Klagesangene 3:16-33
Klagesangene 3:16-33 Bibelen på Hverdagsdansk (BPH)
Gruset fyldte min mund, da han trykkede mig ned i jorden. Glemt er den glæde, jeg havde engang, og fred hører fortiden til. Grænsen for min udholdenhed er nået, jeg har mistet håbet om, at Herren vil redde mig. Hjemløs og ulykkelig ligger jeg her, jeg kan ikke holde ud at tænke på min smerte. Hver gang jeg tænker over det, bliver jeg dybt deprimeret. Håbet er dog ikke helt udslukt, for én ting holder jeg fast ved: Herrens trofasthed er stor, hans barmhjertighed ikke brugt op. Hans trofasthed er stor, hans nåde er ny hver morgen. „Herren er min Gud,” siger jeg, „derfor vil jeg sætte min lid til ham.” Ingen, der søger Herren, bliver skuffet, han hjælper dem, der håber på hans svar. Imødese hans svar med tålmodighed, for før eller siden vil han gribe ind. I ungdommen må man lære at bære sit åg. Ja, når Herren lægger sit åg på mig, må jeg acceptere det i stilhed. Jeg vil bøje mig for ham i ydmyghed, for der er stadig håb om redning. Jeg vil vende den anden kind til og tage imod alle fjendens fornærmelser. Lidelsen varer ikke ved, for Herren forkaster os ikke for evigt. Leder han os ind i sorg og smerte, viser han os bagefter nåde og barmhjertighed. Lad ingen tro, at han glæder sig over at straffe vores ulydighed.
Klagesangene 3:16-33 Danske Bibel 1871/1907 (DA1871)
og lod mine Tænder bide i Grus, han nedtrykte mig i Aske. Og du bortstødte min Sjæl fra Fred, jeg har glemt det gode. Og jeg sagde: Borte er min Kraft, og hvad jeg forventede fra Herren. Kom min Elendighed og min Landflygtighed i Hu: Malurt og Galde! Min Sjæl kommer det ret i Hu og er nedbøjet i mit Indre. Dette vil jeg tage mig til Hjerte, derfor vil jeg haabe: Det er Herrens Miskundhed, at vi ikke ere fortærede; thi hans Barmhjertighed har ingen Ende. Den er ny hver Morgen, din Trofasthed er stor. Herren er min Del, siger min Sjæl, derfor vil jeg haabe til ham. Herren er god imod dem, som bie efter ham, imod den Sjæl, som spørger efter ham. Det er godt, at man haaber og er stille til Herrens Frelse. Det er en Mand godt, at han bærer Aag i sin Ungdom. Han vil sidde ene og tie; thi han lægger det paa ham. Han vil trykke sin Mund imod Støvet, om der maaske kunde være Forhaabning. Han vil vende Kinden imod den, som slaar ham, han vil mættes med Forhaanelse. Thi Herren skal ikke forkaste evindelig. Thi dersom han bedrøver, da skal han dog forbarme sig efter sin store Miskundhed. Thi det er ikke af sit Hjerte, at han plager og bedrøver Menneskens Børn.