ایوب 1:27-23

به اشتراک گذاشتن

ایوب 1:27-23 Persian Old Version (POV-FAS)

و ایوب دیگرباره مثل خود را آورده، گفت: «به حیات خدا که حق مرابرداشته و به قادرمطلق که جان مرا تلخ نموده است. که مادامی که جانم در من باقی است ونفخه خدا در بینی من میباشد، یقین لبهایم به بیانصافی تکلم نخواهد کرد، و زبانم به فریب تنطق نخواهد نمود. حاشا از من که شما راتصدیق نمایم، و تا بمیرم کاملیت خویش را ازخود دور نخواهم ساخت. عدالت خود را قایم نگاه میدارم و آن را ترک نخواهم نمود، و دلم تازنده باشم، مرا مذمت نخواهد کرد. دشمن من مثل شریر باشد، و مقاومت کنندگانم مثل خطاکاران. زیرا امید شریر چیست هنگامی که خدا او را منقطع میسازد؟ و حینی که خدا جان اورا میگیرد؟ آیا خدا فریاد او را خواهد شنید، هنگامی که مصیبت بر او عارض شود؟ آیا درقادرمطلق تلذذ خواهد یافت، و در همه اوقات ازخدا مسالت خواهد نمود؟ «شما را درباره دست خدا تعلیم خواهد دادو از اعمال قادرمطلق چیزی مخفی نخواهم داشت. اینک جمیع شما این را ملاحظه کردهاید، پس چرا بالکل باطل شدهاید. این است نصیب مرد شریر از جانب خدا، و میراث ظالمان که آن را از قادرمطلق مییابند. اگرفرزندانش بسیار شوند شمشیر برای ایشان است، و ذریت او از نان سیر نخواهند شد. بازماندگان او از وبا دفن خواهند شد، و بیوهزنانش گریه نخواهند کرد. اگرچه نقره را مثل غبار اندوخته کند، و لباس را مثل گل آماده سازد. او آماده میکند لیکن مرد عادل آن را خواهد پوشید، وصالحان نقره او را تقسیم خواهند نمود. خانه خود را مثل بید بنا میکند، و مثل سایبانی که دشتبان میسازد او دولتمند میخوابد اما دفن نخواهد شد. چشمان خود را میگشاید و نیست میباشد. ترسها مثل آب او را فرو میگیرد، و گردباد او را در شب میرباید. باد شرقی او رابرمی دارد و نابود میشود و او را از مکانش دورمی اندازد، زیرا (خدا) بر او تیر خواهدانداخت و شفقت نخواهد نمود. اگرچه اومی خواهد از دست وی فرار کرده، بگریزد. مردم کفهای خود را بر او بهم میزنند و او را ازمکانش صفیر زده، بیرون میکنند.

ایوب 1:27-23 کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر (PCB)

ایوب بحث خود را ادامه داده گفت: به خدای زندهٔ قادر مطلق که حق مرا پایمال کرده و زندگیم را تلخ نموده است قسم می‌خورم که تا زمانی که زنده‌ام و خدا به من نفس می‌دهد حرف نادرست از دهانم خارج نشود و با زبانم دروغی نگویم. من به هیچ وجه حرفهای شما را تصدیق نمی‌کنم؛ و تا روزی که بمیرم به بی‌گناهی خود سوگند یاد می‌کنم. بارها گفته‌ام و باز هم می‌گویم که من گناهکار نیستم. تا آخر عمرم وجدانم پاک و راحت است. دشمنان من که با من مخالفت می‌کنند مانند بدکاران و خطاکاران مجازات خواهند شد. آدم شرور وقتی که خدا او را نابود می‌کند و جانش را می‌گیرد، چه امیدی دارد؟ هنگامی که بلایی به سرش بیاید خدا به فریادش نخواهد رسید، زیرا او از خدای قادرمطلق لذت نمی‌برد و جز به هنگام سختی به او روی نمی‌آورد. من دربارهٔ اعمال خدای قادر مطلق و قدرت او، بدون کم و کاست به شما تعلیم خواهم داد. اما در واقع احتیاجی به تعلیمات من ندارید، زیرا خود شما هم به اندازهٔ من دربارهٔ خدا می‌دانید؛ پس چرا همهٔ این حرفهای پوچ و بی‌اساس را به من می‌زنید؟ این است سرنوشتی که خدای قادر مطلق برای گناهکاران تعیین کرده است: هر چند شخص گناهکار فرزندان زیادی داشته باشد، آنها یا در جنگ می‌میرند و یا از گرسنگی تلف می‌شوند. آنان هم که از جنگ و گرسنگی جان به در ببرند، بر اثر بیماری و بلا به گور خواهند رفت و حتی زنانشان هم برای ایشان عزاداری نخواهند کرد. هر چند گناهکاران مثل ریگ پول جمع کنند و صندوق خانه‌هایشان را پر از لباس کنند ولی عاقبت درستکاران آن لباسها را خواهند پوشید و پول آنها را بین خود تقسیم خواهند کرد. خانه‌ای که شخص شرور بسازد مانند تار عنکبوت و سایبان دشتبان، بی‌دوام خواهد بود. او ثروتمند به رختخواب می‌رود، اما هنگامی که بیدار می‌شود می‌بیند تمامی مال و ثروتش از دست رفته است. ترس مانند سیل او را فرا می‌گیرد و طوفان در شب او را می‌بلعد. باد شرقی او را برده، از خانه‌اش دور می‌سازد، و با بی‌رحمی بر او که در حال فرار است می‌وزد. مردم از بلایی که بر سر او آمده است شاد می‌شوند و از هر سو او را استهزا می‌کنند.

ایوب 1:27-23 مژده برای عصر جدید (TPV)

به حیات خدای قادر مطلق که حق مرا پایمال کرده و زندگی را به من تلخ نموده است، قسم می‌خورم که تا جان به تن دارم و تا زمانی که خدا به من نَفَس ‌دهد، دهان من هیچ چیز شریرانه‌ای نخواهد گفت و زبانم هرگز دروغ نخواهد گفت. من هیچ‌گاه حرف شما را تصدیق نمی‌کنم و تا زمانی که بمیرم، ادّعای بی‌گناهی می‌کنم من هرگز از برحق بودن ادّعایم صرف‌نظر نخواهم کرد، وجدان من پاک است. باشد تا کسانی‌که با من مخالفند و علیه من می‌جنگند، مانند شریران و خطاکاران جزا ببینند. اگر خدا شخص بی‌خدا را هلاک کند و به زندگی‌اش خاتمه بدهد، چه امیدی برایش باقی می‌ماند؟ آیا خدا فریادشان را در وقت سختی و مشکلات می‌شنود؟ آنها باید از وجود قادر مطلق لذّت ببرند و در همهٔ اوقات از او کمک بخواهند. بگذارید که دربارهٔ قدرت خدا شما را تعلیم دهم، و نقشه‌های قادر مطلق را برایتان توضیح دهم. یقین دارم که خود شما هم تا اندازه‌ای از کارهای او آگاه هستید، پس چرا بیهوده سخن می‌گویید؟ این است سرنوشت مردم خطاکار و ظالم، که خدای قادر مطلق برایشان تعیین فرموده است: این مردم دارای فرزندان زیادی می‌شوند، امّا آنها یا با شمشیر به قتل می‌رسند و یا از گرسنگی می‌میرند. کسانی هم که باقی بمانند، در اثر مرض و بلا به زیر خاک می‌روند که حتّی بیوه‌های آنها هم برای آنها گریه و ماتم نمی‌کنند. مردم خطاکار هرچند مثل ریگ دریا پول جمع کنند و صندوقهای پُر از لباس داشته باشند، امّا عاقبت، اشخاصِ نیک پول آنها را مصرف می‌کنند و لباس ایشان را می‌پوشند. آنها خانه‌هایی می‌سازند که مانند تار عنکبوت و سایبانِ نگهبانان، دوامی ندارد. آنها ثروتمند به بستر می‌روند، امّا وقتی بیدار می‌شوند و چشم باز می‌کنند، می‌بینند که ثروتشان از دست رفته است. سیلاب وحشت آنها را فرا می‌گیرد و توفانِ نیستی در شب آنها را با خود می‌برد. باد شرقی آنها را به هوا بلند می‌کند و از خانه‌هایشان دور می‌سازد. با بی‌رحمی بر آنها که در حال فرار هستند می‌وزد. به‌خاطر مصیبتی که بر سر آنها آمده است، دست می‌زنند و آنها را مسخره می‌کنند.

ایوب 1:27-23 هزارۀ نو (NMV)

و ایوب در ادامۀ خطابۀ خود، گفت: «قسم به حیات خدایی که حق مرا از من ربوده، و به قادر مطلق که جان مرا تلخ کرده، که تا جان در بدن دارم و نَفَسِ خدا در بینی‌ام است، لبهایم به بی‌انصافی سخن نخواهد گفت، و زبانم به فریب تکلم نخواهد کرد. حاشا از من که شما را تصدیق کنم، و تا زنده‌ام کاملیت خویش را انکار نخواهم کرد. همچنان بر پارسایی خود پای خواهم فشرد و از ایستادگی بر آن دست نخواهم کشید؛ دلم تا زنده‌ام مرا سرزنش نخواهد کرد. «دشمنانِ من مانند شریران باشند، و مخالفانم همچون بدکاران! زیرا امید شخص خدانشناس چیست آنگاه که خدا او را منقطع سازد؟ آنگاه که خدا جانش بستاند؟ آیا خدا فریاد او را خواهد شنید آنگاه که تنگی بر او عارض شود؟ آیا از قادر مطلق لذت خواهد برد؟ آیا در همۀ اوقات از خدا مسئلت خواهد کرد؟ «به شما دربارۀ دست خدا تعلیم خواهم داد، و طریقهای قادر مطلق را پنهان نخواهم داشت. اینک شما خودْ همگی این را دیده‌اید؛ پس چرا سخنان باطل می‌گویید؟ «این است نصیبِ مرد شریر از جانب خدا، و میراثی که ظالمان از قادر مطلق دریافت می‌کنند. اگر فرزندانش افزون شوند، شمشیر در انتظارشان است، و نسل او نان کافی نخواهند داشت. بازماندگانش از طاعون به گور فرود خواهند شد، و بیوه‌زنانش برای آنها نخواهند گریست. اگرچه به اندازۀ غبار نقره بیندوزد، و به فراوانیِ گِل، جامه فراهم سازد، فراهم خواهد ساخت اما پارسایان آن را خواهند پوشید، و بی‌گناهان نقره را میان خود تقسیم خواهند کرد. خانه‌ای که او بنا می‌کند به سستی خانۀ بید است، همچون سایه‌بانی که دید‌بان می‌سازد. او دولتمند به خواب می‌رود، اما دیگر چنین نخواهد کرد؛ چشم می‌گشاید و از ثروتش دیگر اثری نیست. ترس و وحشت چون سیلاب او را فرو می‌گیرد، و گردبادْ شبانگاهان وی را درمی‌رباید. باد شرقی او را برمی‌گیرد و اثری از او باقی نمی‌ماند؛ آری، باد او را از مکانش می‌روبَد. بر او به شدّت می‌وزد و رحم نمی‌کند، و او سخت می‌کوشد تا از چنگش بگریزد. مردمان به سبب او بر پشت دست خود می‌زنند، و چون از مکانش رانده می‌شود انگشت به دهان می‌مانند.