اِرمیا 9
9
1کاش سَرِ من آب می‌بود،
و دیدگانم چشمۀ اشک،
تا روز و شب،
بر کُشتگانِ قوم عزیزم می‌گریستم!
2کاش که مرا در بیابان منزلگه مسافرین بود،
تا قوم خویش را ترک کرده، از نزدشان می‌رفتم.
زیرا که جملگی زناکارند،
و جماعتی خیانت‌پیشه.
3«زبان خویش را همچون کَمان به دروغ برمی‌کِشند؛
در زمین نیرومند گشته‌اند اما نه برای راستی،
زیرا از شرارت به شرارت ترقی می‌کنند،
و مرا نمی‌شناسند»؛
این است فرمودۀ خداوند.
4پس هر یک از شما از دوستان خود برحذر باشید،
و به هیچ برادری اعتماد مکنید،
زیرا هر برادری فریبکار است،
و هر دوستی به بدگویی گَردش می‌کند.
5هر کس دیگری را می‌فریبد،
و کسی به راستی سخن نمی‌گوید؛
زبان خود را به دروغ‌گویی آموزش داده‌اند،
و از فرط کج‌رفتاری خسته گشته‌اند.
6مسکن آنها#9:6 در عبری: ”مسکن تو“. در میان فریب است،
و از مکر خویش نمی‌خواهند مرا بشناسند؛
این است فرمودۀ خداوند.
7از این رو خداوند لشکرها می‌فرماید:
«اینک آنها را از بوتۀ آزمایش عبور خواهم داد،
زیرا به‌خاطر قوم عزیز خود، دیگر چه می‌توانم کرد؟
8زبانشان تیرِ کُشنده است،
که به فریب سخن می‌رانَد؛
به زبان خویش با همنوع خود سخن صلح‌آمیز می‌گویند،
اما در دل خود برایش کمین می‌گذارند.
9پس خداوند چنین می‌فرماید:
آیا نمی‌باید به سبب این چیزها جَزایشان دهم؟
آیا نمی‌باید از چنین ملتی انتقام بکشم؟
10«برای کوهها گریه و شیون به پا می‌کنم،
و برای چراگاههای صحرا مرثیه می‌خوانم،
زیرا چنان ویران گشته‌اند
که هیچ‌کس از آنها گذر نمی‌کند؛
صدای چارپایان به گوش نمی‌رسد؛
پرندگان هوا و جانوران همه گریخته و رفته‌اند!
11«من اورشلیم را به تَلی از آوار و به لانۀ شغالان بَدَل خواهم کرد،
و شهرهای یهودا را ویرانه‌ای غیرمسکون خواهم ساخت.»
12کیست آن مرد حکیم که این را بفهمد؟ کیست که دهان خداوند با وی سخن گفته باشد تا آن را بیان کند؟ چرا این سرزمین ویران شده است؟ چرا همچون بیابان چنان متروک گشته که کسی از آن گذر نمی‌کند؟
13خداوند می‌فرماید: «از آن روست که ایشان شریعت مرا که پیش رویشان نهاده بودم ترک کردند، و به آواز من گوش نگرفتند و بر طبق آن زندگی نکردند، 14بلکه از سرکشیِ دل خود پیروی کرده، در پی بَعَلها شتافتند، چنانکه پدرانشان بدیشان آموخته بودند. 15پس خداوند لشکرها، خدای اسرائیل، چنین می‌فرماید: اینک به این قوم طعام تلخ می‌خورانم، و زَهرابِه بدیشان می‌نوشانم، 16و آنها را در میان قومهایی که نه خود می‌شناختند و نه پدرانشان، پراکنده می‌سازم، و شمشیر را از پی‌شان می‌فرستم، تا آنگاه که ایشان را هلاک سازم.»
ماتم مردم به سبب داوری
17خداوند لشکرها چنین می‌فرماید:
«ملاحظه کنید، و زنانِ نوحه‌گر را فرا خوانید تا بیایند؛
در پی چیره‌دست‌ترینِ آنان بفرستید؛
18بگذارید شتابان بیایند،
و برایمان ماتم بر پا کنند؛
تا چشمانمان اشکها بریزد،
و مژگانمان آبها جاری سازد.
19زیرا صدای شیون از صَهیون به گوش می‌رسد که:
”چگونه به ویرانی نشسته‌ایم!
چه بسیار شرمسار گشته‌ایم!
از آن رو که سرزمین خود را ترک گفتیم،
از آن رو که مسکنهایمان را فرو ریختند.“»
20حال ای زنان، به کلام خداوند گوش بسپارید،
گوشهایتان کلام دهانش را بپذیرد؛
به دخترانتان نوحه‌گری بیاموزید،
هر یک به دیگری مرثیه‌ای.
21زیرا مرگ از پنجره‌های ما برآمده،
و به قصرهایمان داخل شده است؛
بچه‌ها را از کوچه‌‌ها منقطع ساخته،
جوانان را از میدانها.
22بگو، «خداوند چنین می‌فرماید:
”اجساد مردمان همچون فضولات
بر مزارع خواهد افتاد؛
مانند بافه‌ها در پَسِ دروگر،
و کسی نخواهد بود که آنها را برچیند.“»
23خداوند چنین می‌فرماید: «حکیم به حکمت خویش فخر نکند و مرد نیرومند به نیروی خود نَنازد و دولتمند به دولت خویش نبالد. 24بلکه هر که فخر می‌کند، به این فخر کند که فهم دارد و مرا می‌شناسد و می‌داند که من یهوه هستم که محبت و انصاف و عدالت را در جهان به جا می‌آورم. زیرا از این چیزها لذت می‌برم؛» این است فرمودۀ خداوند.
25خداوند می‌فرماید: «اینک ایامی می‌آید که همۀ آنان را که فقط در جسم ختنه شده‌اند، مجازات خواهم کرد، 26یعنی مصر و یهودا و اَدوم و بنی‌عَمّون و موآب و تمامی بیابان‌نشینانی را که گوشه‌های موی خود را می‌تراشند. زیرا همۀ این قومها نامختونند، و تمامی خاندان اسرائیل در دل نامختونند.»
اکنون انتخاب شده:
اِرمیا 9: nmv
های‌لایت
به اشتراک گذاشتن
کپی
می خواهید نکات برجسته خود را در همه دستگاه های خود ذخیره کنید؟ برای ورودثبت نام کنید یا اگر ثبت نام کرده اید وارد شوید
The Persian New Millennium Version © 2014, is a production of Elam Ministries. All rights reserved.
www.kalameh.com/shop