więcej nie śmiał już pytać Go o cokolwiek, 41lecz wówczas On zadał im pytanie:
— A teraz wy mi powiedzcie, dlaczego uważacie, iż Mesjasz ma być synem Dawida, 42#Ps 110,1; J 7,42skoro Dawid w Księdze Psalmów napisał:
Rzekł PAN # Por. Ps 110,1, w którym w tym miejscu występuje hebr. słowo JHWH.
do mego Pana # W cytowanym Ps 110,1 w tym miejscu występuje hebr. słowo Adonai. :
„Zasiądź w chwale i w potędze mego majestatu # Dynamiczny ekwiwalent klasycznego hebraizmu: „Zasiądź po mej prawicy”. Słowo „prawica” w kulturze starohebrajskiej zawsze znaczyło pełnię mocy i władzy królewskiej. Było także używane w sensie metonimicznym (zastępczym) do opisu władzy pełnionej w chwale i majestacie królewskim. ,
43 a Ja Twoich wrogów jako podnóżek rzucę pod Twe stopy”.
44 Dawid wyraźnie nazwał Mesjasza swym Panem. Jak zatem miałby On być jego synem?
45Kiedy nie potrafili tego wyjaśnić, Jezus – wobec wielkiego tłumu – rzekł do uczniów:
— 46#Mt 24,24; Mk 13,22; Dz 20,29; Ga 2,4; 1 Tm 4,1; 2 P 2,1Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy lubią obnosić się, chodząc w powłóczystych szatach. Dla nich bowiem najważniejsze jest publiczne odbieranie wyrazów szacunku i zajmowanie eksponowanych miejsc#Gr. protokathedria – najbardziej współczesne tłumaczenie tego zwrotu to „miejsc VIP‐owskich”.w zgromadzeniach#Gr. synagoge – słowo to jest pochodzenia hebrajskiego (od hebr. qahal). W czasach starożytnych miało znaczenie dowolnego „zgromadzenia” czy „zebrania” (podobnie jak gr. ekklesia). Z czasem jednak nabrało charakteru religijnego i zaczęło być stosowane do żydowskich zgromadzeń sakralnych, następnie do struktur organizacyjnych, a także budynków (zwanych synagogami). Podobną ewolucję znaczenia przeszło słowo ekklesia. W czasach NT opisywało ono jednoznacznie społeczność ludu, który odpowiedział na wołanie Boga. Niestety, w wiekach późniejszych (gdy chrześcijaństwo stało się już religią panującą w Cesarstwie Rzymskim i ukształtowały się struktury organizacyjne nominalnego chrześcijaństwa) zaczęto je tłumaczyć jako „kościół” zarówno w sensie organizacyjnym, jak i budynku. Charakter wspólnotowy tego słowa systematycznie zanikał w jego powszechnym rozumieniu.oraz na bankietach. 47Tacy objadają domy samotnych, biednych kobiet#Gr. chera – por. przypis do Łk 4,26.i długo się modlą, co czynią wyłącznie na pokaz. Z tego powodu otrzymają wyrok surowszy niż inni.
Trenutno odabrano:
Łukasza 20: NT NPD
Istaknuto
Podijeli
Kopiraj
Želiš li svoje istaknute stihove spremiti na sve svoje uređaje? Prijavi se ili registriraj
Copyright ©️ 2021, 2022, 2023 by Wydawnictwo NPD.
