Y Salmau 73:1-26

Yn sicr, da yw Duw i'r uniawn, a'r Arglwydd i'r rhai pur o galon. Yr oedd fy nhraed bron â baglu, a bu ond y dim i'm gwadnau lithro, am fy mod yn cenfigennu wrth y trahaus ac yn eiddigeddus o lwyddiant y drygionus. Oherwydd nid oes ganddynt hwy ofidiau; y mae eu cyrff yn iach a graenus. Nid ydynt hwy mewn helynt fel pobl eraill, ac nid ydynt hwy'n cael eu poenydio fel eraill. Am hynny, y mae balchder yn gadwyn am eu gyddfau, a thrais yn wisg amdanynt. Y mae eu llygaid yn disgleirio o fraster, a'u calonnau'n gorlifo o ffolineb. Y maent yn gwawdio ac yn siarad yn ddichellgar, yn sôn yn ffroenuchel am ormes. Gosodant eu genau yn erbyn y nefoedd, ac y mae eu tafod yn tramwyo'r ddaear. Am hynny, y mae'r bobl yn troi atynt, ac ni chânt unrhyw fai ynddynt. Dywedant, “Sut y mae Duw'n gwybod? A oes gwybodaeth gan y Goruchaf?” Edrych, dyma hwy y rhai drygionus— bob amser mewn esmwythyd ac yn casglu cyfoeth. Yn gwbl ofer y cedwais fy nghalon yn lân, a golchi fy nwylo am fy mod yn ddieuog; ar hyd y dydd yr wyf wedi fy mhoenydio, ac fe'm cosbir bob bore. Pe buaswn wedi dweud, “Fel hyn y siaradaf”, buaswn wedi bradychu cenhedlaeth dy blant. Ond pan geisiais ddeall hyn, yr oedd yn rhy anodd i mi, nes imi fynd i gysegr Duw; yno y gwelais eu diwedd. Yn sicr, yr wyt yn eu gosod ar fannau llithrig, ac yn gwneud iddynt syrthio i ddistryw. Fe ânt i ddinistr ar amrantiad, fe'u cipir yn llwyr gan ddychrynfeydd. Fel breuddwyd ar ôl ymysgwyd, y maent wedi mynd; wrth ddeffro fe'u diystyrir fel hunllef. Pan oedd fy nghalon yn chwerw a'm coluddion wedi eu trywanu, yr oeddwn yn ddwl a diddeall, ac yn ymddwyn fel anifail tuag atat. Er hynny, yr wyf gyda thi bob amser; yr wyt yn cydio yn fy neheulaw. Yr wyt yn fy arwain â'th gyngor, ac yna'n fy nerbyn mewn gogoniant. Pwy sydd gennyf yn y nefoedd ond ti? Ac nid wyf yn dymuno ond tydi ar y ddaear. Er i'm calon a'm cnawd ballu, eto y mae Duw yn gryfder i'm calon ac yn rhan imi am byth.