اِشعیا 1:64-12

کاش که آسمانها را شکافته، نازل می‌شدی، تا کوهها از حضورت به لرزه درمی‌آمد - همچون آتشی که خُرده‌چوبها را مشتعل می‌سازد، و آب را به جوش می‌آورد - تا نام خود را به دشمنانت بشناسانی، و تا قومها از حضورت به لرزه درآیند! آنگاه که اعمالی هولناک انجام دادی که انتظارش را نداشتیم، نازل شدی و کوهها از حضورت به لرزه درآمد. از دیرباز کسی نشنیده، و گوشی استماع نکرده است، و چشمی خدایی را غیر از تو ندیده که برای منتظران خود عمل کند. تو کسانی را که شادمانه به پارسایی عمل می‌کنند، و در راههای تو، تو را به یاد می‌آورند، ملاقات می‌کنی. هان تو خشمناک شدی زیرا که ما گناه کردیم، و دیرزمانی در آنها به سر بردیم، پس حال چگونه نجات توانیم یافت؟ همۀ ما همچون شخص نجس شده‌ایم، و اعمال نیک ما جملگی همچون پارچه‌ای کثیف است! همگی ما مانند برگْ پژمُرده‌ایم، و گناهان ما همچون باد، ما را با خود می‌برد. کسی نیست که نام تو را بخواند، یا خویشتن را برانگیزد تا به تو تمسک جوید، زیرا که روی خود را از ما نهان کرده‌ای، و ما را به سبب گناهانمان گداخته‌ای. با این همه، ای خداوند، تو پدر ما هستی. ما گِل هستیم و تو کوزه‌گری؛ همۀ ما کارِ دست توییم. ای خداوند، چنین سخت غضبناک مباش، و گناه را تا ابد به خاطر مدار! تمنا اینکه بنگری، که ما جملگی قوم توییم. شهرهای مقدس تو به بیابان بدل شده، حتی صَهیون بیابان گردیده است، و اورشلیم، ویرانه‌ای. معبد مقدس و پر شکوه ما، که نیاکانمان در آن تو را ستایش می‌کردند، به آتش سوزانده شده، و مکانهای دلپذیر ما، جملگی ویران گشته است! خداوندا، آیا با این همه همچنان خودداری می‌کنی؟ آیا همچنان سکوت کرده، ما را چنین سخت مبتلا می‌سازی؟