مزمور 137
137
سوگ‌نامۀ بنی‌اسرائیل در غربت
1در کنار رودخانه‌های بابِل نشستیم
و به یاد صهیون در آنجا گریه کردیم.
2بربط‌های خود را
بر شاخه‌های درختان بید آویختیم،
3زیرا کسانی که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند
یکی از سرودهای صهیون را برایشان بخوانیم
و آن‌ها را شاد کنیم.
4امّا چگونه می‌توانستیم
سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟
5ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم،
دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.
6اگر تو را، ای اورشلیم، به یاد نیاورم
و تو را بر همۀ شادی‌ها ترجیح ندهم،
زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.
7خداوندا، به یادآور
روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند
و فریاد می‌زدند:
«آن را با خاک یکسان کنید.»
8ای بابِل، تو ویران خواهی شد.
خوشا به حال کسی که آنچه را که تو بر سر ما آوردی،
بر سر خودت بیاورد.
9خوشا به حال کسی که کودکان تو را بگیرد
و آن‌ها را به صخره‌ها بکوبد.
اکنون انتخاب شده:
مزمور 137: مژده
های‌لایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
Today's Persian Version Revised (TPVR) © United Bible Societies, 2023