مزمور 1:72-13

خدایا، عدالت خود را به پادشاه عطا فرما، و انصاف خویش را به ولیعهد! تا او قوم تو را به انصاف داوری کند، و ستمدیدگانِ تو را به عدالت. باشد که کوهها برای قوم وفور نعمت بار آورند و تپه‌ها ثمرۀ انصاف را. باشد که او ستمدیدگانِ قوم را دادرسی کند، و کودکانِ نیازمندان را نجات بخشد، و ستمگر را فرو کوبد. باشد که تا خورشید باقی است، از او بترسند، و تا ماه برقرار است، در تمامی نسلها. باشد که همچون بارش باران بر چمنزارِ چیده شده باشد، همچون رگبارها که زمین را سیراب می‌سازد. باشد که پارسایان در ایام او بشکفند، و وفور نعمت برقرار باشد، تا آن هنگام که ماه نیست گردد! باشد که از دریا تا به دریا فرمان براند، و از نهر تا به کرانهای زمین. باشد که در پیشگاهش صحرانشینان سر فرود آرند، و دشمنانش خاک را بلیسند! باشد که شاهان تَرشیش و سرزمینهای ساحلی از برایش خَراج آورند؛ و شاهان صَبا و سِبا پیشکشها تقدیمش کنند. باشد که همۀ پادشاهان در برابرش سر فرود آرند و همۀ قومها خدمتش کنند. زیرا او نیازمند را هنگامی که فریاد برمی‌کشد، رهایی می‌بخشد، و ستمدیده را، و کسی را که یاوری ندارد. بر بینوا و نیازمند ترحم می‌کند، و جان نیازمندان را نجات می‌بخشد.