امثال 1:17-28به اشتراک گذاشتن

امثال 1:17-28 Persian Old Version (POV-FAS)

لقمه خشک با سلامتی، بهتر است ازخانه پر از ضیافت با مخاصمت. بنده عاقل بر پسر پست فطرت مسلط خواهدبود، و میراث را با برادران تقسیم خواهد نمود. بوته برای نقره و کوره به جهت طلا است، اماخداوند امتحان کننده دلها است. شریر به لبهای دروغگو اصغا میکند، و مردکاذب به زبان فتنه انگیز گوش میدهد. هرکه فقیر را استهزا کند آفریننده خویش رامذمت میکند، و هرکه از بلا خوش میشودبی سزا نخواهد ماند. تاج پیران، پسران پسرانند، و جلال فرزندان، پدران ایشانند. کلام کبرآمیز احمق را نمی شاید، و چندمرتبه زیاده لبهای دروغگو نجبا را. هدیه در نظر اهل آن سنگ گرانبها است که هر کجا توجه نماید برخوردار میشود. هرکه گناهی را مستور کند طالب محبت میباشد، اما هرکه امری را تکرار کند دوستان خالص را از هم جدا میسازد. یک ملامت به مرد فهیم اثر میکند، بیشتراز صد تازیانه به مرد جاهل. مرد شریر طالب فتنه است و بس. لهذاقاصد ستمکیش نزد او فرستاده میشود. اگر خرسی که بچه هایش کشته شود به انسان برخورد، بهتر است از مرد احمق در حماقت خود. کسیکه به عوض نیکویی بدی میکند بلااز خانه او دور نخواهد شد. ابتدای نزاع مثل رخنه کردن آب است، پس مخاصمه را ترک کن قبل از آنکه به مجادله برسد. هرکه شریر را عادل شمارد و هرکه عادل را ملزم سازد، هر دوی ایشان نزد خداوندمکروهند. قیمت به جهت خریدن حکمت چرا بهدست احمق باشد؟ و حال آنکه هیچ فهم ندارد. دوست خالص در همه اوقات محبت مینماید، و برادر به جهت تنگی مولود شده است. مرد ناقص العقل دست میدهد و در حضورهمسایه خود ضامن میشود. هرکه معصیت را دوست دارد منازعه رادوست میدارد، و هرکه در خود را بلند سازدخرابی را میطلبد. کسیکه دل کج دارد نیکویی را نخواهدیافت. و هرکه زبان دروغگو دارد در بلا گرفتارخواهد شد. هرکه فرزند احمق آورد برای خویشتن غم پیدا میکند، و پدر فرزند ابله شادی نخواهد دید. دلشادمان شفای نیکو میبخشد، اما روح شکسته استخوانها را خشک میکند. مرد شریر رشوه را از بغل میگیرد، تاراههای انصاف را منحرف سازد. حکمت در مد نظر مرد فهیم است، اماچشمان احمق در اقصای زمین میباشد. پسر احمق برای پدر خویش حزن است، وبه جهت مادر خویش تلخی است. عادلان را نیز سرزنش نمودن خوب نیست، و نه ضرب زدن به نجبا بهسبب راستی ایشان. صاحب معرفت سخنان خود را بازمی دارد، و هرکه روح حلیم دارد مرد فطانت پیشه است. مرد احمق نیز چون خاموش باشد او راحکیم میشمارند، و هرکه لبهای خود را میبنددفهیم است.

امثال 1:17-28 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

خوردن نان خشک در آرامش بهتر است از خوردن غذای شاهانه در خانه‌ای که در آن جنگ و دعوا باشد. بردهٔ دانا بر پسر شرور ارباب خود تسلط خواهد یافت و در ارثی که به او می‌رسد شریک خواهد شد. طلا و نقره را آتش می‌آزماید و دل انسان را خدا. آدم بدکار از همنشینی با آدمهای بد لذت می‌برد و آدم دروغگو از همنشینی با اشخاص دروغگو. مسخره کردن فقرا به منزلهٔ مسخره کردن خدایی است که ایشان را آفریده است. کسانی که از غم و بدبختی دیگران شاد می‌شوند بی‌سزا نخواهند ماند. تاج افتخار پیران نوه‌های ایشان می‌باشند و تاج افتخار فرزندان، پدران ایشان. شخص نجیب هرگز دروغ نمی‌گوید و آدم نادان هرگز سخن با ارزش بر زبان نمی‌آورد. رشوه در نظرِ دهندهٔ آن مثل سنگ جادوست که او را در هر کاری موفق می‌سازد. کسی که اشتباهات دیگران را می‌پوشاند محبت ایجاد می‌کند، اما آدمی که آنها را افشا می‌کند باعث جدایی دوستان می‌گردد. یک ملامت به شخص فهیم اثرش بیشتر است از صد ضربه شلّاق به آدم نادان. بدکاران فقط در پی یاغیگری هستند، اما مأمور بی‌رحم سراغشان خواهد رفت. روبرو شدن با ماده خرسی که بچه‌هایش را از او گرفته‌اند بهتر است از روبرو شدن با شخص نادانی که گرفتار حماقت شده است. اگر خوبی را با بدی تلافی کنی، بلا از خانه‌ات دور نخواهد شد. شروع کردن دعوا مانند ایجاد رخنه در سد آب است، پس جر و بحث را ختم کن پیش از آنکه به دعوا منجر شود. خداوند از کسانی که بی‌گناه را محکوم و گناهکار را تبرئه می‌کنند متنفر است. صرف پول برای آموزش آدم نادان بی‌فایده است، زیرا او طالب حکمت نیست. دوست واقعی در هر موقعیتی محبت می‌کند و برادر برای کمک به هنگام گرفتاری تولد یافته است. فقط شخص کم‌عقل است که ضامن شخص دیگری می‌شود. شخص ستیزه‌جو گناه را دوست دارد و آدم بلند پرواز خرابی به بار می‌آورد. شخص بداندیش کامیاب نخواهد شد و آدم فریبکار در دام بلا گرفتار خواهد گردید. فرزند نادان مایهٔ غم و غصهٔ والدینش می‌باشد. شادی دل مانند دارو شفابخش است اما روح پژمرده انسان را بیمار می‌کند. آدم بدکار پنهانی رشوه می‌گیرد و مانع اجرای عدالت می‌شود. هدف مرد دانا تحصیل حکمت است، اما شخص نادان در زندگی هیچ هدفی ندارد. پسر نادان مایهٔ غصهٔ پدر و تلخکامی مادر است. مجازات کردن نیکان و تنبیه نمودن اشخاص نجیب به خاطر صداقتشان، کار نادرستی است. شخص دانا پرحرفی نمی‌کند و آدم فهمیده آرام و صبور است. آدم نادان نیز اگر سکوت کند و حرف نزند او را دانا و فهیم می‌شمارند.

امثال 1:17-28 مژده برای عصر جدید (TPV)

خوردن نان خشک در آرامش بهتر است از خوردن غذاهای رنگین در خانه‌ای که در آن جنگ و دعوا باشد. غلام دانا بر پسر شرور آقای خود تسلّط خواهد یافت و در ارثی که به او می‌رسد، شریک خواهد شد. طلا و نقره را آتش آزمایش می‌کند و دل انسان را خدا. آدم شریر به سخن شریرانه گوش می‌کند و آدم دروغگو به حرف دروغ. مسخره کردن مردم فقیر به معنی مسخره کردن خدایی است که آنها را آفریده است. کسانی‌که از غم و بدبختی دیگران خوشحال می‌شوند، بی‌سزا نخواهند ماند. تاج افتخار اشخاص پیر، نوه‌‌های ایشان می‌باشند و تاج افتخار فرزندان، والدین ایشان. شخص محترم هرگز دروغ نمی‌گوید و نادان حرف باارزشی برای گفتن ندارد. بعضی مردم به این فکر هستند که رشوه معجزه می‌کند و آنها را در هر کاری موفّق می‌سازد. کسی‌که عیب‌های دیگران را می‌پوشاند، محبّت ایجاد می‌کند؛ امّا شخصی که افشاگری می‌کند، باعث جدایی دوستان می‌گردد. تأثیر یک سرزنش به شخص دانا بیشتر است از اثر صد ضربه شلاّق به آدم احمق. مردم بدکار فقط در فکر سرکشی هستند، بنابراین به سختی مجازات خواهند شد. روبه‌رو شدن با ماده خرسی که توله‌هایش را از او گرفته‌اند بهتر است از روبه‌رو شدن با شخص نادانی که گرفتار حماقت شده است. اگر خوبی را با بدی تلافی کنی، بلا از خانه‌ات دور نخواهد شد. شروع کردن دعوا مانند ایجاد رخنه در سدّ آب است. به جر و بحث خاتمه بده پیش از آن که به دعوا بیانجامد. خداوند از کسانی‌که بی‌گناه را محکوم و گناهکار را تبرئه می‌کنند، متنفّر است. صرف پول برای آموزش شخص احمق بی‌فایده است، زیرا او طالب حکمت نیست. دوست واقعی در هر موقعیّتی محبّت می‌کند و خویشاوند برای کمک در هنگام سختی، متولّد شده است. تنها شخص نادان است که ضامن شخص دیگری می‌شود. شخص ستیزه‌جو گناه را دوست دارد و آدم بلند پرواز خرابی به بار می‌آورد. شخص بداندیش کامیاب نخواهد شد و آدم فریبکار به بلا گرفتار خواهد شد. فرزند احمق مایهٔ غم و غصّهٔ والدین خود می‌باشد. شادمانی مانند دارو شفابخش است، امّا روح پژمرده انسان را بیمار می‌کند. آدم بدکار، پنهانی رشوه می‌گیرد و مانع اجرای عدالت می‌شود. هدف مردم عاقل تحصیل حکمت است، امّا شخص نادان در زندگی هیچ هدفی ندارد. فرزند احمق مایهٔ غم و اندوه پدر و تلخکامی مادر است. مجازات کردن اشخاص بی‌گناه و تنبیه مردم نجیب به‌خاطر صداقت ایشان کار درستی نیست. شخص دانا کم حرف می‌زند و آدم عاقل آرام و صبور است. اگر شخص احمق خاموش باشد و حرف نزند، او را دانا می‌شمارند.

امثال 1:17-28 هزارۀ نو (NMV)

لقمه‌ای نانِ خشک در آرامش، بِه از خانۀ پرضیافت که در آن جدال باشد. غلام حکیم بر پسرِ شرم‌آفرین حکم خواهد راند، و همچون یکی از برادران از میراث سهم خواهد برد. بوته برای نقره است و کوره برای طلا، اما خداوند است آزمایندۀ دلها. شخص بدکار به لبهای فتنه‌انگیز گوش می‌سپارد؛ دروغگو به زبان خرابکار. آن که فقیران را تمسخر کند به آفرینندۀ آنها اهانت می‌ورزد؛ آن که از مصیبت شادمان شود، بی‌سزا نمی‌ماند. تاجِ سَرِ پیران، نوادگانند، و شوکت فرزندان، پدران ایشان. سخنان فاضلانه، جاهل را نشاید، چقدر کمتر، زبان دروغگو شریفان را. رشوه در نظر اهل آن سنگ جادویی است که به هر جا روی نمایند، کامیابشان می‌سازد. آن که خطایی را می‌پوشاند، محبت را می‌گسترد؛ آن که مسئله را بازگو می‌کند، میان دوستانِ خالص جدایی می‌افکند! اثر یک نکوهش بر شخص فهیم، بیش از صد ضربه شلاق است بر پشت نادان. بدکار تنها در پی طغیان است؛ مأمور بی‌رحم علیه او گسیل خواهد شد. برخوردن به خرسی که توله‌هایش را دزدیده‌اند، بهتر است از دیدار با احمق در حماقتش. آن که در برابر نیکی بدی کند، بلا از خانه‌اش دور نخواهد شد. آغازِ مشاجره همچون رخنۀ آب است؛ پس، از آن دست بدار، پیش از آنکه به منازعه بینجامد. تبرئۀ مجرمان و محکوم کردن بی‌گناهان! خداوند از هر دو کراهت دارد. بهای خریدِ حکمت در دست جاهل به چه کار آید، چه او را دل برای این کار نیست. دوست در همه حال محبت می‌کند، و برادر برای روز تنگی به دنیا آمده است. مرد کم‌عقل دست می‌دهد و ضامن دیگری می‌شود. آن که نافرمانی را دوست دارد، مشاجره را دوست دارد؛ آن که دَرِ خانۀ خویش در بلندی می‌سازد، به استقبال ویرانی می‌رود. کج‌دِل، کامروا نخواهد شد؛ آن که زبان فریبکار دارد به بلا گرفتار می‌آید. آن که فرزندِ نادان دارد غصه‌دار می‌شود؛ پدرِ فرزندِ ابله شادی به خود نمی‌بیند. دل شادمان داروی شفابخش است، اما روح افسرده استخوانها را خشک می‌کند. شریر، پنهانی رشوه می‌گیرد تا عدالت را منحرف سازد. مرد فهیم بر حکمت چشم می‌دوزد، اما چشمان شخص نادان تا به کرانهای زمین سرگردان است. فرزند نادان، پدر خود را به ستوه می‌آورد و مایۀ تلخی جانِ مادر خویش است. نشاید مجازات بی‌گناهان، یا زدنِ مردمان شریف به سبب صداقتشان! آن که زبان خود را بازمی‌دارد صاحب معرفت است، فهیم است مردی که خوی آرامی دارد. نادان نیز اگر خاموش بماند، حکیمش می‌شمارند، آن که دهانش را بسته نگاه می‌دارد، فهیم شمرده می‌شود.