Jeremeia 31:1-40

“Yr adeg honno,” medd yr ARGLWYDD, “byddaf fi'n Dduw i holl deuluoedd Israel, a byddant hwy'n bobl i mi.” Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: “Cafodd y bobl a osgôdd y cleddyf ffafr yn yr anialwch; tramwyodd Israel i gael llonydd iddo'i hun. Erstalwm ymddangosodd yr ARGLWYDD iddo. Cerais di â chariad diderfyn; am hynny parheais yn ffyddlon iti. Adeiladaf di drachefn, y wyryf Israel, a chei dy adeiladu; cei ymdrwsio eto â'th dympanau, a mynd allan yn llawen i'r ddawns. Cei blannu eto winllannoedd ar fryniau Samaria, a'r rhai sy'n plannu fydd yn cymryd y ffrwyth. Oherwydd daw dydd pan fydd gwylwyr ym Mynydd Effraim yn galw, ‘Codwch, dringwn i Seion at yr ARGLWYDD ein Duw.’ ” Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: “Canwch orfoledd i Jacob, a chodwch gân i'r bennaf o'r cenhedloedd; cyhoeddwch, molwch a dywedwch, ‘Gwaredodd yr ARGLWYDD dy bobl, sef gweddill Israel.’ “Ie, dygaf hwy o dir y gogledd, casglaf hwy o bellafoedd byd; gyda hwy daw'r dall a'r cloff, y feichiog ynghyd â'r hon sy'n esgor; yn gynulliad mawr fe ddychwelant yma. Dônt dan wylo, ond arweiniaf fi hwy â thosturi, tywysaf hwy wrth ffrydiau dyfroedd ar ffordd union na faglant ynddi. Yr wyf yn dad i Israel, ac Effraim yw fy nghyntafanedig. “Clywch air yr ARGLWYDD, genhedloedd; cyhoeddwch yn yr ynysoedd pell, a dweud, ‘Yr un a wasgarodd Israel fydd yn ei gasglu; bydd yn gwylio drosto fel bugail dros ei braidd.’ Canys yr ARGLWYDD a waredodd Jacob, a'i achub o afael un trech nag ef. Dônt a chanu yn uchelder Seion; ymddisgleiriant gan ddaioni'r ARGLWYDD, oherwydd yr ŷd a'r gwin a'r olew, ac oherwydd epil y defaid a'r gwartheg. A bydd eu bywyd fel gardd ddyfradwy, heb ddim nychdod mwyach. Yna fe lawenha'r ferch mewn dawns, a'r gwŷr ifainc a'r hen hefyd ynghyd; trof eu galar yn orfoledd a diddanaf hwy; gwnaf eu llawenydd yn fwy na'u gofid. Diwallaf yr offeiriaid â braster, a digonir fy mhobl â'm daioni,” medd yr ARGLWYDD. Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: “Clywir llef yn Rama, galarnad ac wylofain, Rachel yn wylo am ei phlant, yn gwrthod ei chysuro am ei phlant, oherwydd nad ydynt mwy.” Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: “Paid ag wylo, ymatal rhag dagrau, oherwydd y mae elw i'th lafur,” medd yr ARGLWYDD; “dychwelant o wlad y gelyn. Y mae gobaith iti yn y diwedd,” medd yr ARGLWYDD; “fe ddychwel dy blant i'w bro eu hunain. Gwrandewais yn astud ar Effraim yn cwyno, ‘Disgyblaist fi fel llo heb ei ddofi, a chymerais fy nisgyblu; adfer fi, imi ddychwelyd, oherwydd ti yw'r ARGLWYDD fy Nuw. Wedi imi droi, bu edifar gennyf; wedi i mi ddysgu, trewais fy nghlun; cefais fy nghywilyddio a'm gwaradwyddo, gan ddwyn gwarth fy ieuenctid.’ “A yw Effraim yn fab annwyl, ac yn blentyn hyfryd i mi? Bob tro y llefaraf yn ei erbyn, parhaf i'w gofio o hyd. Y mae fy enaid yn dyheu amdano, ni allaf beidio â thrugarhau wrtho,” medd yr ARGLWYDD. “Cyfod iti arwyddion, gosod iti fynegbyst, astudia'r ffordd yn fanwl, y briffordd a dramwyaist; dychwel, wyryf Israel, dychwel i'th ddinasoedd hyn. Pa hyd y byddi'n ymdroi, ferch anwadal? Y mae'r ARGLWYDD wedi creu peth newydd ar y ddaear, benyw yn amddiffyn gŵr.” Fel hyn y dywed ARGLWYDD y Lluoedd, Duw Israel: “Dywedir eto y gair hwn yn nhir Jwda a'i dinasoedd, pan adferaf ei llwyddiant: ‘Bendithied yr ARGLWYDD di, gartref cyfiawnder, fynydd sanctaidd.’ Yno bydd Jwda a'i dinasoedd yn preswylio ynghyd, yr amaethwyr a bugeiliaid y praidd; paraf wlychu llwnc y sychedig, a digoni pob un sydd yn nychu.” Ar hyn deffroais a sylwi, a melys oedd fy nghwsg imi. “Y mae'r dyddiau'n dod,” medd yr ARGLWYDD, “yr heuaf dŷ Israel a thŷ Jwda â had dyn ac â had anifail. Ac fel y gwyliais drostynt i ddiwreiddio a thynnu i lawr, i ddymchwel a dinistrio a pheri drwg, felly y gwyliaf drostynt i adeiladu a phlannu,” medd yr ARGLWYDD. “Yn y dyddiau hynny, ni ddywedir mwyach, ‘Y rhieni fu'n bwyta grawnwin surion, ond ar ddannedd y plant y mae dincod.’ Oherwydd bydd pob un yn marw am ei gamwedd ei hun; y sawl fydd yn bwyta grawnwin surion, ar ei ddannedd ef y bydd dincod. “Y mae'r dyddiau'n dod,” medd yr ARGLWYDD, “y gwnaf gyfamod newydd â thŷ Israel ac â thŷ Jwda. Ni fydd yn debyg i'r cyfamod a wneuthum â'u hynafiaid, y dydd y gafaelais yn eu llaw i'w harwain allan o wlad yr Aifft. Torasant y cyfamod hwnnw, er mai myfi oedd yn arglwydd arnynt,” medd yr ARGLWYDD. “Ond dyma'r cyfamod a wnaf â thŷ Israel ar ôl y dyddiau hynny,” medd yr ARGLWYDD; “rhof fy nghyfraith o'u mewn, ysgrifennaf hi ar eu calon, a byddaf fi'n Dduw iddynt a hwythau'n bobl i mi. Ac ni fyddant mwyach yn dysgu bob un ei gymydog a phob un ei berthynas, gan ddweud, ‘Adnebydd yr ARGLWYDD’; oblegid byddant i gyd yn f'adnabod, o'r lleiaf hyd y mwyaf ohonynt,” medd yr ARGLWYDD, “oherwydd maddeuaf iddynt eu drygioni, ac ni chofiaf eu pechodau byth mwy.” Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD, sy'n rhoi'r haul yn oleuni'r dydd, a threfn y lleuad a'r sêr yn oleuni'r nos, sy'n cynhyrfu'r môr nes bod ei donnau'n rhuo (ARGLWYDD y Lluoedd yw ei enw): “Os cilia'r drefn hon o'm gŵydd,” medd yr ARGLWYDD, “yna bydd had Israel yn peidio hyd byth â bod yn genedl ger fy mron.” Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: “Pe gellid mesur y nefoedd fry, a chwilio sylfeini'r ddaear isod, gwrthodwn innau hefyd holl had Israel am yr holl bethau a wnaethant,” medd yr ARGLWYDD. “Y mae'r dyddiau'n dod,” medd yr ARGLWYDD, “yr ailadeiledir y ddinas i'r ARGLWYDD, o dŵr Hananel hyd Borth y Gongl, a gosodir y llinyn mesur eto gyferbyn â hi, dros fryn Gareb, a throi tua Goath. A bydd holl ddyffryn y celanedd a'r lludw, a'r holl feysydd hyd nant Cidron, hyd gongl Porth y Meirch yn y dwyrain, yn sanctaidd i'r ARGLWYDD. Ni ddiwreiddir mo'r ddinas, ac ni ddymchwelir mohoni mwyach hyd byth.”