لاویان 1:2-10

«هرگاه کسی هدیۀ آردی به خداوند تقدیم کند، هدیه‌اش باید از آرد مرغوب باشد. بر آن روغن بریزد و کُندُر بنهد، و آن را نزد پسران هارون، یعنی کاهنان، بیاورد. آنگاه از آن یک مشت برگیرد، یعنی از آرد مرغوب و روغن و تمامی کُندُرش، و کاهن آن را به عنوان یادگاری بر مذبح بسوزاند. این است هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند. اما بقیۀ هدیۀ آردی از آنِ هارون و پسرانش خواهد بود. این است یکی از قسمتهای بسیار مقدس هدایای اختصاصی که به خداوند تقدیم می‌شود. «اگر هدیۀ آردی پخته شده در تنور تقدیم می‌کنی، باید قُرصهای بی‌خمیرمایه از آردِ مرغوبِ آمیخته به روغن باشد، یا گِرده‌های نازک بی‌خمیرمایه و آغشته به روغن. اگر هدیه‌ات، هدیۀ آردی پخته شده بر ساج است، باید از آرد مرغوب و بی‌خمیرمایۀ آمیخته به روغن باشد. آن را چند پاره کن و بر آن روغن بریز. این است هدیۀ آردی. اگر هدیه‌ات، هدیۀ آردی پخته شده در تابه است، باید از آرد مرغوبِ آمیخته به روغن تهیه شود. هدیۀ آردی را که از این مواد تهیه شده باشد، نزد خداوند بیاور و آن را به کاهن تقدیم کن و او آن را نزد مذبح خواهد برد. کاهن قسمت یادگاری را از هدیۀ آردی برگیرد و بر مذبح بسوزاند. این است هدیۀ اختصاصی و رایحۀ خوشایند برای خداوند. اما بقیۀ هدیۀ آردی از آنِ هارون و پسرانش خواهد بود. این است یکی از قسمتهای بسیار مقدس هدایای اختصاصی که به خداوند تقدیم می‌شود.