Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΔείγμα

Δύο είναι τα βασικά ερωτηματικά ενός ανθρώπου που εκζητά τον Θεό:

1. Πώς θα βρω τον Θεό ;
2. Τι πρέπει να κάνω για να Τον ευχαριστήσω;

Και τα δύο αυτά ερωτηματικά έχουν την ίδια απάντηση:

1. Να πιστέψεις στον Υιό!
2. Να πιστεύεις στον Χριστό!

Η φιλοσοφία δεν σε οδηγεί στον Χριστό επειδή αναπτύσσει το διανοητικό μόνο μέρος της ανθρώπινης ζωής. Η γνώση «φουσκώνει» προς υπερηφάνεια, λέει λόγος του Θεού, ενώ ο Χριστός είναι ταπεινός.

Η φιλοσοφία επικεντρώνεται στη διανοητική διερεύνηση των ζητημάτων της ζωής και όχι μόνον αυτής, και στηρίζεται στη λογική και στην ανάλυσή της. Πώς, λοιπόν, θα σε οδηγήσει σε πνευματικές απαντήσεις αφού δεν χρησιμοποιεί ως βάση το πνεύμα αλλά μόνο τον νου; Και πώς θα αντιληφθεί το πνεύμα μου τα πνευματικά ώστε θα ζήσει πνευματικά, εάν παραμένει νεκρό, κοιμισμένο και αναξιοποίητο;

Εάν πρέπει να στηριχτώ σε κάποιον νου αυτός θα πρέπει να είναι ο νους του Χριστού, επειδή εκεί κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά.

Μεγάλες θρησκείες ανά τον κόσμο, όπως ο Ινδουισμός και ο Βουδισμός, στηρίζονται στον ανθρώπινο νου και στη φιλοσοφία. Καλλιεργούν στους ανθρώπους διανοητική δύναμη μέσω ασκήσεων του νου αλλά οι άνθρωποι ουσιαστικά δεν γνωρίζουν σε ποιον απευθύνονται μέσω αυτών των ασκήσεων. Όλα έχουν να κάνουν με το σύμπαν και τα στοιχεία του, τον Ήλιο και τους πλανήτες, ή ακόμα και με την πεποίθηση της μετενσάρκωσης, κρύβοντας την πραγματικότητα του θανάτου.

Ο Βουδισμός, συγκεκριμένα, διδάσκει τον διαλογισμό και την προσπάθεια, διαμέσου αυτού, της εξάλειψης της αίσθησης του φυσικού πόνου, της θλίψης κλπ. (Nirvana).

Παρόμοια, η ελληνική φιλοσοφία αφορά στην σκέψη και στον στοχασμό, και ο κάθε φιλόσοφος εκφράζει τη δική του θεωρία (σχολή) για τη ζωή.

Αν τα ακολουθήσω όλ’ αυτά, πού θα με οδηγήσουν εντέλει; Στο συμπέρασμα ότι όλα είναι μάταια, επειδή, αν κάτι δεν με οδηγεί στον Χριστό στον Οποίο κατοικεί ολόκληρο το πλήρωμα της θεότητας, τότε αυτό είναι ματαιότητα.

Ακόμη και οι χριστιανικές παραδόσεις, όταν δεν με οδηγούν στον Χριστό αλλά σε μια νοοτροπία «καλού ανθρώπου» που εκπληρώνει καθήκοντα για να ευαρεστεί τον Θεό, τότε είναι ματαιότητα.

Αν πρόκειται, μάλιστα, να ευαρεστώ έναν Θεό που είναι τόσο μακριά και δεν ακούει, τότε σκέφτομαι, καλύτερα ας προσκολληθώ σε πρόσωπα που νιώθω πιο κοντινά με τη ζωή όπως είναι οι απόστολοι, ή ακόμη ας στραφώ στους αγγέλους που φαίνονται πιο μικροί άρα και πιο οικείοι σ’ εμένα, και τελικά απευθύνομαι σε αυτούς μήπως έτσι με ακούσει ο Θεός.

Όταν, όμως, πιστέψω στο Χριστό, ντύνομαι το Χριστό (Γαλάτες 3:27) και ο Θεός Πατέρας όταν κοιτάζει εμένα, βλέπει το Χριστό, βλέπει την κεφαλή. Έτσι, τώρα, μπορώ να κοινωνώ με τον Πατέρα Θεό με παρρησία, ως κομμάτι και μέλος του σώματος του Χριστού.