Έχουμε, μάλιστα, τούτο τον θησαυρό μέσα σε χωμάτινα σκεύη, ώστε η υπερβολή τής δύναμης να είναι τού Θεού, και όχι από μας· αν και σε όλα θλιβόμαστε, όμως δεν στενοχωρούμαστε· αν και βρισκόμαστε σε απορία, όμως δεν απελπιζόμαστε· αν και διωκόμαστε, όμως δεν είμαστε εγκαταλειμμένοι· αν και καταβαλλόμαστε, όμως δεν χανόμαστε· περιφέροντας πάντοτε στο σώμα τη νέκρωση του Kυρίου Iησού, για να φανερωθεί στο σώμα μας και η ζωή τού Iησού. Eπειδή, εμείς που ζούμε παραδινόμαστε πάντοτε στον θάνατο για χάρη τού Iησού, για να φανερωθεί και η ζωή τού Iησού στη θνητή μας σάρκα. Ώστε, ο μεν θάνατος ενεργείται μέσα σε μας, η ζωή όμως μέσα σε σας.
Έχοντας, όμως, το ίδιο πνεύμα τής πίστης, σύμφωνα με το γραμμένο: «Πίστεψα, γι’ αυτό και μίλησα», και εμείς πιστεύουμε, γι’ αυτό και μιλάμε· ξέροντας ότι αυτός που ανέστησε τον Kύριο Iησού, θα αναστήσει και εμάς διαμέσου τού Iησού, και θα μας παραστήσει μαζί σας. Eπειδή, τα πάντα είναι για σας· ώστε, η χάρη που
πλεόνασε, εξαιτίας τής ευχαριστίας των περισσότερων, να περισσεύσει για τη δόξα τού Θεού. Γι’ αυτό, δεν αποκάμνουμε· αλλά, αν και ο εξωτερικός μας άνθρωπος φθείρεται, ο εσωτερικός όμως ανανεώνεται ημέρα με την ημέρα. Eπειδή, η προσωρινή ελαφριά μας θλίψη κατεργάζεται σε μας, από υπερβολή σε υπερβολή, αιώνιο βάρος δόξας· για τον λόγο ότι, εμείς δεν ατενίζουμε σ’ αυτά που βλέπονται, αλλά σ’ αυτά που δεν βλέπονται· επειδή, αυτά που βλέπονται είναι πρόσκαιρα, ενώ αυτά που δεν βλέπονται είναι αιώνια.