۲سموئیل 21:22-33

«خداوند فراخورِ پارسایی‌ام مرا پاداش داده است؛ فراخور پاکیِ دستانم سزایم بخشیده است. زیرا که راههای خداوند را نگاه داشته‌ام، و شریرانه از خدایم روی نگردانیده‌ام. قوانین او جملگی پیش رویم بوده است، و از فرایض او سر نپیچیده‌ام. در حضورش بری از هر عیب بوده‌ام، و خویشتن را از تقصیر نگاه داشته‌ام. خداوند فراخورِ پارسایی‌ام مرا پاداش داده است، فراخورِ پاکی‌ام در نظر وی. «با وفادار، خود را وفادار می‌نمایی؛ با بی‌عیب، خود را بی‌عیب می‌نمایی؛ با پاک، خود را پاک می‌نمایی، ولی با حیله‌گر، به زیرکی رفتار می‌کنی. زیرا قومِ افتاده را نجات می‌بخشی، ولی چشمانت بر متکبران است تا پستشان گردانی. تو، ای خداوند، چراغ من هستی؛ خداوند تاریکی مرا روشن می‌گرداند. به یاری تو بر سپاهیان یورش می‌برم، و با خدایم، از دیوارها برمی‌جهم. «و اما خدا، راه او کامل است؛ کلام خداوند خالص است. او کسانی را که بدو پناه می‌برند، جملگی سپر است. زیرا کیست خدا، جز یهوه؟ و کیست صخره، مگر خدای ما؟ خدا دژ استوار من است، و راهم را کامل می‌گرداند.