مراثی اِرمیا 20:3-24

جانم آنها را پیوسته به یاد می‌آورد و در درونم افسرده می‌شود. لیکن به این می‌اندیشم، و از این رو امیدوار خواهم بود: محبتهای خداوند هرگز پایان نمی‌پذیرد، زیرا که رحمتهای او بی‌زوال است؛ آنها هر بامداد تازه می‌شود؛ وفاداری تو عظیم است. جان من می‌گوید: «خداوند نصیب من است، پس بر او امید خواهم بست.»