غزل غزلها 15:1-17
غزل غزلها 15:1-17 NMV
تو چه زیبایی، ای نازنین من، وه، که چه زیبایی! چشمانت به کبوتران مانَد. تو چه خوشسیمایی، ای دلدادۀ من، و براستی دلانگیز! سبزههای صحراست بسترمان، سرو آزاد است تیرکهای سرایمان، صنوبر است سقفِ آن!
تو چه زیبایی، ای نازنین من، وه، که چه زیبایی! چشمانت به کبوتران مانَد. تو چه خوشسیمایی، ای دلدادۀ من، و براستی دلانگیز! سبزههای صحراست بسترمان، سرو آزاد است تیرکهای سرایمان، صنوبر است سقفِ آن!