مزمور 1:4-8

ای خدای حق‌ستانم، آنگاه که می‌خوانم، اجابتم فرما. در تنگی فراخی‌ام بخشیدی، فیضم ببخشا، و دعایم بشنو. سِلاه تا چند، ای آدمیزادگان، عزّت من ذلّت خواهد بود؟ تا چند بطالت را دوست داشته در پی دروغ خواهید رفت؟ سِلاه بدانید که خداوند سرسپردگان را برای خود جدا کرده است و چون او را بخوانم، خداوند خواهد شنید. خشمگین باشید اما گناه مکنید؛ در دلتان بر بسترهای خویش بیندیشید و خاموش باشید. سِلاه قربانیهای شایسته تقدیم کنید، و بر خداوند توکل بدارید. بسیاری می‌گویند: «کیست که بر ما احسان کند؟» خداوندا، نور روی خود را بر ما تابان ساز! تو شادمانی در دل من نهاده‌ای، بیش از هنگامی که غَله و شراب تازۀ ایشان فراوان گشت. به سلامتی آرمیده و به خواب هم می‌روم زیرا تو تنها ای خداوند مرا در امنیت ساکن می‌سازی.