آیات محبوب کتاب مقدس از Maitiú 6

به اشتراک گذاشتن

Ar an aḋḃar sin, iarraigiḋ ar dtús ríoġaċt Dé, agus a ḟíréanaċt: agus ḃéarḟar díḃ, le n-a ċois sin, na neiṫe seo uilig.

Ná bíoḋ cúram oraiḃ, dá ḃríġ sin, fá’n lá i mbáraċ: óir béiḋ a ċúram féin ar an lá i mbáraċ: Ní beag do’n lá a ċuid féin de’n olc.

Ar an aḋḃar sin, deirim liḃ, ná bíoḋ cúram oraiḃ fá ḃur mbeaṫa, cad é a íosas siḃ, ná fá ḃur gcorp, cad é a ċuirfeas siḃ oraiḃ. Naċ mó an t-anam ná an biaḋ, agus an corp ná an t-éadaċ?

Aċt nuair a ḋéanfas tusa urnaiġe, gab isteaċ i do ṡeomra, druid an doras, agus i ḃfolaċ guiḋ ḋ’Aṫair, agus d’Aṫair atċí a ḃfuil i ḃfolaċ, cúiteoċaiḋ sé leat í.

Is mar seo, dá ḃríġ sin, a ḋéanfas siḃ urnaiġe: Ár n-Aṫair, atá ar neaṁ, go naoṁṫar d’ainm. Go dtigiḋ do ríoġaċt. Go ndéantar do ṫoil ar an talaṁ mar ġníṫear ar neaṁ.

Ár n-arán sár-ṡubstainteaċ taḃair dúinn indiu.

Agus maiṫ dúinn ár ḃfiaċa, mar a ṁaiṫimíd-inne dár ḃfiaċaṁnaiḃ féin.

Agus ná leig sinn i gcaṫuġaḋ, aċt saor sinn ó ole. Amén.

Óir má ṁaiṫeann siḃ-se a gcionntaí do ḋaoine, maiṫfiḋ ḃur n-Aṫair neaṁḋa ḃur gcionntaí díḃ-se fosta.

Dearcaigiḋ ar éanaċa an aeir, óir ní ċuireann siad, ná ní ḃameann siad, ná ní ċruinniġeann siad isteaċ i sciobóil: agus beaṫuiġeann ḃur n-Aṫair neaṁḋa iad. Naċ mó go mór is fiú siḃ-se ná iad-san?

Ná taiscigiḋ sṫór díḃ ḟéin ar an talaṁ, mar a n-iṫeann an ṁeirg agus an léaḋmán, agus mar a dtoċlann agus a ngoideann gadaiḋṫe. Aċt taiscigiḋ stór díḃ féin ar neaṁ, mar naċ n-iṫeann an ṁeirg ná an léaḋmán, agus mar naċ dtoċlann aguṡ naċ ngoideann gadaiḋṫe. Óir mar a mbíonn do stór, is ann a ḃíos do ċroiḋe fosta.

Ní ṫig le h-aoinneaċ seirḃís a ḋéanaṁ do ḋá ṁáiġistir: óir béiḋ ḟuaṫ aige ar duine acu, agus gráḋ aige do’n duine eile: nó cuirfiḋ sé suas le duine acu, agus béiḋ díṁeas aige ar an duine eile. Ní ṫig liḃ seirḃís a ḋéanaṁ do Ḋia agus do Ṁammon.

Agus má ċóiriġeann Dia mar seo féar an ġuirt atá ann indiu, agus a ċaiṫfear isteaċ san oiġeann i mbáraċ: naċ mó ná sin a ḋéanfas sé díḃ-se, a luċt an ċreroiṁ ḃig?

Aċt nuair a ġní tusa déirc, ná bíoḋ a ḟios ag do láiṁ ċlí cad é ḃíos dá ḋéanaṁ ag do láiṁ ḋeis: Ionnas go raiḃ do ḋéirc i ḃfolaċ, agus d’Aṫair atċí a ḃfuil i ḃfolaċ, cúiteoċaiḋ sé leat í.

Taḃairigiḋ aire gan ḃur ḃfíréantaċt a ḋéanaṁ ós cóṁair daoine d’ḟonn go ḃfeiceaḋ siad siḃ: nó ní ḃéiḋ luaċ saoṫair agaiḃ ó ḃur n-Aṫair atá ar neaṁ.

Agus nuair a ġní siḃ troscaḋ, ná bígiḋ gruamḋa ar nós na mbréagċráiḃṫeaċ: óir dorċuiġeann siad-san a n-aiġṫe, ċun go mba léir do ḋaoine iad a ḃeiṫ ag déanaṁ troscaiḋ. Amén adeirim liḃ, go ḃfuil a luaċ saoṫair fáiġte acu. Aċt nuair a ġní tusa troscaḋ, cuir ola ar do ċionn, agus niġ d’aġaiḋ: Ċun naċ ḃfeicṫear do ḋaoine, aċt do d’Aṫair atá i ḃfolaċ, ṫú a ḃeiṫ ag déanaṁ troscaiḋ; agus d’Aṫair, atċí a ḃfuil i ḃfolaċ, cúiteoċaiḋ sé leat é.