مراثی 17:3-24

تو جان مرا از سلامتی دور انداختی و من سعادتمندی را فراموش کردم، و گفتم که قوت و امید من از یهوه تلف شده است. مذلت و شقاوت مرا افسنتین و تلخی به یادآور. تو البته به یاد خواهی آورد زیرا که جان من در من منحنی شده است. و من آن را در دل خود خواهم گذرانید و ازاین سبب امیدوار خواهم بود. از رافت های خداوند است که تلف نشدیم زیرا که رحمت های او بیزوال است. آنها هر صبح تازه میشود و امانت تو بسیاراست. و جان من میگوید که خداوند نصیب من است، بنابراین بر او امیدوارم.