مراثی اِرمیا 37:3-50

کیست که سخنی بگوید و واقع شود، اگر خداوندگار بدان امر نکرده باشد؟ آیا از دهان آن متعال نیست، که هم مصیبت و هم خوشی صادر می‌شود؟ چرا باید انسانی که هنوز زنده است، شِکوِه سر دهد آنگاه که به سبب گناهانش مکافات می‌بیند؟ بیایید تا راههای خویش را بسنجیم و آنها را بیازماییم؛ بیایید تا به سوی خداوند بازگشت کنیم! بیایید تا دلها و دستانمان را به سوی خدایی که در آسمان است برافراشته، بگوییم: «ما گناه کردیم و عِصیان ورزیدیم، و تو نیامرزیدی. «خویشتن را به خشم پوشانیدی و ما را تعقیب کرده، بی‌ترحم هلاک نمودی؛ خود را به ابر مستور ساختی تا هیچ دعایی به تو نرسد. ما را در میان قومها، خاکروبه و زباله ساختی. «دشمنانمان جملگی دهان خویش را بر ضد ما می‌گشایند؛ خوف و خطر بر ما عارض گشته، خرابی و ویرانی؛ به سبب ویرانیِ قوم عزیزم، جویهای اشک از دیدگانم روان است. «چشمانم بی‌امان اشک می‌ریزد و باز نمی‌ایستد، تا اینکه خداوند از آسمان نظر کند و ببیند.