Job 8:1-22

Yna atebodd Bildad y Suhiad: “Am ba hyd y lleferi fel hyn, a chymaint o ymffrost yn dy eiriau? A yw Duw yn gwyrdroi barn? A yw'r Hollalluog yn gwyro cyfiawnder? Pan bechodd dy feibion yn ei erbyn, fe'u trosglwyddodd i afael eu trosedd. Os ceisi di Dduw yn ddyfal, ac ymbil ar yr Hollalluog, ac os wyt yn bur ac uniawn, yna fe wylia ef drosot, a'th adfer i'th safle o gyfiawnder. Pe byddai dy ddechreuad yn fychan, byddai dy ddiwedd yn fawr. “Yn awr gofyn i'r oes a fu, ac ystyria'r hyn a ganfu'r hynafiaid. Canys nid ydym ni ond er doe, ac anwybodus ŷm, a chysgod yw ein dyddiau ar y ddaear. Oni fyddant hwy'n dy hyfforddi, a mynegi wrthyt, a rhoi atebion deallus? A dyf brwyn lle nad oes cors? A ffynna hesg heb ddŵr? Er eu bod yn ir a heb eu torri, eto gwywant yn gynt na'r holl blanhigion. Felly y mae tynged yr holl rai sy'n anghofio Duw, ac y derfydd gobaith yr annuwiol. Edau frau yw ei hyder, a'i ymffrost fel gwe'r pryf copyn. Pwysa ar ei dŷ, ond ni saif; cydia ynddo, ond ni ddeil. Bydd yn ir yn llygad yr haul, yn estyn ei frigau dros yr ardd; ymbletha'i wraidd dros y pentwr cerrig, a daw i'r golwg rhwng y meini. Ond os diwreiddir ef o'i le, fe'i gwedir: ‘Ni welais di’. Gwywo felly yw ei natur; ac yna tyf un arall o'r pridd. “Wele, ni wrthyd Duw yr uniawn, ac ni chydia yn llaw y drygionus. Lleinw eto dy enau â chwerthin, a'th wefusau â gorfoledd. Gwisgir dy elynion â gwarth, a diflanna pabell y drygionus.”