Ριψοκίνδυνη αγάπηΔείγμα

Από τον δρόμο της επιστροφής σε μια θερμή υποδοχή

Αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο της ιστορίας. Καθώς ο νεαρός έσερνε τα βήματά του πίσω στο σπίτι, σκεφτόταν με φόβο τη στιγμή που θα ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον πατέρα του. Δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να εξηγήσει, όταν θα τον ρωτούσαν, τι έκανε όλα τα χρήματα που του δόθηκαν. Εν τω μεταξύ, ο πατέρας του καθόταν στη μπροστινή βεράντα με τα μάτια στραμμένα στον δρόμο. Καθόταν εκεί καθημερινά και παρακολουθούσε τον δρόμο, και ευχόταν, περίμενε, έλπιζε ότι μια μέρα ο γιος του θα επιστρέψει. Μια μέρα, είδε τη σιλουέτα του γιου του να διαγράφεται στον ορίζοντα, και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του. Σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει για να καλωσορίσει τον γιο του! «Ενώ ήταν ακόμη μακριά, τον είδε ο πατέρας του, τον σπλαχνίστηκε, έτρεξε, τον αγκάλιασε σφιχτά και τον καταφιλούσε» (κατά Λουκάν 15:20).

Τι όμορφη εικόνα συμφιλίωσης, αποδοχής, συγχώρεσης, χάρης και ελέους. Ο πατέρας δεν ήταν θυμωμένος ή επικριτικός. Δεν ήταν εχθρικός και εκδικητικός. Ίσα ίσα, ήταν πλημμυρισμένος με συμπόνια για το παιδί που αγαπούσε. Δεν τον μάλωσε, δεν τον τιμώρησε, ούτε τον έστειλε να ζήσει με τους υπηρέτες. Κάθε μέρα, όταν ο νέος καθόταν μέσα στο χοιροστάσιο και ονειρευόταν το σπίτι του, ο πατέρας του καθόταν στη μπροστινή βεράντα και ονειρευόταν τον γιο του, περιμένοντάς τον να γυρίσει πίσω στο σπίτι.