Diarhebion 7:1-27

Fy mab, cadw fy ngeiriau, a thrysora fy ngorchmynion. Cadw fy ngorchmynion, iti gael byw, a boed fy nghyfarwyddyd fel cannwyll dy lygad. Rhwym hwy am dy fysedd, ysgrifenna hwy ar lech dy galon. Dywed wrth ddoethineb, “Fy chwaer wyt ti”, a chyfarch ddeall fel câr, i'th gadw dy hun rhag y wraig ddieithr, a rhag yr estrones a'i geiriau gwenieithus. Yr oeddwn yn ffenestr fy nhŷ, yn edrych allan trwy'r dellt ac yn gwylio'r rhai ifainc gwirion; a gwelais yn eu plith un disynnwyr yn mynd heibio i gornel y stryd, ac yn troi i gyfeiriad ei thŷ yn y cyfnos, yn hwyr y dydd, pan oedd yn dechrau nosi a thywyllu. Daeth dynes i'w gyfarfod, wedi ei gwisgo fel putain, ac yn llawn ystryw— un benchwiban a gwamal, nad yw byth yn aros gartref, weithiau ar y stryd, weithiau yn y sgwâr, yn llercian ym mhob cornel— y mae'n cydio ynddo ac yn ei gusanu, ac yn ddigon wynebgaled i ddweud wrtho, “Roedd yn rhaid imi offrymu heddoffrymau, ac rwyf newydd gyflawni f'addewid; am hynny y deuthum allan i'th gyfarfod ac i chwilio amdanat, a dyma fi wedi dy gael. Taenais ar fy ngwely gwrlid o frethyn lliwgar yr Aifft; ac rwyf wedi persawru fy ngwely â myrr, aloes a sinamon. Tyrd, gad inni ymgolli mewn cariad tan y bore, a chael mwynhad wrth garu. Oherwydd nid yw'r gŵr gartref; fe aeth ar daith bell. Cymerodd god o arian gydag ef, ac ni fydd yn ôl nes y bydd y lleuad yn llawn.” Y mae'n ei ddenu â'i pherswâd, ac yn ei hudo â'i geiriau gwenieithus. Y mae yntau'n ei dilyn heb oedi, fel ych yn mynd i'r lladd-dy, fel carw yn neidio i'r rhwyd cyn i'r saeth ei drywanu i'r byw, fel aderyn yn hedeg yn syth i'r fagl heb wybod fod ei einioes mewn perygl. Yn awr, blant, gwrandewch arnaf, a rhowch sylw i'm geiriau. Paid â gadael i'th galon dy ddenu i'w ffyrdd, a phaid â chrwydro i'w llwybrau; oherwydd y mae wedi taro llawer yn gelain, a lladdwyd nifer mawr ganddi. Ffordd i Sheol yw ei thŷ, yn arwain i lawr i neuaddau marwolaeth.