حِزقیال 1:31-14

در روز اوّلِ ماهِ سوّم از سال یازدهم، کلام خداوند بر من نازل شده، گفت: «ای پسر انسان، به فرعون پادشاه مصر و به خلق بی‌شمارش بگو: «در عظمت خویش به که شباهت داری؟ اینک آشور سرو آزادی در لبنان بود، با شاخه‌های زیبا و برگهای سایه‌گستر؛ قامتی رعنا داشت، و سر به ابرها می‌سایید. آبها آن را نمو می‌داد، و ژرفا قامتش را برمی‌افراشت؛ نهرهای آن به هر طرفِ بوستانش جاری می‌شد، و جویبارهایش را به جانب همۀ درختان صحرا گسیل می‌داشت. پس فراتر از همۀ دیگر درختان صحرا قد برافراشته، شاخه‌هایش فزونی گرفت و بلند شد، و از فراوانیِ آب به هر طرف بگسترد. همۀ مرغان هوا در میان شاخه‌هایش آشیان می‌کردند، و همۀ وحوش صحرا زیر شاخه‌هایش بچه می‌آوردند، و همۀ قومهای بزرگ زیر سایه‌اش می‌زیستند. در بزرگی خود زیبا بود، در بلندی شاخه‌هایش، زیرا که ریشه‌هایش نزد آبهای بسیار پایین رفته بود. حتی سروهای آزادِ باغِ خدا را یارای رقابت با آن نبود، و نه صنوبرها را یارای هم‌ترازی با شاخه‌هایش، و یا چنارها را یارای همانندی با تَرکه‌های آن. هیچ درختی در باغ خدا، در زیبایی نظیر او نبود. من آن را به انبوه شاخه‌ها زیبا ساختم، تا جایی که جملۀ درختان عدن در باغ خدا بر او حسد بردند. «پس خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید: از آن رو که او قد برافراشت و سر بر ابرها سائید و از بلندی قامتش دلش مغرور شد، من او را به دست سرور قومها خواهم سپرد، و او به‌یقین با وی فراخورِ شرارتش عمل خواهد کرد، چراکه من او را بیرون افکنده‌ام. بیگانگان، یعنی ستم‌کیش‌ترین قومها او را قطع کرده، ترک خواهند نمود. شاخه‌هایش بر کوهها و در همۀ درّه‌ها خواهد افتاد و در میان همۀ وادیها شکسته خواهد شد. همۀ مردمان زمین از زیر سایه‌اش به در آمده، ترکَش خواهند گفت. مرغان هوا جملگی بر تنۀ فرو افتاده‌اش آشیان خواهند گرفت و وحوش صحرا در میان شاخه‌هایش به سر خواهند برد. تا هیچ‌یک از درختانی که نزد آبهایند، قد برنیافرازند و سر به میان ابرها برنکشند و تا قامت هیچ درخت سیرابی به پای آنان نرسد. زیرا که جمیع آنان، در اَسفَلهای زمین، در میان آدمیزادگانی که به گودال فرو می‌روند، به مرگ سپرده شده‌اند.