امثال 17:10-32

به اشتراک گذاشتن

امثال 17:10-32 Persian Old Version (POV-FAS)

کسیکه تادیب را نگاه دارد در طریق حیاتاست، اما کسیکه تنبیه را ترک نماید گمراه میشود. کسیکه بغض را میپوشاند دروغگومی باشد. کسیکه بهتان را شیوع دهد احمق است. کثرت کلام از گناه خالی نمی باشد، اما آنکه لبهایش را ضبط نماید عاقل است. زبان عادلان نقره خالص است، اما دل شریران لاشی ء میباشد. لبهای عادلان بسیاری را رعایت میکند، اما احمقان از بیعقلی میمیرند. برکت خداوند دولتمند میسازد، و هیچ زحمت بر آن نمی افزاید. جاهل در عمل بد اهتزاز دارد، و صاحب فطانت در حکمت. خوف شریران به ایشان میرسد، و آرزوی عادلان به ایشان عطا خواهد شد. مثل گذشتن گردباد، شریر نابود میشود، امامرد عادل بنیاد جاودانی است. چنانکه سرکه برای دندان و دود برای چشمان است، همچنین است مرد کاهل برای آنانی که او را میفرستند. ترس خداوند عمر را طویل میسازد، اماسالهای شریران کوتاه خواهد شد. انتظار عادلان شادمانی است، اما امیدشریران ضایع خواهد شد. طریق خداوند به جهت کاملان قلعه است، اما به جهت عاملان شر هلاکت میباشد. مرد عادل هرگز متحرک نخواهد شد، اماشریران در زمین ساکن نخواهند گشت. دهان صدیقان حکمت را میرویاند، امازبان دروغگویان از ریشهکنده خواهد شد. لبهای عادلان به امور مرضیه عارف است، اما دهان شریران پر از دروغها است.

امثال 17:10-32 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

کسی که تأدیب را می‌پذیرد در راه حیات گام برمی‌دارد، اما کسی که نمی‌خواهد اصلاح گردد، به گمراهی کشیده می‌شود. کسی که کینه‌اش را پنهان می‌کند آدم نادرستی است. شخصی که شایعات بی‌اساس را پخش می‌کند نادان است. پرحرفی، انسان را به سوی گناه می‌کشاند. عاقل کسی است که زبانش را مهار کند. سخنان عادلان مانند نقره گرانبهاست، اما سخنان بدکاران هیچ ارزشی ندارد. سخنان خوب عادلان، دیگران را احیا می‌کند، اما حماقت نادانان باعث مرگ خودشان می‌شود. برکت خداوند انسان را ثروتمند می‌سازد بدون اینکه زحمتی برای وی به بار آورد. آدم نادان از عمل بد لذت می‌برد و شخص دانا از حکمت. آنچه بدکاران از آن می‌ترسند بر سرشان می‌آید، اما نیکان به آرزوی خود می‌رسند. بلا و مصیبت چون گردباد از راه می‌رسد و بدکاران را با خود می‌برد، اما شخص درستکار مانند صخره، پا برجا می‌ماند. هرگز از آدم تنبل نخواه برای تو کاری انجام دهد؛ او مثل دودی است که به چشم می‌رود و مانند سرکه‌ای است که دندان را کند می‌کند. خداترسی سالهای عمر انسان را زیاد می‌کند، اما شرارت از عمر او می‌کاهد. امید درستکاران به شادی می‌انجامد، اما امید بدکاران بر باد می‌رود. خدا برای نیکان قلعه‌ای محافظ است، اما او بدان را هلاک خواهد کرد. درستکاران همیشه از امنیت برخوردار خواهند بود، اما بدکاران بر زمین، زنده نخواهند ماند. از دهان درستکاران غنچه‌های حکمت می‌شکفد، اما زبان دروغگویان از ریشه کنده خواهد شد. عادلان همیشه سخنان خوشایند بر زبان می‌آورند، اما دهان بدکاران از سخنان نیشدار پر است.

امثال 17:10-32 مژده برای عصر جدید (TPV)

آنهایی که به پند و اندرز دیگران گوش می‌دهند، رستگار می‌شوند. امّا کسانی‌که اشتباهات خود را قبول نمی‌کنند، گمراه می‌گردند. کسی‌که کینه و نفرت خود را مخفی می‌کند دروغگو و کسی‌که شایعات بی‌اساس را منتشر می‌کند، احمق است. پر حرفی موجب گناه می‌شود، امّا شخص عاقل بیشتر سکوت می‌کند. سخنان شخص نیکو، مانند نقره خالص است، ولی افکار شریران هیچ ارزش ندارد. سخنان شخص نیکو به عدّهٔ زیادی منفعت می‌رساند، امّا سخنان احمق موجب نابودی خودش می‌شود. برکت خداوند شخص را ثروتمند می‌سازد، و زحمت زیاد بر آن نمی‌افزايد. لذّت بردن از کارهای بد، کار احمقانه‌ای است. مردم دانا از حکمت لذّت می‌برند. مردم درستکار به آروزهای خود می‌رسند، ولی مردم شریر دچار همان چیزی می‌شوند که از آن وحشت دارند. وقتی توفان بیاید مردم شریر نابود می‌شوند، امّا مردم درستکار همیشه در امان هستند. هرگز کار خود را به مردم تنبل مسپار، آنها مثل سرکه برای دندان و مانند دود برای چشم زیان‌بخش هستند. خداوند را احترام کن تا عمرت دراز شود. مردم شریر قبل از اینکه موقع مرگشان برسد هلاک می‌شوند. امیدهای شخص نیک او را خوشحال می‌سازد، ولی مردم شریر هیچ امیدی ندارند. خداوند از مردم درستکار حمایت می‌کند، ولی شریران را نابود می‌سازد. مردم نیک همیشه در امنیّت به سر می‌برند، امّا مردم شریر بر زمین باقی نخواهند ماند. مردم نیکوکار از روی حکمت صحبت می‌کنند، امّا زبان شریران بریده خواهد شد. مردم نیکوکار با مهربانی صحبت می‌کنند، امّا سخنان شریران همیشه موجب رنجش است.

امثال 17:10-32 هزارۀ نو (NMV)

آن که به تأدیب گوش می‌سپارد، در راهِ حیات است، اما آن که توبیخ را ترک می‌گوید، گمراهی به بار می‌آورد. آن که نفرت را پنهان سازد، لبهای دروغگو دارد، آن که شایعه‌پراکنی کند، نادان است. پرگویی خالی از گناه نیست، عاقل آن است که زبان خویش نگاه دارد. زبانِ پارسایان، نقرۀ اعلاست، اما دلِ شریران، کم ارزش است! لبهای پارسایان، بسیاری را می‌پرورد، اما جاهلان از کم‌عقلی می‌میرند. برکت خداوند، دولتمند می‌سازد، و او زحمتی نیز با آن نمی‌افزاید. فساد نزد نادان تفریح است، اما مرد فهیم از حکمت لذت می‌برد. هرآنچه شریر از آن می‌ترسد، بر سرش می‌آید؛ هرآنچه پارسا آرزو می‌کند، به او عطا می‌شود. توفان که فرو نشیند، اثری از شریران بر جا نخواهد بود، اما پارسایان تا ابد استوار خواهند ماند. سِرکه برای دندان و دود برای چشمان، همچنان است مرد کاهل برای کارفرمایش! ترس خداوند بر روزهای عمر می‌افزاید، اما سالهای شریران کوتاه می‌شود. انتظارِ پارسایان به شادی می‌انجامد، اما امیدِ شریران بر باد می‌رود. طریق خداوند برای راستان قلعۀ مستحکم است، برای بدکاران، نابودی. پارسایان هرگز جنبش نخواهند خورد، اما شریران در سرزمین وعده باقی نخواهند ماند. از دهانِ پارسایان حکمت می‌روید، اما زبانِ منحرف بریده خواهد شد. لبهای پارسایان سخنِ پسندیده می‌داند، دهان شریران تنها انحراف!