ایّوب 1:28-28

نقره از معدن استخراج می‌شود و طلا را در کوره تصفیه می‌کنند. آهن را از زمین به دست می‌آورند و مس را از ذوب کردن سنگها. مردم در اعماق تاریکی جستجو می‌کنند و برای سنگهای معدنی تا دورترین نقطهٔ زمین به جستجو می‌پردازند. فراتر از جایی که کسی زندگی کند یا پای بشری به آنجا رسیده باشد و از طنابها خود را آویزان کرده به درون می‌روند. سطح زمین خوراک به بار می‌آورد، درحالی‌که در زیر هستهٔ همین زمین، آتش مذاب نهفته است. سنگهای زمین دارای یاقوت و خاک آن دارای طلا می‌باشد. نه پرندگان شکاری راه آن معادن را می‌دانند و نه لاشخورها در بالای آنها پرواز کرده‌اند. شیر و حیوان درندهٔ دیگری در آن جاها قدم نزده‌ است. امّا مردم، سنگ خارا را می‌شکنند و کوهها را از بیخ می‌کنند، صخره‌‌ها را می‌شکافند و سنگهای نفیس به دست می‌آورند. سرچشمهٔ دریاها را می‌کاوند و چیزهای نهفته را بیرون می‌آورند. امّا حکمت را در کجا می‌توان یافت و دانش در کجا پیدا می‌شود؟ انسان فانی راه آن را نمی‌داند و در دنیای زندگان پیدا نمی‌شود. اعماق اقیانوس‌ها می‌گویند که حکمت نزد ما نیست و در اینجا پیدا نمی‌شود. حکمت را نمی‌توان با طلا خرید و ارزش آن بیشتر از نقره است، گرانبهاتر است از طلا و جواهرات نفیس. طلا و الماس را نمی‌توان با حکمت برابر کرد و با جواهر و طلای نفیس مبادله نمی‌شود. ارزش حکمت بمراتب بالاتر از مرجان و بلور و گرانتر از لعل است. یاقوت کبود و طلای خالص را نمی‌توان با حکمت مقایسه کرد. پس حکمت را از کجا می‌توان به دست آورد و منشأ دانش کجاست؟ حکمت از نظر تمام موجودات زنده پوشیده است و حتّی پرندگان هوا نیز آن را نمی‌بینند. مرگ و نیستی ادّعا می‌کنند که فقط شایعه‌ای از آن شنیده‌اند. تنها خدا راه حکمت را می‌شناسد و می‌داند آن را در کجا می‌توان یافت. زیرا هیچ گوشهٔ زمین از او پوشیده نیست، و هر چیزی را که در زیر آسمان است می‌بیند. خدا، به باد قدرت وزیدن می‌دهد و حدود و اندازهٔ دریاها را تعیین می‌کند. به باران فرمان می‌دهد که در کجا ببارد و برق و صاعقه در کدام مسیر تولید شوند. پس او می‌داند که حکمت در کجاست. او آن را امتحان کرد، ارزش آن را دیده تأیید فرمود. آنگاه به بشر گفت: «به یقین بدانید که ترس از خداوند، حکمت واقعی و پرهیزکردن از شرارت، دانش حقیقی است.»