سوگنامه 17:3-26

سعادت و سلامتی را از من گرفته است. گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.» وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود. همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد. امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم را به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم، زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است. آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم است. خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم. خداوند بر تمام کسانی‌که بر او توکّل دارند و طالب او می‌باشند، مهربان است. پس بهتر است که با صبر منتظر باشیم تا خداوند ما را نجات دهد.