سوگنامه 17:3-24

سعادت و سلامتی را از من گرفته است. گفتم: «شوکت و جلال من از بین رفت و امید من از خداوند قطع گردید.» وقتی آوارگی و مصیبت‌های خود را به یاد می‌آورم، زندگی به کامم تلخ می‌شود. همیشه به آنها فکر می‌کنم و روحم پریشان می‌گردد. امّا با این‌همه وقتی رنج‌هایم را به یادم می‌آورم، نومید نمی‌شوم، زیرا محبّت خداوند پایدار و رحمت او بی‌پایان است. آنها هر صبح تازه می‌باشند و وفاداری او عظیم است. خداوند همه‌چیز من است، پس بر او امید دارم.